Wat en wie moeten we nog geloven? Wanneer kunnen we weer eens normaal leven? Vragen die de huidige, bijzondere tijd met zich meebrengt. De stress die die vragen en het dagelijkse werk met zich meebrengt, de gehaastheid van de mensen en de nadrukkelijke invloed van de media op het denkpatroon van velen, hebben Luca Di Genarro aan het denken en aan het werk gezet. Het resultaat is een concept(album) dat is opgesplitst in verschillende themas met een biografische en persoonlijke achtergrond.
Luca is toetsenist van Soul Secret. De Italiaanse progmetalgroep is met Blue Light Cage toe aan album nummer vier. De Zuid-Europeanen timmeren sinds 2004 aan de weg en hebben sinds een paar jaar een nieuwe gitarist. Francesco Cavezza is zijn naam. Of hij nu de reden is dat de sound op de nieuwe plaat verschilt met de voorgaande is natuurlijk de vraag, maar manager Davide Guidone heeft zich wel met het proces bemoeid.
Het kwintet pakt het anno 2020 wat toegankelijker aan dan voorheen. Er is weliswaar nog steeds overduidelijk sprake van prog metal met moderne, djenty touch en er zijn nog altijd experimenten met fusion, Latijnse elementen en elektronica, maar de songs zitten logischer in elkaar. De secties sluiten beter op elkaar aan en daardoor lopen de composities lekkerder. Het herhalen van bepaalde ideen in een track maakt het geheel bovendien herkenbaarder.
Positief is ook dat het album heel levendig klinkt. Al in Opening Sequence swingen de mannen de pan uit en ook daarna blijven de heren energiek spelen, zoals in het harde A Presidents Speech. Het speelplezier spat ervan af. Ook als het er rustig aan toe gaat, zoals in het ingetogen Switch On, met zijn prachtige harmonien, maakt de groep een prima indruk.
In die track en in het titelnummer is zanger Lino Di Pietrantonio op zijn best. Hij heeft een lichte zangstem, die in de middelste regionen het beste tot zijn recht komt. Hij zal echter voor veel luisteraars een struikelblok vormen, te licht bevonden worden voor het zwaardere werk. Soms doet hij wat aan James LaBrie denken, zoals in The Ghost Syndicate en als we het dan toch over Dream Theater hebben: Derek Sherinian verzorgt daarin als gast een toetsensolo. Di Pietrantonio klinkt weliswaar gedreven, maar zijn wat schrille stem blijft wat hoog hangen en staat niet heel prettig in de mix (die is gedaan in de Virus Studio). Hij heeft bovendien een accent, articuleert niet altijd duidelijk en kan niet mee met het niveau van zijn bandmaten.
Erg jammer, want instrumentaal maakt Soul Secret juist een heel sterke indruk op Blue Light Cage; professioneel en zeer kundig. De Zuid-Europeanen vinden het wiel niet opnieuw uit, maar klinken gemotiveerd en komen met genspireerde ideen en songs die liefhebbers van onder meer Dream Theater en Haken wellicht aanspreken. De 54 minuten zijn voorbij dat je het weet. Of je wat met deze goed geproduceerde plaat kunt, hangt grotendeels af of je wat met de zang kunt. Kun je dat, dan heb je een erg fijne progmetalplaat te pakken.
Tracklist:
1. Opening Sequence
2. The Ghost Syndicate
3. A Presidents Speech
4. Switch On
5. Blue Light Cage
6. Well Become Dust
7. Going Home
8. Jump Right In
9. Breathe And Recover
