35 is een plaat met veel invloeden van klassieke rockbands. Dokken was daarvoor de grootste inspiratie, maar nergens klonk Mad Max als een kopie. Op Stormchild Rising wordt hetzelfde trucje opnieuw uitgevoerd. In interviews voor het nieuwe album vertelt Voss dat ook dit een wens was van de fans. De invloeden vielen zeer in de smaak, dus heeft band er weer voor gekozen om leentjebuur te spelen bij diverse rockacts uit het verleden. Dokken laat men ditmaal links liggen. De nadruk ligt nu vooral op Rainbow en het solowerk van Dio.
De vlotte opener Hurricane had niet misstaan op de klassieker Rainbow Rising uit 1976. De Rainbow-connectie wordt extra onderstreept dankzij gastzanger Ronnie Romero, die bij de huidige versie van Rainbow zingt. Mad Max maakt er dankzij de knallende productie wel een eigentijds nummer van. Ladies And Gentleman zou een mooi plaatsje hebben gekregen op een van Dios eerste soloalbums als de track in die periode geschreven zou zijn. Net als op 35 zijn zulke songs bedoeld als eerbetoon. Van jatten is nergens sprake.
Fans van melodieuze hardrock kunnen altijd terecht bij Mad Max. De band stelt nooit teleur en doet dat ook niet met Stormchild Rising. Het materiaal is ditmaal iets steviger, wat met Stormchild al het geval was. Het stampende, zware The Blues Is No Stranger en het catchy Talk To The Moon zijn de hoogtepunten. Het album gaat zeker niet de boeken in als een baanbrekende hardrockplaat. De band kleurt keurig binnen de lijntjes van het genre en zorgt vooral voor Duitse degelijkheid. Dat is in het geval van Stormchild Rising ruim voldoende.
Tracklist:
1. Hurricaned
2. Talk To The Moon
3. Eyes Of Love
4. Ladies And Gentlemen
5. Mindhunter
6. Rain Rain
7. Gemini
8. Kingdom Fall
0. The Blues Aint No Stranger
10. Take Her
11. Busted
12. Ladies And Gentlemen (single edit)
