Hoewel het afscheid van Anna Murphy zwaar viel bij de fans van Eluveitie, hebben ze opvolgster Fabienne Erni inmiddels in de armen gesloten. Niet verwonderlijk, want niet alleen toont ze zich een bekwame instrumentaliste (harp en mandola) en zingt ze de sterren van de hemel, maar ook bezorgt haar enthousiasme veel positivisme.
Sinds kort ligt ECLYPTIC: Wake Of Shadows in de winkels, het debuutalbum van Illumishade. Dat is het project van Erni en Eluveitie-gitarist Jonas Wolf. In tegenstelling tot de folkmetalformatie laat het duo samen met bassist Yannick Urbanczik, drummer Marc Friedrich en toetseniste Mirjam Schnedl (synths en orkestraties) een mix horen van jarentachtigpop, Delain-achtige symfonische metal, prog en filmmuziek.
Illumishade neemt de luisteraar mee naar een magische wereld vol fantasie. Het filmische aspect wordt versterkt met Disney-achtige orkestraties, intros en intermezzos. De toon van de songs is doorgaans zoet. Er zijn relatief veel ballads, maar variatie is er ruim voldoende. Enerzijds zijn er directe tracks, zoals het opbeurende en energieke Tales Of Time, waarin Eluveitie-frontman Chrigel Glanzmann een geslaagde gastrol heeft, of stevige nummers, zoals het tegen Eluveitie en Forever Still aanhangende Crystal Silence en Muse Of The Unknown Forces. Anderzijds zijn er het dromerige, atmosferische The Farewell Arcades en het ingetogen What Have I Become.
Fabienne Erni is de ster van het kwintet. Ze heeft een melodieuze, zeer prettig in het gehoor liggende zangstem, die heel af en toe aan die van Charlotte Wessels van Delain doet denken (met name in The Calling Winds), maar op andere momenten juist helemaal niet. De Zwitserse komt met veel memorabele zanglijnen, die deels genspireerd zijn door zangeressen die in de jaren tachtig furore maakten, zoals Mariah Carey en Whitney Houston. What Have I Become en de powerballad Rise, dat net als Crystal Silence en Worlds End bij de meeste fans tot de favorieten zal horen, zijn daar goede voorbeelden van. In beide laat ze haar bereik gelden en speelt ze uitstekend met haar volume. Zeer overtuigende visitekaartjes derhalve.
De zevenentwintigjarige frontvrouw krijgt echter uitstekende ondersteuning van de andere vier instrumentalisten. De ritmesectie zet een stevige basis neer waar deze wordt gevraagd. Jonas Wolf komt met vette, djenty riffs in The Calling Winds, Beyond The Obsidian Veil en Worlds End (denk aan Dream Theater). Mirjam Schnedl voegt met haar synthpartijen veel sfeer toe aan de composities. Bovendien zijn haar orkestraties in The Farewell Arcades vermeldenswaardig. Dankzij de uitstekende productie, mix en mastering komen alle aspecten op de juiste momenten goed aan het licht.
Is er dan geen kritische noot? Jawel, want ook dit album is niet perfect. Sommige tracks zijn wat aan de korte kant, zoals het slechts ruim twee minuten durende The Calling Winds. Dat zorgt samen met bijvoorbeeld het intermezzo Into The Maelstrom tot een paar keer toe voor een wat fragmentarische luisterervaring.
Verder niets dan lof over dit zeer overtuigende en verzorgde debuutalbum, waarin veel werk heeft gezeten. Op de website van de band kun je daarover veel lezen. Kort gezegd komt het neer op: Learn what is before you, teach what is gifted to you, value what has been earned and unite all new horizons. Hoe dan ook, Illumishade verrast met een geslaagde mix van stijlen en laat een heel andere kant horen van Wolf en Erni dan ze in Eluveitie laten horen. Verfrissend geslaagd.
Tracklist:
1. Passage Through The Clouds
2. The Calling Winds
3. Tales Of Time
4. The Farewell Arcades
5. Crystal Silence
6. What Have I Become
7. Rise
8. Into The Maelstrom
9. Muse Of Unknown Forces
10. Golden Lands
11. Beyond The Obsidian Veil
12. Worlds End
13. Glowing Tides
