Het Catalaanse Foscor verschijnt in 2017 voor het eerst op mijn radar middels het fijne, ingetogen album Les Irreals Visions. Daarop bieden de heren eigenzinnige muziek in de lijn van bands als Katatonia en Anathema, maar desondanks met een heel uniek geluid. Twee jaar later, in de nadagen van 2019, verschijnt opvolger Els Sepulcres Blancs. Deze inmiddels zesde langspeler heeft veel gemeen met zijn voorganger. Niet alleen qua muzikale stijl zijn de overeenkomsten groot. Ook de schitterende, kunstzinnige albumcover vertoont raakvlakken met de fraaie hoes van de vorige plaat.

Wat kan de luisteraar verwachten van Els Sepulcres Blancs? Zeven tracks die enerzijds toegankelijk klinken, maar anderzijds veel luisterbeurten nodig hebben om te beklijven. De muziek van Foscor ligt prettig in het gehoor, maar is tegelijkertijd dromerig en abstract. De sound is statig en onderkoeld, terwijl de band qua stijl in het muzikale schemerdonker tussen alternatieve rock, melancholische metal en progressieve post-metal bivakkeert.

Ik vergeleek de muziek van het vijftal al eerder met groepen als Pelican en Sinistro: eerstgenoemde vanwege de hoekige riffs en de prominente basgitaarritmes, laatstgenoemde vanwege de donkere elegantie en het artistieke karakter van de muziek. Tegelijkertijd is de muziek vaak wel wat ingetogener dan deze twee bands. In opener Laments en het rondom een mooie postrock-riff opgebouwde Maison schakelt Foscor regelmatig terug naar fraai, fragiel gitaargetokkel. De bijna meditatieve, introverte zang van Fiar heeft wel wat weg van de dromerige cleane vocalen van Neige (Alcest). Een enkel moment schiet hij uit de band, met een scream die naar meer smaakt (Secrets).

De zang mag dan kalm en reflectief zijn, de rest van de band speelt juist wel met expressie. Vanuit muzikaal oogpunt zijn Els Colors Del Silenci en Cel Rogent namelijk behoorlijk onstuimig. Het geheel wordt op subtiele wijze aan elkaar gearrangeerd door de artistieke drumroffels en fills van Jordi Farr� (die overigens ook op Kuarahy, de debuutplaat van Opeth-bassist Mart�n M�ndez, te horen is). Ook de ijzersterke productie draagt bij aan de belevingsfactor. Els Sepulcres Blancs wordt gekenmerkt door een warme sound, die �ademt� waar dat nodig is en die zwaar en dreigend is op de momenten dat het ertoe doet.

Wie zijn muziek het liefst direct wil kunnen meeneuri�n, zal weinig van zijn gading vinden op Els Sepulcres Blancs. Wie daarentegen houdt van progressieve, stemmige muziek die het vooral van uitgekiende composities en een meanderende sfeer moet hebben, zal onder de indruk zijn van het materiaal van Foscor. Een duister, intrigerend en filmisch werkje.

Tracklist:
1. Laments
2. Els Colors Del Silenci
3. Malson
4. Secrets
5. Cel Rogent
6. Can�� De Mort
7. L'Esglai