Signum Regis heeft weer eens een nieuwe zanger. De Braziliaan Jota Fortinho (Nine Circles, ex-Before Eden, ex-Fortress) volgt Marin "Mayo" Petranin op, die vier jaar in dienst was van de Slowaakse powermetalband. Verder is het team ongewijzigd gebleven. Hoe brengen Fortinho en zijn bandmakkers het ervan af op The Seal Of A New World?
Wisselend. Het scherpe gitaarwerk en de zang zijn de grootste smaakmakers. Het soleerwerk van Filip Kolu is technisch hoogwaardig. Het toetsenspel van Jn Tup is veelal degelijk en voorziet de songs van een symfotouch. Het basspel van Ronnie Knig is goed te horen. Toch hadden de bandleden er meer uit kunnen halen.
Het kwintet is het sterkst als het tempo hoog ligt, zoals in de thrashende power metal van Kings Of The Underground, het licht progressieve I Always Go All-In en het titelnummer. Eerstgenoemde is een energieke opener met uitstekende riffs en een leuke twist. I Always Go All-In bevat een soort reggaevibe en het meest interessante drumwerk van Jaro Jančula van het album. Ook het melodieus rockende A Memory behoort tot de hoogtepunten.
Daartegenover staan wat minder overtuigende songs. Met name in de tweede helft. Zo is Phantasmagoria te formulair en klinken de drumpartijen inspiratieloos. Hetzelfde geldt voor het erop volgende Let Freedom Ring, hoewel de instrumentatie in het tweede deel van die track voor een opleving zorgt. Signum Regis herpakt zich daarna goed met Never Surrender, dat weliswaar binnen de lijntjes kleurt, maar dusdanig energiek en memorabel is dat dat niet zoveel uitmaakt. Idem voor het beklijvende Fly Away.
De nieuwe frontman maakt een positieve indruk. Dat doet hij met zowel zijn melodieuze vocalen als die met een rauw randje. Luister maar eens naar het krachtige Prisoners Elegy. Waar elders Avantasia en Theocracy als invloeden te binnen schieten, komen daarin elementen van Helloween en Evergrey samen. Soms doet Fortinhos zang wat denken aan die van Bruce Dickinson. Hoewel hij het er technisch prima van afbrengt, komt hij net als de anderen de ene keer met zanglijnen die blijven hangen en de andere keer met herkauwde ideen of wat zeurderige lijnen, die het geheel wat doen inkakken. Luister maar eens naar het begin van de zoete powerballad Shalom of het refrein van The City Of God.
Datzelfde geldt voor het album als geheel. Soms spelen de heren te veel op safe terwijl ze op andere momenten prima hooks brengen. Zo golft The Seal Of A New World wat op en neer. Als je de minder overtuigende songs skipt, blijft er een prima album over.
Tracklist:
1. Kings Of The Underground
2. Prisoners Elegy
3. I Always Go All-In
4. The City Of God
5. The Seal Of A New World
6. A Memory
7. Phantasmagoria
8. Let Freedom Ring
9. Never Surrender
10. Fly Away
11. Shalom
12. Scheme Of Lies*
* = bonustrack
