Het enkele maanden geleden verschenen Skyward is de tiende full-length die Evergreen Refuge uitbrengt in zeven jaar tijd. Met een speelduur van zesenzestig minuten en n enkel nummer vraagt deze plaat ng meer geduld van de luisteraar. Skyward is dan ook zeker geen album dat zich tussen de soep en de aardappelen door laat beluisteren. De plaat is in zekere zin meer een meditatieve ervaring dan een traditioneel album. Een zeer lange opbouw van minimalistische, traag aanzwellende ambient en rustieke tribal-percussie zorgt ervoor dat de luisteraar langzaam in een staat van ontvankelijkheid wordt gewiegd. Pas na tien minuten maakt een subtiele ambientmelodie zich los van de achtergrondklanken en wordt de percussie verrijkt met maracas en fluiten. Het is zelfs pas bij de dertienminutengrens dat de eerste ruizige blackmetalriff zijn opwachting maakt.
Vanaf zeventien minuten volgt echter weer een terugkeer naar tribal-klanken met een drone-achtige achtergrond. Het gedeelte dat volgt is traag, zwaar en log. Zo gaat het eigenlijk over de gehele lengte van het album. Er zijn slechts enkele versnellingen, waarin de beminnelijke, op Wolves In The Throne Room- en Fauna-leest geschoeide boomknuffelblack even zijn opwachting maakt, maar die passages zijn zeldzaam en kort. Door de wat onsamenhangende mix komen die gedeeltes ook niet heel lekker uit de verf. De drumsound klinkt gekunsteld en weggemoffeld, terwijl de gitaarpartijen te zompig en log klinken om bij de muziek te passen. Een gemiste kans, zeker omdat de productie op Embers veel beter is.
Het zijn dan ook de introspectieve, ritualistische folkgedeelten die het meest aanspreken aan Skyward. De combinatie van trage percussie en het kalme, akoestische gitaarspel zorgen voor een sjamanistische vibe. Ondanks dat blijkt Skyward vooral een teleurstelling. De muziek is minder gebalanceerd en slaagt er minder goed in om de sfeer vast te houden. Liefhebbers van uitgesponnen, hypnotiserende blackmetalklanken doen er beter aan om Embers op te sporen.
Tracklist:
1. Skyward
