De afgelopen paar jaren heeft de Deense neofolkgroep aanzienlijk aan populariteit gewonnen. Dat komt primair door het optreden op Castlefest in 2017, dat op YouTube inmiddels meer dan drie miljoen keer is bekeken en door Season Of Mist als live-album is uitgebracht onder de noemer LIFA. Beslist het aanschaffen waard. Inmiddels is de experimentele formatie toe aan het tweede reguliere studio-album, getiteld Futha. De titel is gebaseerd op een rune. Over de ontcijfering van het schrift zijn de deskundigen het echter niet eens. Het zou mogelijk te maken kunnen hebben met de helende kracht die een vrouw heeft. Met Futha poogt het trio een verbinding te maken met de tijd waarin men de vrouw nog niet zag als een geboortemachine en draagster van eeuwige schuld, maar waarin men onder de indruk was van haar innerlijke kracht.
Vanzelfsprekend is deze tweede full-length dan ook een tegenhanger van het donkere, rauwe en mannelijke debuut Ofnir. Alleen Elddansurin en het eerste deel van Hamrer Hippyer komen in de buurt van het oude werk. Hoewel er veel elementen van het debuutalbum terugkeren, zijn er accentverschuivingen. Het meest opvallende is dat de kalmerende, zalvende vocalen van Maria Franz veel vaker te horen zijn. Maria heeft een prachtige, rustgevende stem en zorgt met name de eerste helft van het album voor veel memorabele melodien. De momenten waarop zij zingt, klinken de songs veel lichter en ruimtelijker dan voorheen (met Norupo als beste voorbeeld).
De heldere en gepolijste productie draagt daar nog eens aan bij. Die laat bovendien meer ruimte voor de elektronica. Dat zorgt voor een wat modernere sound dan het debuut. Luister maar eens naar Traust. Zowel de elektronische percussie als de ambient synthesizerklanken staan prominent in de mix. Doorgaans zijn ze van toegevoegde waarde, maar er zal een groep luisteraars zijn die het ten koste vindt gaan van het pure karakter van de bij vlagen sjamanistische muziek.
Terug naar Heilungs innerlijke kracht, zoals de repetitieve en hypnotiserende ritmiek en hemelse vocalen, die je meezuigen in de sfeer en je betrekken bij het verhaal. Net als op het debuutalbum zijn er zo nu en dan voordrachten. Daar begint het album overigens direct mee. De voordrachten (Vapnatak en Elivagar) passen samen met het knapperende vuur (Elddansurin) en een groep strijders (Svanrand) binnen de historische thematiek. Bovendien zorgen ze voor een filmische touch. Desondanks zullen sommige luisteraars deze passages skippen omdat ze moeilijk te begrijpen zijn vanwege de gesproken taal.
De sterkste momenten blijven die waarin vrouwen- en mannenzang elkaar afwisselen (Galgaldr) of aanvullen (Othan). Prachtig hoe de vocale bijdragen elkaar in verschillende lagen versterken tot wonderschone harmonien. Met name tijdens de eerste helft van het album levert dit veel mooie momenten op.
Futha is na Ofnir en LIFA vanwege zijn lichtere en modernere karakter even wennen. Het kost dan ook meerdere luisterbeurten om de collectie songs op waarde te schatten. Enerzijds is er de herkenbare stijl van repetitieve ritmiek en hypnotiserende vocalen, anderzijds de modernere sound die meer ruimte voor elektronica laat. Het zorgt voor een album dat zeer sterke fases met prachtige, gelaagde zang bevat, maar waarop sommige luisteraars het authentieke gevoel van de andere releases mogelijk missen. Futha, dat op basis van de eerste twee releases een torenhoge verwachting als last op de schouders heeft, zal dan ook vooral bij nieuwkomers heel hoog scoren vanwege het verrassende effect en bij de fans tot verdeeldheid leiden. Een hoge score is echter gerechtvaardigd.
Tracklist:
1. Galgaldr
2. Norupo
3. Othan
4. Traust
5. Vapnatak
6. Svanrand
7. Elivagar
8. Elddansurin
9. Hamrer Hippyer
