Er zijn van die bands die u gewoon live moet zien. U kunt uw stereo nog zo hard zetten, maar het heeft niet diezelfde feel als bij een optreden. Indoor, welteverstaan; liefst niet al te groot, tweehonderd man max. Ik heb Herod nog nooit live gezien, maar ik weet het gewoon zeker. Dit knalt live de pannen van het dak.
En dat komt niet alleen door die rauwe, brute sound. Herod is Zwitsers en staat getekend bij Pelagic Records. Sinds jaar en dag sleept The Ocean-mastermind Robin Staps daar fantastische, intense bands aan boord, die met name live goed uit de verf komen. Hij heeft daar echt een neusje voor en hij gaat niet zomaar met een band in zee. Zo staan onder andere God Is An Astronaut, Cult Of Luna, Klone, Sleepmakeswaves en Hypno5e onder contract. Maar ik dwaal af.
Herod past goed in de stal. Ontsproten aan het brein van gitarist Pierre Carroz vuren de mannen sinds 2014 gelaagde, polyritmische bulldozerriffs op de wereld af. Maar het is niet alleen maar van-dik-hout-zaagt-men-planken-beukherrie. Nee, er is ook rust. En daar zit hem de kracht in. Ze opereren vanuit Vevey aan het Meer van Genve en het zou me niets verbazen als ze door die omgeving genspireerd zijn. Het is in ieder geval een prettige metafoor. Af en toe liggen ze lekker op hun badhanddoekje te chillen aan de oevers van het meer, maar dat kan alleen in de zomer. In de winter kan het er ongenaakbaar koud zijn. De cleane, haast Tool-esque dubbelzang in Silent Truth brengt die serene lente-rust. De eropvolgende riff is echter ijzingwekkend en vernietigend. Grote overgangen dus.
Maar niets zo veranderlijk als het weer, zeggen we hier wel eens. Gezien de klimaattabel van de regio zullen ze dat daar vast beamen. In ieder geval gaat de muziek van hot naar her. Doom, prog, sludge en aanverwanten worden afgewisseld met rustige, maar o zo onheilspellende, atmosferische stukken die de heavy partijen extra krachtig maken. U weet dat het gaat komen, maar niet wanneer.
Een en ander is vakkundig in elkaar gemetseld. Het is absoluut geen vanzelfsprekendheid dat zoveel diversiteit op een natuurlijke wijze samenhangt. Meestal niet zelfs. Maar mede door de lichtgruizige productie en de sublieme composities voelen de extreme overgangen nergens geforceerd. Van heavy naar kalm, van snel naar langzaam; alles komt voorbij. En toch vormt het een geheel. Vakmanschap noemen ze dat. Knap hoor!
Dat deze band niet aan het mainstreampubliek besteed is, zal u intussen ook wel begrepen hebben. Maar dat zal ze daar in dat Alpenland aan de welbekende reet roesten. Daar doen ze het niet om. Met deze releases gooien ze echter wel hoge ogen bij fans van eerdergenoemde bands. Ze zouden dan ook niet misstaan op Roadburn Festival. Waarom stappen ze niet gewoon bij labelgenoten Coilguns (die er wl staan) in de tourbus? Ze wonen immers om de hoek!
Afijn, u weet ongetwijfeld allang of deze plaat aan u besteed is. Beluisteren is absoluut de moeite waard want hij staat bol van de mooilelijke sloopriffs en sfeermomenten in al hun facetten. Maar meer nog zal de band indruk maken in een zweterig, donker zaaltje met stickers en graffiti op het toilet.
Tracklist:
1. Fork Tongue Intro
2. Fork Tongue
3. Reckoning
4. Don't Speak Last
5. Silent Thruth
6. Mourning Grounds
7. There Will Be Gods
