De Musikclub blijkt geen tower te zijn, maar een intieme zaal die plaats biedt aan zon tweehonderd mensen, die allemaal beleefd en stil de post-metal van Downfall Of Gaia ondergaan. De Duitse band, voortkomend uit de crustscene, is hier om het recente Ethic Of Radical Finitude voor te stellen. Van de crust-invloeden van de eerste albums is weinig meer over. Wat resteert, is een modern sludgy geluid met een flinke lading sferische blackmetalriffs. Hier en daar doet het denken aan Deafheaven, Celeste of het zwaardere werk van Omega Massif met zang.
Onder het vaak blauwe podiumlicht worden we vervolgens meegevoerd met het epische geluid, vaak ondersteund door vocale erupties van de drie vocalisten. De band lijkt vooral sfeer te willen neerzetten, waarbij individuele nummers ondergeschikt zijn aan het grotere geheel. Wat mij betreft is die missie geslaagd.
Zeg je post-metal, dan denk je al snel aan het Berlijnse The Ocean. Met het vorig jaar uitgebrachte Phanerozoic I: Palaeozoic hebben de mannen lyrische reacties van pers in binnen- en buitenland gekregen. Geen wonder dat ze opdoken in menig jaarlijstje. Het is dan ook een plaat waarop het geluid van The Ocean perfect gevangen is: zware, sludgy riffs, met altijd die kenmerkende sfeer en een uitstekende vocalist in de persoon van Loc Rosetti.
Ze zijn in bloedvorm vanavond. Een geoliede machine, waarbij het laatste album, afgezien van Devonian: Nascent, in zijn geheel gespeeld wordt. En dan valt op hoe goed de nummers ook live zijn, zoals bij The Cambrian Explosion. Met dit openingsnummer storten de mannen gelijk een muur van geluid uit over het publiek. Letterlijk, want hrd staat het. Maar misschien moet deze muziek ook wel zo hard zijn om het nog beter te ondergaan.
Gelukkig wordt de toeschouwers sporadisch wat rust gegund met in- en outros en afsluiter Permian: The Great Dying. Het publiek geniet. Waar de n met gesloten ogen en zacht knikkend de muziek volgt, bouwt een ander groepje voor het podium een moshpit en een enkele fanatiekeling duikt (meerdere) het publiek in om te crowdsurfen. Rosetti maakt veel contact met fans vooraan en laat zich uiteindelijk ook over een zee aan handen door de zaal gaan.
Ook voor de toegift trekken ze nog een laatste keer de lichtshow uit de kast. De band heeft namelijk een hele fabriek aan lampen meegesleept - waar menig festival nog een puntje aan kan zuigen - die elk nummer een andere kleur meegeeft. Definitief en overdonderend wordt afgesloten met het intens beukende Benthic: The Origin Of Our Wishes. Eindconclusie? Een uiterst geslaagde show, die je niet snel vergeet. Al is het alleen maar om de piep in je oren, die dagen blijft hangen.
