Wat Nailed To Obscurity uitstekend doet op Black Frost, is deze ideen verpakken in diepgaande, sfeervolle en direct pakkende composities die in alle gevallen de vijfminutengrens overschrijden. Deze vierde full-length zit zo goed in elkaar dat je nauwelijks tot niet de neiging hebt om deze af te zetten om wat anders te gaan doen. De muziek ademt dankzij de heldere en ruimtelijke productie van V. Santura (onder andere Triptykon, Dark Fortress). Ademt sfeer dankzij de melancholische leads en ademt kwaliteit op het gebied van songwriting vanwege de vele partijen die prima op elkaar aansluiten met als resultaat een vloeiend geheel. Prachtig.
Het gitaristenduo Volker Dieken en Jan-Ole Lamberti schudt de ene na de andere fantastische doomlead uit de mouw. Op de achtergrond klinken de ene keer serene, semi-akoestische akkoorden of rustig getokkel, de andere keer heavy powerakkoorden. The Aberrant Host is wat grimmiger dan de eerste twee melodieuze composities. Cipher is wat kalmer en opent knap met een post-rockopbouw om doomy en heavy te vervolgen. Het is alleen jammer dat de track vervolgens niet tot epische proporties uitgroeit. Dat doet het afsluitende Road To Perdition juist wel.
Je zou een boek kunnen schrijven over deze release. Er gebeurt namelijk veel. Luister bijvoorbeeld eens naar The Abherrant Host met zijn interessante ritmiek en vocale diversiteit. Denk bij dat laatste aan Morean-achtige (Dark Fortress) proclamaties tot aan uithalen die gelijkenis tonen met die van Jukka Pelkonen van Omnium Gatherum. Frontman Raimund Ennenga (ook in Burial Vault) kan moeiteloos mee met het niveau. Hij fluistert, zingt clean op verschillende volumes en wisselt dit af met verstaanbare grunts.
Het is elke keer jammer als een nummer is afgelopen. Elke track is een hoogtepunt op zich met een eigen identiteit. Feardom is n van de uitschieters. Deze begint met een Tool-achtig ritme met cleane zang die uit twee lagen bestaat. De compositie vervolgt met Dark Fortress-psychedelica. Waar de bas elders wat op de achtergrond blijft, draagt deze hier juist uitstekend bij aan de zwaarte van de riffs.
Ironisch genoeg gaat het album deels over het niet tonen van emoties en de gevolgen daarvan. Dat doet de band nou juist wl. Black Frost zit vol met gevoel, met schoonheden van harmonieuze gitaarlijnen die elkaar versterken, een gedreven bijdrage van de zanger en interessante ritmiek. Een sfeervol album met memorabele momenten. Dit is n van de betere melancholische deathmetalalbums van de laatste jaren. En die de luisteraar van begin tot einde gevangen houdt. Fans van het verleden van Katatonia en Opeth, alsmede die van In Mourning, Novembers Doom, October Tide en Belakor nemen beslist de moeite om Black Frost (minimaal) aan een paar luisterbeurten te gunnen.
Tracklist:
1. Black Frost
2. Tears Of The Eyeless
3. The Aberrant Host
4. Feardom
5. Cipher
6. Resonance
7. Road To Perdition
