Dat doet de Duitse groep onder meer dankzij een vorig jaar getekend contract met Nuclear Blast Records. De interesse van dat label (en dat is niet de enige) voor Nailed To Obscurity is niet vreemd, want de melodieuze en melancholische doom/death van de oosterburen is van bovengemiddeld niveau. Luister maar eens naar King Delusion (2017) en het kersverse Black Frost (2019). Het zijn dan ook nummers van die twee albums die vanavond de setlist sieren, voorafgegaan door het “Fall asleep in my arms”-gedeelte van Triptykons My Pain als intro. Gitarist Jan-Ole Lamberti ondervindt tijdens het titelnummer van de nieuwe release een haperende techniek, maar dat is het enige smetje op het optreden, dat verder prima verloopt. Zijn gitaarspel en dat van Volker Dieken is prachtig en sfeervol. Denk aan een combinatie van het oude Opeth en het eveneens oude Katatonia.

Vocalist Raimund Ennenga imponeert met zowel zijn grunts als cleane zang. De frontman stopt heel zijn hebben en houden in zijn performance en zelfs als hij even richting backstage gaat om de spotlights op de andere muzikanten te laten schijnen (al is er slechts gedimd licht, passend bij het karakter van de muziek), staat hij nog intens te luchtdrummen. Dat hij een prima woordje Nederlands praat (de mannen komen uit de provincie Ost-Friesland), draagt bij aan de connectie die je krijgt met de band, al staan de mannen vooral geconcentreerd hun werk te doen. Het levert goed uitgevoerde songs op die indruk maken op velen. Hoogtepunt is afsluiter Desolate Ruin met zijn prachtige twinleads, waarvoor de gitaristen even bij elkaar komen. Nailed To Obscurity is een uitstekende openingsact die we in de toekomst graag hoger op de bill zien staan met een langere setlist.

Ook Jinjer staat in de toekomst vast hoog op de poster, als headliner welteverstaan. Dat kan niet anders. De Oekraïense formatie gaat als een raket. De clip bij Perennial, één van de tracks van de spiksplinternieuwe ep Micro, is binnen een week al meer dan een half miljoen keer bekeken. Van die ep komen in het begin ook Ape en Dreadful Moments aan bod. Toch hebben ze niet de gewenste impact. Dat komt vanwege de verre van ideale geluidsmix en het minder memorabele karakter van de hectische tracks, waarop je lekker denkt te headbangen, maar de groep snel schakelt tussen verschillende secties. Dat doen de heren trouwens knap. Vooral de ritmesectie, bestaande uit bassist Eugene Kostyuk en drummer Vladislav Ulasevish maakt veel indruk.

Toch is het succes van Jinjer vooral te danken aan de charismatische en verleidelijke frontvrouw Tatiana Shmailyuk. Ze kan zowel goed grunten als clean zingen. Als een slangenmens beweegt de eenendertigjarige over het podium en tijdens de harde djenty, mathy of groovy passages laat ze ook zien flink te kunnen headbangen. Het volgende moment laat ze horen over uitstekende stembanden te beschikken, bijvoorbeeld tijdens de transitie van de kalme passage naar de stevigere, prachtige climax van I Speak Astronomy, het eerste hoogtepunt in de set. Fans houden het niet meer en duiken de pit in. Vanaf dat moment gaat het los met het toegankelijke, groovy Who Is Gonna Be The One en de superhit Pisces.

Het nieuwe Perennial, de beste track van de nieuwe ep, misstaat niet tussen dit geweld. Integendeel; het “From the ashes of my roots”-gedeelte levert kippenvel op. Het kwartet slingert de bezoeker heen en weer tussen emoties en schreeuwt het laatste beetje energie eruit met Sit Stay Roll Over (inclusief reggae-intermezzo). Niet iedereen zal gecharmeerd zijn van deze band, maar dit is wel de toekomst van metal. Als aan het einde van de avond Tomi Joutsen van Amorphis de bandnamen opsomt en het publiek vervolgens laat juichen, klinkt niet voor niets het hoogste aantal decibel als hij Jinjer opnoemt.

Waar de eerste twee acts van de avond het met een beperkte ruimte moeten doen, hebben de laatste twee meer ruimte. Allereerst Soilwork, dat net als Nailed To Obscurity en Jinjer gisteren een nieuwe release op de wereld heeft losgelaten. Verkligheten is de titel van het nieuwe album. Frontman Björn "Speed" Strid maakt er een leuke opmerking over op. Hij laat horen Nijmegen goed te kunnen uitspreken en hij laat vervolgens de fans een poging doen om Verkligheten goed uit te spreken.

De Zweedse melodeathformatie speelt vandaag meerdere nummers van de nieuwe plaat. Na de intro komt Arrival direct aan bod. Het zijn echter daarna The Crestfallen en Nerve die een pit in beweging zetten en veel meezingers in de zaal opleveren. Ook Death In General doet het erg goed. De zeer melodieuze nieuweling Full Moon Shoals heeft minder impact, op het thrashende gedeelte aan het einde na, waarbij de pit weer op gang komt. Men hoort echter toch liever de klassiekers Bastard Chain, As We Speak en The Living Infinite II. Op de setlist is dan ook weinig aan te merken.

Toch is het geen superoptreden. Het predicaat ok is van toepassing. De mannen spelen met de handrem erop, net als in de clip bij Witan. Ze bewegen wel en zoeken elkaar op, maar de échte beleving en energie die er op Verkligheten wel zijn, ontbreken. Het is net alsof het another day at the office is. Heel slecht is het niet, maar na de vorige twee bands valt het wel op. Gelukkig is de muziek in orde, al staat het geluid niet geweldig afgesteld. Van de nieuwe tracks maken naast The Nurturing Glance het The Night Flight Orchestra-achtige Stålfågel (met knappe, hoge uithaal van Strid) en Witan een uitstekende indruk. Het is jammer dat Needless And Kin niet op de lijst staat en dat Tomi Joutsen dus niet verschijnt. Publieksfavoriet Stabbing The Drama sluit het degelijke, maar niet spetterende optreden goed af.

Hoewel het bij de merchandise van Jinjer druk is, zie je toch nog meer bezoekers in Soilwork- en Amorphis-shirts rondlopen. De Finse headliner heeft met Under The Red Cloud (2015) en Queen Of Time (2018) twee moderne klassiekers afgeleverd, die dan ook in veel jaarlijstjes te vinden zijn. Dat belooft veel voor het optreden van vanavond. En jawel, al vanaf het intro van The Bee ontstaat kippenvel en kun je een zindering door de zaal voelen gaan. Gelukkig staat het geluid veel beter afgesteld dan bij Soilwork en is de impact van de muziek groter.

Amorphis vuurt de ene na de andere hit op het publiek af, dat volop staat te genieten van The Golden Elk, Sky Is Mine en Sacrifice. Tijdens laatstgenoemde ontstaat een pit. Daaromheen zie je mensen genieten, meedeinend op de maat van de muziek of meezingend met Tomi Joutsen, die in topvorm is. Hij heeft er zin in, bedankt iedereen voor zijn of haar komst en geeft aan dat dit het beste optreden in Nederland ooit is.

De charismatische, kleine frontman heeft gelijk. Je kunt het aan de uitbundige reacties in de zaal zien. De Finnen lijken er zelf ook van onder de indruk te zijn. Alles lijkt vandaag te lukken en zo blijven band en publiek in een bubbel. Ze houden het momentum heel lang vast. Maar liefst drie kwartier volgt het ene hoogtepunt het andere op. Of het nu het folky Message In The Amber is, een wat oudere meezinger (Silver Bride) of het prachtige en krachtige Bad Blood. Pas na Wrong Direction gaat de setlist met een andere focus verder. Daughter Of Hate, Hopeless Days en Heart Of The Giant hebben een andere, proggier vibe.

Valt er dan niets te mopperen? Jawel. Het is jammer dat de saxofoonpartijen in Daughter Of Hate van backingtrack klinken. Daarnaast zou gitarist Tomi Koivusaari zijn krachteloze grunts in Message In The Amber en Black Winter Day beter achterwege kunnen laten. Bassist Olli-Pekka Laine maakt een veel betere indruk met zijn cleane backingvocalen. Achter hem zit de hardwerkende Jan Rechberger, waarmee hij samen voor een strakke basis zorgt waarop de anderen de ene na de andere fraaie melodie laten horen. Naast gitaristen Tomi K. en Esa Holopainen is dat toetsenist Santeri Kallio, die met een smile staat te spelen. Zijn partijen komen goed uit de verf evenals die van de anderen. Het is daarom van begin tot einde genieten, ook van de toegift met Death Of A King en House Of Sleep, waarin bijna de hele zaal meezingt. Amorphis was heer en meester vanavond, maar ook dankzij de andere bands was dit een onvergetelijke concertavond en is het daarom nog lang nagenieten.

Setlist Amorphis:
1. The Bee
2. The Golden Elk
3. Sky Is Mine
4. Sacrifice
5. Message In The Amber
6. Silver Bride
7. Bad Blood
8. Wrong Direction
9. Daughter Of Hate
10. Hopeless Days
11. Heart Of The Giant
12. Black Winter Day

Toegift:
13. Death Of A King
14. House Of Sleep

Setlist Soilwork:
1. Verkligheten
2. Arrival
3. The Crestfallen
4. Nerve
5. Full Moon Shoals
6. Death In General
7. Like The Average Stalker
8. The Akuma Afterglow
9. Drowning With Silence
10. The Phantom
11. The Nurturing Glance
12. Bastard Chain
13. As We Speak
14. The Living Infinite II
15. Stålfågel
16. Witan
17. Stabbing The Drama

Setlist Jinjer:
1. Words Of Wisdom
2. Ape
3. I Speak Astronomy
4. Dreadful Moments
5. Teacher, Teacher
6. Who's Gonna Be The One
7. Pisces
8. Perennial
9. Sit Stay Roll Over

Setlist Nailed To Obscurity:
1. My Pain (intro – Tryptikon-cover)
2. Black Frost
3. Feardom
4. The Aberrant Host
5. Tears Of The Eyeless
6. Desolate Ruin

Met dank aan Jeroen Gest van Livereviewer voor de foto's.