Met de release van New Bermuda (2015) lijkt de band de meeste controverse achter zich te laten. Deafheaven kiest op dat album voor een meer gefocuste aanpak, waarin de ambient- en post-rockinvloeden op uitstekende wijze gentegreerd worden met de hyper-intense post-black waar de band een patent op lijkt te hebben. Verpakt in vijf ijzersterke composities, die bij iedere luisterbeurt sterker worden, groeit New Bermuda uit tot mijn favoriete album van deze eigenzinnige formatie, beter nog zelfs dan het meer diverse en experimentele, maar uiteindelijk iets minder coherente Sunbather.
Met de release van Ordinary Corrupt Human Love maakt Deafheaven het zichzelf wederom niet makkelijk. In plaats van een simpele voortzetting van de succesvolle sound die de band op de vorige langspeler laat horen, kiest het vijftal ervoor om de sound radicaal te verbreden. Deze plaat is daardoor heel anders qua karakter. Intense uitspattingen zijn zeldzaam en hebben plaatsgemaakt voor melancholie en introspectie. Opener You Without End zet wat dat betreft de toon. Het nummer begint met een kalme pianomelodie en introspectief, akoestisch gitaarwerk. De sound is weliswaar mijlenver verwijderd van de vorige albums, maar toch laat de schitterende gitaarmelodie aan het eind van het nummer de klasse van de groep horen.
Het hierop volgende Honeycomb klinkt als de perfecte versmelting van oud en nieuw. De track ontpopt zich tot een van de beste nummers uit het oeuvre van Deafheaven. Het is tevens een van de meest muzikale nummers van de groep. Krachtige, goed getimede versnellingen en logge post-metalriffs gaan perfect samen met melodieuze, snedige soleersessies die zelfs wat hardrock-achtig aanvoelen. Het nummer mondt uit in uitgesponnen, serene ambient, waarin Deafheaven zelfs een Anathema-achtige vibe weet te creren. Zo heeft iedere track wel iets bijzonders. Canary Yellow eindigt bijvoorbeeld met een heerlijke solo die weer een andere kant van de band laat horen. Het korte Near herinnert met zijn cleane zang en kalme gitaarpartijen zelfs aan het oude werk van Coldplay. En het treurige Night People, met bezwerende gastvocalen van Chelsea Wolfe, zorgt voor kippenvel.
Ordinary Corrupt Human Love is eigenlijk gewoon een ontzettend luidruchtig rockalbum, vermomd als post-black metal. Het is gelukkig wel een ontzettend goed rockalbum geworden, waarop de band er toch weer in slaagt om uitdagende en groeiende composities te schrijven, die vernuftig in elkaar zitten en bij herhaaldelijke luisterbeurten steeds beter worden. En ook in dit rustieke landschap valt het inventieve, geweldige drumwerk van Daniel Tracy in positieve zin op. Eveneens verdient de krachtige, zeer gedetailleerde productie een eervolle vermelding. Producer Jack Shirley weet waar hij mee bezig is, getuige ook zijn werk voor gelijk geaarde bands als Amenra, Bosse-De-Nage, Downfall Of Gaia en Oathbreaker.
Zo is ook Ordinary Corrupt Human Love weer een plaat waarover heel wat te zeggen valt. Deafheaven verbreedt zijn horizon verder, maar doet dat met een muzikaliteit en gevoel voor compositie waar heel veel groepen nog wat van kunnen leren. Deze plaat is misschien even wennen, maar wordt per luisterbeurt beter. Hoewel ik New Bermuda uiteindelijk nog net iets hoger inschat, kan ik niet anders dan respect hebben voor de manier waarop Deafheaven zich op Ordinary Corrupt Human Love profileert.
Tracklist:
1. You Without End
2. Honeycomb
3. Canary Yellow
4. Near
5. Glint
6. Night People
7. Worthless Animal
.jpeg){kind=small}
