God Macabre geldt als één van de eerste deathmetalbands uit Zweden. In 1988 start de zestienjarige Per samen met drummer Niklas ‘Nicke’ Nilsson en gitarist Ola Sjöberg (beiden slechts vijftien jaar) een door Heresy, Carcass en Napalm Death geïnspireerde grindband onder de naam Botten På Burken. De jongens integreren echter steeds meer death metal in hun composities, geïnspireerd door het luisteren naar onder meer materiaal van Pungent Stench en Nihilist. Ze veranderen daarom hun naam naar Macabre End. Samen met gitarist Jonas Stålhammar (At The Gates, The Lurking Fear) nemen ze in september 1990 in de befaamde Sunlight Studios de Consumed By Darkness-demo op, die snel uitverkocht raakt en via Corpse Grinder in januari 1991 op ep uitkomt.
Omdat Zweedse fans denken dat je de bandnaam schrijft als Macabre Ant komt er wederom een naamsverandering, dit keer naar God Macabre, vernoemd naar het gelijknamige nummer van Abhoth (Jonas’ oude band) dat het viertal in de oefenruimte speelt. De jongens uit Vålberg spelen slechts sporadisch live, en als het zover komt, gebeurt dat onder andere met het pas opgerichte Vomitory uit het naburige Karlstad.
De tieners duiken in december 1991 opnieuw de studio in. Dit keer om The Winterlong... in drie dagen op te nemen. Er zijn daarbij meerdere opvallende zaken. De eerste is dat Nicke de band destijds al heeft verlaten vanwege een verhuizing naar Stockholm. Zijn reiskosten worden betaald om de opnamen te voltooien. De tweede is dat ondanks wat foutjes in de opnamen veel eerste takes goed genoeg bevonden worden. Het geeft de plaat een bepaalde charme.
De derde is dat in eerste instantie de titel Godforsaken is, maar uiteindelijk ziet men daarvan af. Het laatste opvallende is de vertraging van de release door onder andere problemen met het artwork en de financiering van de release door het Duitse label M.B.R. Records. Als die zaken niet tegen hadden gezeten, was The Winterlong... begin 1992 uitgekomen en had de toekomst er wellicht heel anders uitgezien voor God Macabre.
De naam van Nihilist is al gevallen. Voeg daar Paradise Lost (tempo en leads), Bolt Thrower, My Dying Bride (Teardrops), Entombed (ritmiek en riffs), Carnage (het typische Zweedse geluid) en Napalm Death (vocalen en wat ritmische ideeën zoals in de fijne opener Into Nowhere) aan toe en je hebt een beeld bij hoe de old school death metal klinkt. Herkenbaar voor die tijd, met de kenmerkende sound van de Boss HM-2 en de productie van Tomas Skogsberg. Origineel is het dus niet, maar het is een prettige plaat om te beluisteren, één die uitnodigt om ‘m er af en toe bij te pakken.
Spawn Of Flesh is de enige track van de demo die The Winterlong... haalt. Het is wel direct één van de hoogtepunten vanwege zijn simpele en doeltreffende aanpak met een d-beat. De ontwikkeling van een grindcore- naar een deathmetalband is wel heel duidelijk te horen. De oude versie bevat nog blastbeats en de nieuwe niet. Ook Ashes Of Mourning Life behoort tot de hoogtepunten. Deze track komt tijdens de eerste helft wat meer in de buurt van de oudere, brute demosound en heeft een tweede deel à la Crawl van Entombed.
Andere tracks bevatten veel meer tempowisselingen en vergen meerdere luisterbeurten. Het is wat lastig om er echt lekker in te komen. Ze bestaan soms uit wat losse delen die achter elkaar aan zijn geplakt. Regelmatig komen er echter goede ideeën aan bod, zoals in het korte Teardrops, dat een stuk trager uitpakt dan de eerste twee songs en wat aan My Dying Bride doet denken met zijn leads en keyboardwerk. Ook in andere tracks komt de Engelse doom terug, maar er zijn veel versnellingen naar een d-beat om lekker op te headbangen. De Noord-Europeanen moeten het niet hebben van technisch hoogstaand spel of agressie, maar juist van memorabele ideeën en een melancholische sfeer.
Dat ze hun horizon al vroeg aan het verbreden waren, blijkt uit het sfeervolle intermezzo Lamentation, waarin akoestische gitaarpartijen samenkomen met die van een bas, een fluit en een mellotron. Sfeervol is een van de woorden die deze release kenmerkt. In meerdere tracks keert het gematigde gebruik van keyboardpartijen terug en ook de leads werken karakterversterkend, zeker in het fraaie tweede deel van afsluiter In Grief. Na achtentwintig minuten is het alweer voorbij. Het is dus een erg korte release.
De leden van God Macabre zoeken na het opnemen van The Winterlong... maandenlang naar een nieuwe drummer. Tevergeefs, en daardoor stopt de formatie in 1992. Nadien is er veel waardering voor het debuutalbum en komt het zoals gezegd tot re-releases (veelal zonder puntjes achter de titel) in 2002, 2008 en 2014 met daarop de nummers van de ep als bonus. In 2010 brengt H.M.S.S Records het live-album Eve Of Souls Forsaken uit met opnamen van een show uit 1991. Een dvd was ook de bedoeling, maar de opnamen van de VHS blijken helaas niet bruikbaar.
Op de meest recente re-release, die van 2014, verschijnt het in 2013 opgenomen Life’s Verge, waarvoor Tobias ‘Tobben’ Gustafsson van Vomitory de drumpartijen inspeelt. Tobias benadert Ola vervolgens om met God Macabre op te treden op de afscheidsshow van Vomitory op 27 december 2013. En zo geschiedde. Sindsdien is God Macabre weer actief en ook Vomitory is weer bij elkaar (om het dertigjarig jubileum te vieren in 2019). Mooie ontwikkelingen die hernieuwde interesse in cultklassiekers als The Winterlong… oplevert.
Tracklist:
1. Into Nowhere
2. Lost
3. Teardrops
4. Ashes Of Mourning Life
5. Spawn Of Flesh
6. Lamentation
7. In Grief
.jpeg){kind=small}
