Als eerste band van de dag staat Sledgehammer Nosejob op de planken. De formatie maakt een kruising tussen groovende death metal en rock 'n roll en doet hierbij soms wel wat denken aan Entombed. Afgelopen januari werd het album Stop! Hammertime! uitgebracht en vandaag weet de groep deze plaat prima te promoten. De nummers klinken lekker en de bandleden spelen overtuigend. Met een fijne cover van ZZ Tops Sharp Dressed Man krijgt Sledgehammer Nosejob het publiek mee, alvorens het afsluit met Darker Than Black. (Marcel)
Vorig jaar bracht het Friese Cornered al chaos en destructie in het Punkhol teweeg. Dit jaar is vocalist Niels van die formatie wederom aanwezig, maar dan als gitarist in de hardcore-groep Bad Attitude. Zo goed als vorig jaar wordt het niet, maar daarvoor speelt de band wellicht ook te vroeg. Heel veel beweging is er nog niet te vinden voor het podium, maar voor de zanger is dat geen probleem en hij vliegt regelmatig zelf onverwachts het publiek in. Muzikaal is het vooral raggen op snelheid en valt er nog weinig te definiren. Desondanks is het optreden door het enthousiasme van de bandleden geen straf om te bekijken. (Marcel)
Een paar jaar geleden sloegen gitarist/zanger Helmer, drummer/zanger Jorg (beiden ex-Undeclinable Ambuscade, de legendarische formatie is overigens weer bij elkaar) en bassist Koen Fu (ex-Beef, City Pig Unit, Gotcha) de handen ineen onder de noemer Camp High Gain. Ze oefenen in een bunker en sleutelen daar aan de songs die terechtkomen op de eerste ep On The Word Of No One. De ervaren punkrockers maken vandaag als tweede band op het hoofdpodium, de zogenaamde Skullbreaker Stage, een gemotiveerde indruk. Alhoewel het publiek nog afstand neemt van het podium, knikt het wel goedkeurend mee op de melodieuze, door de jaren negentig (Good Riddance, NOFX) en hun eigen voormalige bands genspireerde punk. Het geluid staat prima afgesteld en daardoor komen de vele interessante basloopjes van Koen Fu goed uit de verf. (Jeffrey)
Ook Lifespite weet vervolgens te overtuigen. De band maakt naar eigen zeggen negative hardcore en stopt daar vervolgens nog wat invloeden van sludge bij. Wat er uiteindelijk uitkomt, is een zware, dreigende brei aan muziek die intens bij elkaar geschreeuwd wordt door vocalist Tim. Zijn vocalen zijn indrukwekkend en zo ook zijn mimiek tijdens het zingen. Ook de rest van de bandleden laat een positieve indruk achter door net zo intens te spelen en een heuse geluidsmuur over het publiek heen te storten. (Marcel)
No Gods No Masters staat voor sludge uut Twente en het is dus geen muzikale verwijzing naar het gelijknamige Arch Enemy-nummer. Nee, de Twentenaren combineren de elementen van Cro-Mags, Electric Wizard, Herder, Trouble en Acid Bath. Ze doen dat aardig, maar zeker voor degene die Lifespite heeft gezien, mag de presentatie beslist overtuigender. Zowel onderling als met het publiek is er nauwelijks contact en dat zorgt ervoor dat er niet veel te beleven valt. Muzikaal zitten er goede ideen bij en de uitvoering scoort ook een voldoende, maar doordat de mannen veel laten liggen op het gebied van beleving, blijft ook het enthousiasme van de bezoekers achterwege. Hier had beslist meer ingezeten. (Jeffrey)
Tijdens het optreden van Reproach zien we de vocalist van Lifespite weer terug, maar dit keer in de rol van gitarist en backingvocalist. De Belgische formatie maakt een crossover tussen hardcore, punk en thrash en is een energieke verschijning. Vooral de zanger is een frisse wervelwind. Hij laat zich uitbundig zien (zie foto) en horen. Af en toe neemt de groep gas terug voor wat gesproken passages, om daarna weer vol gas te gaan. Voorin wordt er al aardig op elkaar ingesprongen, maar dat blijkt nog maar een kleine voorbode te zijn voor later op de dag. (Marcel)
Bij het optreden van Bombs Of Hades durven de toeschouwers eindelijk wat dichter bij het hoofdpodium te staan. Er ontstaat zelfs een eerste pit van de dag in de grote zaal. Het is dan ook jammer dat juist als de sfeer er goed in komt, het trage Burning Angel volgt, dat de vaart er flink uithaalt. Op de vierde full-length Death Mask Replica (2016) is het een prima nummer met veel gelaagdheid, maar doordat de details (bijvoorbeeld keyboard-bijdrage) in de live-uitvoering niet aan het licht komen, voelt dit doomy nummer lang aan en is het een overbodige track op de setlist. Verder niets dan lof voor de Zweden, want de lekkere death n roll-vibe van Old Fires Die, Death Mask Replica, To Walk Through The Pyres, And Your Flesh Still Burns en Skull Collector zorgt juist voor een positief oordeel over het optreden van het deathmetal/crust-collectief (denk aan Celtic Frost, Venom, High On Fire, Autopsy, Motrhead, Entombed) met onder andere zanger/gitarist Jonas Stlhammar (die we later vandaag tegenkomen bij God Macabre) en ex-Tribulation-drummer Magnus Forsberg in de gelederen. (Jeffrey)
Elke band met een sterke anti-PVV mening is er een om te koesteren en in die zin valt Antillectual meteen positief op. De groep spreekt zich hevig uit tegen het fascisme en het groeiende racisme. Tijdens het optreden wordt er regelmatig tijd genomen om hierbij stil te staan. Muzikaal is het punkrocktrio de meest softe band van de dag en daar zijn ze zich ook van bewust. Het Punkhol is op het moment van het optreden dan ook niet op zijn volst. De heren malen er niet om en spelen energiek. Ze krijgen voorin genoeg mensen met zich mee. De show is vermakelijk en nummers als Racist Rash en Soundtrack klinken prima. (Marcel)
Inmiddels is het ook iets rustiger in de grote zaal. Een aantal festivalgangers zit bij de pizzeria, de Chinees, in het caf of buiten op het festivalterrein, waar het nog goed toeven is. Punkers, hardcore-liefhebbers en metalfans zorgen samen voor een prima sfeer. De zon prikt af en toe door de wolken heen en de temperatuur is aangenaam. Iedereen geniet ervan met een hapje en een drankje. De meesten kiezen voor vette hap en bij de (vegetarische) pastastand is het dan ook een stuk rustiger. (Jeffrey)
De old school death metal van Lifeless is weliswaar niet zo vet als de vette hap en als op het plaatwerk, maar klinkt toch wel lekker, al is de geluidsmix in het begin ondermaats. De Duitsers laten zich met name inspireren door Dismember, maar er zijn nog wel een paar Zweedse bands die in gedachten opkomen, alsmede Amerikaanse uit dezelfde periode, de befaamde jaren negentig. Het eerste deel van het optreden is mede vermakelijk vanwege de korte praatjes van frontman Marc Niederhagemann tussen de nummers door. Dat laat hij helaas het tweede deel achterwege, waardoor het optreden qua show iets mist. Desondanks wordt het geluid steeds iets beter en is het leuk om de groep (met drie leden van Suffocated Art in de gelederen) eens aan het werk te hebben gezien. (Jeffrey)
Het recensentenduo mist Black Rodeo omdat de inwendige mens ook versterkt moet worden. Uit betrouwbare bron is nadien vernomen dat het na een valse start met technische problemen een zeer vermakelijk optreden is geweest van de rauwe rockers uit het nabijgelegen Klazienaveen. Dikke Dennis verschijnt zelfs ten tonele voor de Motrhead-klassieker Ace Of Spades en er wordt aan het einde een lading confetti de zaal ingeschoten vanuit een rookkanon. Partytime! (Jeffrey)
En van de vroege hoogtepunten op de laatste dag van Netherlands Deathfest was God Macabre. Het is dan ook fijn om de mannen ook op Erica te zien. Muzikaal zit het ook vandaag weer prima in elkaar en dat terwijl het geluid op het podium niet naar wens is. Zowel eigen materiaal van de enige full-length The Winterlong (1993) als de Carnage-cover The Day Man Lost komen desondanks goed door de boxen. Het is inmiddels drukker aan het worden op het festivalterrein en ook de zaal is goed gevuld. De sfeer is prima en voorin vermaakt men zich prima getuige een polonaisepit waar ook twee mensen in een rolstoel bij worden betrokken. Death metal verbroedert en het is mooi om te zien dat iedereen rekening met elkaar houdt. Frontman Per Boder oogt vermoeid en toont nauwelijks enthousiasme, maar dat heeft te maken met slaaptekort en de aanslag in Stockholm. Het siert hem dat hij zijn dankbaarheid toont aan het publiek middels You guys are fucking great en het opsteken van een duim. Zelfs de flegmatieke zanger kan een glimlach niet onderdrukken bij het aanschouwen van de grappige taferelen in de pit. Ook T-rex in opblaasvorm vermaakt zich prima. (Jeffrey)
Het optreden van Toxic Shock is het meest bizarre optreden van de dag en dan in positieve zin. Het is niet eens dat de thrash/crossover muziek la Municipal Waste, D.R.I en Iron Reagan zo bijzonder is, maar de podiumpresentatie van de zanger is dat juist wel. Als een ontplofte bom is hij overal in het publiek te vinden en gaat hij als een malle tekeer. Een duik vanaf de bar en overrompeling in het publiek levert hem nog een hoofdwond op, maar hij gaat stug door. De andere bandleden beuken ook ferm door en het energieniveau stijgt hierdoor naar grote hoogten in het publiek. Niet alles is echter positief. Rochels spugen in en op het publiek is gewoon goor en mag gerust achterwege gelaten worden. (Marcel)
Op Bevrijdingsdag komt het nieuwe album van God Dethroned uit. Dat is de laatste in de trilogie over de Eerste Wereldoorlog en alweer het tiende in de discografie van de legendarische blackened deathmetalband uit Drenthe. Vandaag zijn er opnamen voor een videoclip van het titelnummer van The World Ablaze, dat maar liefst twee keer op de setlist staat om zodoende voldoende bruikbare beelden te hebben. De nieuwe tracks (ook het Bolt Thrower-achtige On The Wrong Side Of The Wire) kunnen niet op tegen de oude krakers op de setlist. Dat de lijst weinig verrassingen biedt, geeft niet, want onder andere Nihilism, No Mans Land, Boiling Blood, Soul Capture 1562, Soul Sweeper, Sigma Enigma en Hating Life kunnen op goedkeuring rekenen van de fans die meerdere tracks luidkeels meeschreeuwen. Desondanks ontstaat er naar verloop van tijd meer ruimte om te bewegen voorin, waarop Henri Sattler verzoekt om naar voren te stappen en zo in de video terecht te komen van The World Ablaze. Een fanatieke groep geeft daaraan gehoor. Vocaal mag Henri dan wat kracht verloren hebben in de loop der jaren, zijn gitaarwerk en ook de prestaties van de anderen (wat een geweldige drummer is Michiel van der Plicht toch) zorgen voor een positief oordeel. (Jeffrey)
Angel Crew is net een halve minuut bezig als het te maken krijgt met een stroomstoring. Dit duurt vervolgens vrij lang, waardoor de All Star-hardcore-groep zijn set helaas moet inkorten. Maar wat de heren vervolgens in hun ingekorte show laten zien, is vurig en hard. Volgens alle waarden van het hardcore-recept leveren de heren een keiharde show vol intensiteit. De band maakt gebruik van drie vocalisten en alle drie gaan ze volle bak. De gitarist blijkt echter te twijfelen over zijn toekomst bij de band, maar een taser op zijn been moet hem toch overhalen om te blijven. Hardcore volgens het boekje en gewoon dikke prima. (Marcel)
Crowbar is een van de grote namen van het festival samen met Napalm Death. Het is dan ook best volle bak in de grote zaal wanneer de stoner/sludge-formatie begint. De band rondom zanger Kirk Windstein (Down) heeft uiteraard geen introductie nodig en dat wordt al meteen duidelijk in het begin met High Rate Extinction. Vorig jaar bracht de band het sterke album The Serpent Only Lies uit, maar het is opvallend dat dat er vandaag maar weinig materiaal van die plaat gespeeld wordt. Alleen Plasmic And Pure komt voorbij. Crowbar zelf speelt oerdegelijk en van een band die al zolang meegaat, hoef je ook geen fouten te verwachten. Die maken de heren dan ook niet. Het is genieten van de loodzware sludge en de kracht die de band tentoonspreidt. Windstein is goed bij stem en maakt geregeld contact met het publiek. Voorin wordt de muziek dan ook goed gewaardeerd met een constante pit. Met het slotstuk Existence Is Punishment en Like Broken Glass wordt er afgesloten en kan iedereen er wel over eens zijn dat Crowbar heer en meester van de dag is, al zal Napalm Death even later ook nog het publiek genadeloos verpulveren. (Marcel)
De hardcoremannen van No Turning Back maken er een mooi feest van. Recentelijk vierden ze het twintigjarig bestaan, maar ze staan nog als jonge honden op het podium. Er ontstaat een grote pit bij het optreden en de boxen en lichtinstallatie krijgen het goed te verduren door de wilde fans die alle kanten op vliegen. Frontman Martijn laat ze meerdere keren de teksten meeschreeuwen door de bezoekers bij het podium en er is zelfs een Brabander die de planken op mag komen om een deel van de lyrics te schreeuwen. One for all, all for one, een gave show met veel interactie en sterke tracks. (Jeffrey)
Eindbaas is uiteindelijk Napalm Death. Dat blijkt nog niet uit het inleidende Evolved As One, waarin de cleane vocalen verre van overtuigend klinken, maar als de grind losbarst in Its A M.A.N.S. World is het hek van de dam. Het is direct een grote chaos in de pit onder aanvoering van het spervuur aan blasts, razendsnelle, nauwelijks te volgen riffs en de extreme vocalen van Mark Greenway. De temperatuur in de zaal stijgt dan ook snel. Barney, zoals zijn bijnaam luidt, pakt na ieder nummer dan ook een fles water en giet deze over zijn hoofd om weer af te koelen. Zelfs na dertig jaar boet hij niet in qua intense presentatie. Vol overgave schreeuwt hij door de microfoon. Tussen de nummers door is hij de kalmte zelve. Hij moet gehoord hebben dat Erica dichtbij Duitsland ligt, want hij bedankt de aanwezigen met Vielen Dank. Hij verhaalt op rustige en duidelijke toon over de inhoud van de teksten, over zijn afkeer van het systeem dat mensen behandelt als nummer, beoordeelt op basis van productiviteit en winstgevendheid in plaats van op waardigheid. A life of dignity is the least we should expect. Het komt hem af en toe op een applaus te staan (zeker als hij het over religie en racisme heeft), maar ook hij weet dat de boodschappen grotendeels aan dovemansoren zijn gericht. Het is makkelijker om passief te blijven dan verandering in gang te zetten.
Verandering komt er met de oudjes Scum, Deceiver, The Kill, From Enslavement To Obliteration en, heel grappig, een instrumentale en een normale versie van het n seconde durende You Suffer. De pit wordt groter en de bijval neemt toe. Daarna lijkt een deel van het publiek het voor gezien te houden als er weer nieuwere nummers aan bod komen (voor setlist: zie setlist.fm Belfast 19 maart, maar dan You Suffer twee maal). Anderen zijn murwgebeukt door de vernietigende grind, moe na een lange en leuke festivaldag en/of op weg naar de laatste bus of trein. Toch missen die mensen een sterke fase met Suffer The Children (goede uitvoering, niet afgeragd), If The Truth Be Known (beide van de deathmetal(productie)plaat Harmony Corruption uit 1990) en tot grote vreugde van velen een drietal covers (Face Down In The Dirt van Offenders, Hate, Fear And Power van Hirax en Nazi Punks Fuck Off van Dead Kennedys. Napalm Death, dat hard werkt en onderling plezier uitstraalt, sluit af met een oorverdovend gepiep en gekraak in de vorm van Copulating Snakes en sluit daarmee een razend, slopend en beukend optreden af. Het belangrijkste deel van Barney's boodschap is blijven hangen: Love and peace is the only way forward. (Jeffrey)
Het is aan alles te merken dat het festival een duidelijke upgrade heeft gehad, vergeleken met vorig jaar. Waar bij de eerste editie van PitFest nog gevaarlijke taferelen ontstonden door gladde vloeren, losse lichtpalen en versterkers die niet vaststonden, is daar dit jaar uitvoering aandacht aan besteed. Er lag overal vloerbedekking en op enkele blessures na bleef iedereen heel.
Ook is het festival dit jaar groter qua opzet. Bij het hoofdpodium is er meer ruimte door de geluidstafel naar de zijkant te verplaatsen. Het terrein voorin is uitgebreid met een merchandise-tent, waar je shirtjes, cd's en platen kunt kopen en ook de eetgelegenheden zijn uitgebreid. Er was veel zitruimte gecreerd. Daarnaast is ook de bezoekersaantal gegroeid en was het festival vroegtijdig (januari) al uitverkocht. Waar vorig jaar ongeveer vierhonderd bezoekers aanwezig waren, zijn het er ditmaal zevenhonderdvijftig personen. Het levert af en toe wat volle plekken op, maar over het algemeen kun je overal nog steeds prima komen.
Bij de volgende editie hebben de organisatoren besloten om van een eendaags-festival te gaan naar twee dagen. De eerste grote naam is ook al aangekondigd en dat is het Poolse Vader. Voor Pitfest te hopen dat dit een succes wordt. Hopelijk valt het festival niet in de valkuil waar andere festivals al wel in gestruikeld zijn door namelijk te snel te groot te worden, waardoor de identiteit van het kleinschalige en gezellige undergroundfeest verloren gaat.
De tweede editie van vandaag was in ieder geval een groot succes dankzij het goede weer, de prima organisatie, de programmering die op de stroomuitval na goed liep, en de vriendelijke vrijwilligers die dit evenement tot een gastvrij geheel maken waar je graag weer naar terugkeert, volgend jaar bijvoorbeeld, op 27 en 28 april. De Earlybirdtickets zijn al bijna uitverkocht trouwens.
Met dank aan Marille Hensums van Hensums Fotografie en Ronald van de Baan van Livereviewer.com voor de foto's.
