Dat gebeurt wederom op het nieuwe Race To Resurrection. Het soort muziek dat Motorjesus maakt, nodigt nu eenmaal niet uit tot vernieuwing. De Duitsers hebben goed geluisterd naar de intensiteit van Motrhead, de sound van Metallica ten tijde van The Black Album en het rock-'n-roll-gevoel van Peter Pan Speedrock. De ene track scheurt nog harder dan de andere. De grommende stem van Christoph Birx past perfect bij de muziek. King Collider, Casket Days en The Chase beuken als een stormram. Alleen in de ballade The Inferno neemt Motorjesus gas terug.
De vette sound is kenmerkend voor de band. Het houdt de albums overeind. Zo zijn niet alle gitaarriffs even sterk, maar door de goede productie valt dat nauwelijks op. Daarnaast zijn dertien songs op Race To Resurrection eigenlijk te veel van het goede. Daarvoor verschillen de nummers onderling te weinig. Maar dankzij de sterke sound luistert de boel toch lekker weg tot aan het einde. Na het laatste nummer ben je wel knock-out geslagen.
Fans van Motorjesus hoeven niet te schrikken dat de band het over een totaal andere boeg heeft gegooid. Wel moeten ze zich ervan bewust zijn dat ze een collectie songs krijgen voorgeschoteld die weinig verschilt van het oude werk. Race To Resurrection heeft dezelfde kwaliteiten als de vorige albums en scoort daarom een dikke voldoende. Maar tegelijk is stilstand achteruitgang en moet Motorjesus om die reden punten inleveren.
Tracklist:
1. Tales From The Wrecking Ball
2. Killing Collider
3. Re Ignite
4. Speedway Sanctuary
5. Casket Days
6. The Infernal
7. Burning Black
8. The Damage
9. The Storm
10. Engines of War
11. The Chase
12. Running Out Of Time
13. Awaken The Tyrants
