Craft is al sinds zijn demo Total Eclipse een blackmetalband die net als de zwart metalen opa's van Darkthrone de kracht van de gitaarriff hoog in het vaandel hebben staan. De invloeden van bands als Celtic Frost en Black Sabbath sijpelen dan ook overduidelijk door in de sound van deze band. Zonder daarbij de agressie en het zwartgallige van black metal uit de jaren 90 te verliezen. Hierdoor is het altijd een feest voor het oor om naar een nieuwe release van Craft te mogen luisteren.

Op het debuutalbum Total Soul Rape laten deze Zweden een geperfectioneerde versie van de gekozen sound op de demo horen. Zanger Nox klinkt als de boze broer van Nocturno Culto en de composities klinken als Judas Iscariot in samenwerking met de Slayer van vroeger. Vanaf dit album wordt er alleen nog maar kwaliteit geleverd door deze heren. Terror Propaganda en Fuck The Universe zijn albums in dezelfde lijn, maar op het fenomenale Void verrast dit zwartgallige gezelschap met een n�g verder geperfectioneerde versie van de combinatie van old school black metal, oude thrash en vooral heel veel groove. De luisteraar wordt hier en daar verrast door werkelijk prachtige climaxen in de vorm van onverwachtse melancholische melodie�n. Inmiddels heeft Season Of Mist de pracht van deze band ook ontdekt en Void wordt door dit label over de wereld verspreid.

Maar dan is het zeven jaar stil rondom deze Zweden, tot uiteindelijk rond eind 2017 het bericht verschijnt dat een nieuw album in juni zal worden uitgebracht. White Noise And Black Metal is een typisch Craft-album geworden. Opener The Cosmic Sphere Falls is een prachtig sferisch nummer met speelse gitaarriffs die direct de muzikaliteit van deze band accentueren. Het groovy en black 'n roll-achtige Again is een brute mid-tempotrack met een bijzonder pakkende basisriff. Tijdens deze track wordt er plotseling op de maat de kabel uit de gitaar getrokken, dit geeft de song een verrassende break en live-feel.

Net als op Void klinken er op dit album weinig blastbeat-passages. De kracht van de riff staat weer hoog in het vaandel, maar ook wordt er weer prettig gedoseerd met melodie omgegaan. Tragedy Of Pointless Games is een lekker dreigende track met Dissection-achtige riffs die opbouwen naar een agressieve climax die doet denken aan de Mysteriis Dom Sathanas van Mayhem. Wat opvalt is dat er op deze schijf minder ruimte is voor zanger Nox en hij heeft een minder dominante rol in de mix. Dit is op zich niet heel erg omdat de composities erg interessant en levendig in elkaar steken.

Darkness Falls is een nummer waar je bijna blij van wordt. De ontzettend catchy riffs doen denken aan het nieuwere werk van Darkthrone en blijven dan ook zeer gemakkelijk in het geheugen plakken. Het rockende ritme van deze track werkt ook bijzonder aanstekelijk en hiermee is dit nummer wat mij betreft nu al een Craft-klassieker. Crimson is een werkelijk prachtig instrumentaal nummer waarin zowel mooie melodie�n als simplistische metalriffs strijden om voorrang. Deze track is een fijne break tussen de overige songs.

Craft is er wederom in geslaagd om een parel van een plaat te maken en met de muzikaliteit en eigen sound van deze heren is deze band absoluut een van de toppers van vandaag de dag. Ze doen dan ook absoluut niet onder voor een band als Watain. Wel moet ik zeggen dat dit album meer luisterbeurten vergt dan het fenomenale Void. Dit komt omdat er muzikaal heel veel gebeurt. Ik raad de liefhebber van �chte black metal aan om deze schijf zonder aarzelen aan te schaffen, maar ook de liefhebber van pakkende, krachtige metalriffs moet dit album in de kast hebben staan.

Tracklist:
1. The Cosmic Sphere Falls
2. Again
3. Undone
4. Tragedy Of Pointless Games
5. Darkness Falls
6. Crimson
7. YHVH's Shadow
8. White Noise