The Osiris Club is een nogal eigenzinnig gezelschap afkomstig uit Londen. De gemaskerde bandleden ogen weliswaar wat sinister, maar tegelijkertijd is de muziek die de heren maken verrassend braaf. De band combineert invloeden uit horrorfilms met authentieke, warmbloedige progressieve rock en een vleugje kille post-punk. Daarmee cre�ert de band een geheel eigen sound die zowel aan de glorieuze dagen van de psychedelische rock (denk aan Pink Floyd, King Crimson en Genesis) doet denken, maar net zo makkelijk aan recentere groepen als Riverside en Steven Wilson refereert.

Wie nu verwacht dat The Wine-Dark Sea een zwaar en ingewikkeld gebeuren is, zal aangenaam verrast worden, want ondanks de donkere thematiek is dit eigenlijk een behoorlijk toegankelijk album. De muziek van dit viertal valt het best te karakteriseren als ietwat introverte, weldoordachte progressieve rock met veel ruimte voor intelligente keyboardpartijen, fraai (vaak akoestisch) gitaarwerk en in enkele nummers een prima bijdrage van Hanna Pettersson op de saxofoon. De muziek is vooral psychedelisch en zweverig, zoals in het bezwerende Mausoleum (waarin vooral de psychedelische keyboardklanken in positieve zin opvallen).

Op andere momenten kiest de band voor een wat onstuimigere aanpak. Het woelige Island Of Stone is een mooi voorbeeld. Het nummer, dat een gastbijdrage kent van Kristoffer Rygg (Ulver), zit vol onderhuidse spanning. Het sterke refrein biedt een ankerpunt. Ook het korte, stuwende The Signal past in deze categorie. Op enkele momenten zijn de post-punkinvloeden hoorbaar. Zoals in The Hopeless Distance, dat door zijn hoekige riffs en prima refrein tot een van de betere nummers behoort. Daarin komt ook de donkere kant van de muziek om de hoek kijken (die tevens perfect wordt weergegeven in de bijzonder mooie, gedetailleerde hoes).

Niet alles is even positief. Zo neemt Simon Oakes (ex-Peach) in de laatste twee nummers (Citadel Of The Fly en de lange afsluiter A Winters Night On Sentinal Hill) de vocalen voor zijn rekening. Zijn nogal meanderende, theatrale zang is een kwestie van smaak. In de laatstgenoemde track, die ruim elf minuten klokt en ge�nspireerd is door het verhaal Dunwich Horror van H.P. Lovecraft, vergaloppeert de band zich enigszins. Het is de meest progressieve track van het album, maar de uitvoering is nogal chaotisch. Over de gehele linie is The Wine-Dark Sea echter een verdienstelijk, charmant album, dat heel wat minder ondoorgrondelijk blijkt dan gedacht.

Tracklist:
1. Wormwood Grange
2. Island Of Stone
3. The Hopeless Distance
4. Mausoleum
5. The Signal
6. Ringing The Changes
7. With The Giants
8. Citadel Of The Fly
9. A Winters Night On Sentinal Hill