Wanneer werd jij een metalfan? Ik weet het op de dag nauwkeurig: 23 mei 1983, de dag dat Holy Diver van Dio in de platenwinkels kwam te liggen. De lp heb ik grijs gedraaid en de poster hangt nog in mijn huis. Het iconische titelnummer kan iedere metalhead dromen en het is door velen als cover gespeeld. De plaat heeft voor mij een nostalgische waarde, maar de laatste twee decennia heb ik alleen de titeltrack en Dont Talk To Strangers nog wel eens beluisterd. Maakt dit album vijfendertig jaar later nog altijd dezelfde indruk? Ik heb de lp afgestoft en neem de tikjes, krasjes en kraakjes voor lief.
Ik was veertien en fietste langs de platenzaak naar de middelbare school. Op mijn leren schooltas (uiteraard lag die op het stuur, dat deden alle jongens) stonden logos van Madness, Adam And The Ants en Dead Kennedys. Muziek verzamelen deed ik al een paar jaar. Platen van Kiss, Van Halen en Vandale had ik wel, maar heavy metal kende ik niet. De grote poster, die al een tijdje voor het raam van de platenzaak hing, trok mijn aandacht. Op 23 mei, na schooltijd, ging ik naar de winkel waar ik al vrij regelmatig te vinden was. Het gevoel dat ik die dag kreeg, is onbeschrijflijk en sindsdien luister ik vrijwel alleen nog naar metal.
Zelfs na jarenlang het album niet beluisterd te hebben, klinkt de energieke opener Stand Up And Shout vertrouwd. Ronnie James Dio had naam gemaakt bij Rainbouw en Black Sabbath en de invloed van zowel Ritchie Blackmore als die van Tommy Iommy hoor je terug op de plaat. Het album is een stijlicoon voor heavy metal in de vroege jaren tachtig en het is grappig dat veel van de nummers nu zo radiovriendelijk overkomen. Het rockende Caught In The Middle zit hem als gegoten en zelfs Gypsy klinkt nu goed omdat hij het zingt. Ik durf te wedden dat ik dat nummer nooit weer had beluisterd als het niet van Dio was. De vocale kwaliteiten van Ronnie staan centraal, maar ook de muzikanten krijgen de ruimte. Toen Ronnie vertrok bij Black Sabbath nam hij drummer Vinnie Appice mee. Ook de in 2016 overleden bassist Jimmy Bain (ex-Rainbow) en gitarist Vivian Campbell zijn op iedere volgende plaat van Dio te horen.
Op de lp is de slijtage op zowel de a- als de b-kant goed waarneembaar. Straight Through The Heart is eigenlijk ook een pareltje en hoewel het ingetogen intro van Invisible mij nog steeds niet kan bekoren, is het verder wel een lekker nummer. Dit album was mijn eerste kennismaking met metal en ik moest de jaren daarna weinig hebben van toetsen. Juist die zijn op dit album vrij nadrukkelijk aanwezig, zeker in het catchy Rainbow In The Dark. Zowel Ronnie als Jimmy namen de keyboards voor hun rekening. De afsluiter Shame On The Night draaide ik altijd keihard en het einde van dit nummer blijkt nog steeds een favoriete passage op het album te zijn.
Holy Diver is een iconisch album en natuurlijk verbind ik de plaat met een gevoel van nostalgie. Het was een andere tijd. Ik herken wel iets van mijzelf in Kickapoo van Tenacious D. Uiteraard is dat verhaal tot in het extreme uitvergroot, maar ook mijn kamer werd wel eens ontdaan van posters als het te duivels werd. Toen ik de achterzijde van Devil Soldier (Loudness, 1982) had nagetekend op mijn slaapkamerdeur bijvoorbeeld. Ik heb absoluut geen slechte jeugd gehad en mijn ouders vinden het nu leuk dat ik nog steeds dezelfde passie heb voor heavy metal als vijfendertig jaar geleden. Ronnie James Dio is mijn metalgod en hij zal dat altijd blijven.
Tracklist:
Side A
1. Stand Up And Shout
2. Holy Diver
3. Gypsy
4. Caught In The Middle
5. Don't Talk To Strangers
6. Straight Through The Heart
7. Invisible
8. Rainbow In The Dark
9. Shame On The Night
