Wldrock 2005 begint met Icepick, die de Friese eer mag gaan verdedigen. De agressieve hardcore van dit viertal valt zo vroeg in de middag een beetje rauw op mijn dak, maar klinkt stiekem helemaal niet slecht. Icepick presenteert zich enthousiast en gaat er een dik half uur lekker strak tegenaan, en die energie slaat over op het publiek. Omdat ik verder niet bekend ben met het materiaal van de band kan ik weinig vertellen over de gespeelde nummers en de kwaliteitsverhouding plaat-live, maar volgens mij zal Icepick het op deze manier nog best een eind schoppen. (Rascul)
Cephalic Carnage is voor mij de echte start van Wldrock, want ik heb echt uitgekeken naar live-vertolkingen van het nieuwe materiaal van Anomalies. De tent is helaas nog behoorlijk leeg, maar de groep uit Denver gooit de beuk er in alsof ze voor een vol stadion staan. Nummers als Sleeprace en Dying Will Be The Death Of Me staan live minstens zo sterk als op plaat. Opvallend is dat, hoewel de mathcore van Cephalic Carnage het in een donkere kleine zaal van het formaat Baroeg of Goudvishal veel beter tot zijn recht komt dan in de Wldrocktent, de band een stuk strakker staat te spelen dan eerdere keren dat ik ze tegen kwam. Zou het door het oefenen en live-ervaring komen of hebben ze deze keer de waterpijpen maar thuis gelaten? Hoe dan ook, Cephalic Carnage rammelt iedereen die nog niet wakker was na Icepick even lekker los. Traditioneel eindigt de band met de parodie Black Metal Sabbath, waar de maskers weer even op gaan. (Rascul)
Ik ben dan echter al vertrokken, want ik wil niets missen van Mastodon. Mastodon is natuurlijk veelvuldig in Nederland te zien geweest sinds het uitkomen van Leviathan, maar toch maakt de band ook op Wldrock er weer iets speciaals van. Materiaal van Remission (March Of The Fire Ants, Where Strides The Behemoth) wordt naadloos afgewisseld met nieuwer werk als Blood And Thunder en Iron Tusk. De muziek van Mastodon is niet echt hapklare festival-metal en het meeste publiek kijkt dan ook even de kat uit de boom, maar de paar fanatici die de band wel kennen gaan totaal uit hun dak en het is dan ook gerechtvaardigd om te zeggen dat Mastodon vandaag een van de betere optredens aflevert. Mastodon sluit af met een cover (een biertje voor wie me kan vertellen welke dat was), en komt helaas niet meer terug voor een toegift. (Rascul)
Het is iets over twee uur als ik met een kleine groep mensen (die even meegingen omdat ze naar eigen zeggen niets beters te doen hadden) de tent binnenstap waar Epica zojuist begint. Ik heb de groep al twee keer eerder gezien en was toen nog niet echt onder de indruk van de wat fletse podiumact. Inmiddels heeft de band gelukkig daarin vooruitgang geboekt en klinkt Simones stem behoorlijk goed. Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet echt bekend ben met het nieuwe materiaal, maar ondanks de gothic-metal-moeheid waar ik sinds het optreden van Within Temptation van vorig jaar aan lijd, kon het geheel me goed boeien. Jammer alleen dat de bas zo zacht in de mix stond. (Lennert)
Omdat Black Label Society heeft afgezegd (gezondheidsproblemen van Zakk Wylde, zo blijkt later), verschuift Strapping Young Lad naar hun positie op de bill en wordt het gat opgevuld met Scarve, dat toevallig in de buurt was als onderdeel van hun tour met Meshuggah. Omdat Scarve met zijn hybride death/thrashmetal natuurlijk een compleet andere band is dan BLS kan de band bij de aanwezige Wldrockers niet echt op een enthousiaste respons rekenen, maar de band trekt zich daar gelukkig weinig van aan en stampt enthousiast over het podium. Het geluid had misschien beter gekund, maar frontmannen Pierrick en Guillamme zijn goed bij stem en de band speelt erg strak. Dat Dirk Verbeuren de beste metaldrummer van Europa is blijkt andermaal en Scarve kan met opgeheven gezicht naar huis. Ze stonden er lekker toch. (Rascul)
Zelfs een reviewer moet eten en dus is Entombed grotendeels aan mij voorbij gegaan. De nummers die ik wel mee kon pakken klonken vertrouwd. Zwaar, log, typisch Entombed, om even een paar platitudes te gebruiken. Tot grote vreugde van het publiek spelen de Zweden behalve van Inferno ook veel van Left Hand Path, zodat dit Entombed-optreden ook weer als een geslaagde missie de boeken in kan. (Rascul)
Er is echter maar n band waarvoor ik echt naar Wldrock ben gekomen: Strapping Young Lad. En terecht, want het Canadese krankzinnigeninstituut zet weer een show neer om u tegen te zetten. Het is bijna eng om te zien hoe rustig Devin Townsend normaal gesproken is, en hoe hij verandert wanneer hij achter de microfoon staat. Alsof Lucifer in hoogst eigen persoon de zang voor zijn rekening neemt. Ondersteund door moloch Gene Hoglan stoot SYL een kleine drie kwartier complete annihalatie uit, waarbij het nieuwe werk van Alien (Imperial, Skeksis en Love) net zo goed tot zijn recht komt als de bekende moordenaars van City. Ik kan in deze shitstorm van geluid eigenlijk maar twee minpuntjes ontdekken. En: het niet spelen van S.Y.L., Detox en Far Beyond Metal. Twee: drie kwartier is veel te kort! Als de band als laatste Aftermath speelt rest er honger naar meer, maar de koek is helaas op. Tot de volgende keer. (Rascul)
Zowel Rascul als Lennert stond te eten tijdens Soilwork, en ondergetekende had andere verplichtingen, dus helaas kunnen we niks zinnigs zeggen over deze Zweden. We houden het bij foto's. (Tonnie).
Net als Dimmu Borgir, die later deze dag in de tent stonden, stond ook Life Of Agony vorig jaar op Dynamo Open Air. Toen had de in 2003 herenigde band de beschikking over drie albums materiaal, inmiddels is er een vierde bijgekomen. Dat de band blij is met dit album mocht duidelijk zijn, want diverse nieuwe nummers passeerden de revue, zoals de single Love To Let You Down (die ze overigens ook vorig jaar al speelden). Natuurlijk kwam er ook oud materiaal voorbij, voornamelijk van het River Runs Red album. Helaas weinig Ugly-nummers, maar goed de band zette toch in een klein uurtje een lekker concert neer. En wie vraagt zich nog af waar de makers van de Lord of the Rings film de inspiratie vandaan hadden voor Gollum? Het antwoord stond bij Life Of Agony te zingen: Keith Caputo. Het kleine ventje heeft een fenomenale stem, maar blijft zich spastisch over het podium bewegen. Toch heeft het wel iets, en maakt het deze band juist zo gaaf. Voor mij het optreden van de dag, zelfs al ontbraken een paar van de beste nummers. (Tonnie)
Het optreden van Meshuggah brengt een tweedeling in het Wldrock-publiek; de n vind het maar neurotisch geneuzel, de ander een bijna orgastische opeenvolging van muzikale hoogtepunten. Ik reken mijzelf graag tot categorie twee, maar feit blijft dat Meshuggahs live-set niet de meest energieke van de dag is. Op een wilde grimassen trekkende Jens Kidman na staat de band in zichzelf (en de instrumenten) gekeerd typische Meshuggah-knallers als Soul Burn en Rational Gaze op het publiek af te vuren. Hoogtepunt voor mij is een kleine 10 minuten uit het onlangs verschenen epos Catch 33, dat met de echte Tomas Haake een stuk intenser klinkt dan de wat klinische albumversie. Zoals gezegd zullen de meningen over Meshuggah verdeeld zijn, maar wat mij betreft mag dit fenomeen nog wel even zo door gaan. En voor wie begrijpt wat ik bedoel: waarom is Holy Moses nou zo goed? (Rascul)
Op het moment dat Udo en kornuiten het podium om 19:00 betreden gaat er een euforisch gejuich op vanuit het publiek. Het jonge publiek schuift wat meer naar achteren om de oudjes een goede plek te geven bij de eerste dinosaurus band van de avond. Met nummers als: Son of a Bitch, Metal Heart, Fast as a Shark en Head over Heels slaagt Accept er binnen de kortste keren in het (behoorlijk volle) veld voor zich te winnen. Het geluid is uitstekend en het spelplezier straalt er bij de heren zichtbaar vanaf. De door menig band gejatte, maar nimmer gevenaarde, poses van de gitaristen verhogen de sfeer alleen nog maar meer. Het massaal meegezongen Princess of the Dawn is voor mij het absolute hoogtepunt van het concert. Na de toegift verlaat de band het podium, hoogstwaarschijnlijk voor de laatste keer ooit in Nederland. Voor de Graspop-gangers een behoorlijke aanrader om te zien! (Lennert)
Dat er vandaag naast Dio nog een andere fantastische Ronnie te zien en te horen is bewijst Metal Church. De tent barst uit zijn voegen als de uit hun as herrezen heavy/thrash metal priesters de les beginnen. En wat voor een les! Het nieuwe materiaal staat in ieder geval als een huis. Leave them behind en Cradle to Grave waren op cd aardige nummers, maar komen hier in de ticht veel beter tot hun recht. Nieuwe zanger Ronnie zingt de sterren van de hemel en vertolkt ook oudere krakers als Battalions en The Dark met het grootste gemak. Wat een stembereik heeft die man! Natuurlijk wordt er nog even stilgestaan bij de dood van oud-bandlid David Wayne met het emotionele Watch the Children pray. Helaas heb ik het laatste nummer Metal Church moeten missen omdat ik bij Dio vooraan wilde staan, maar ik kan in ieder geval concluderen dat deze band weer helemaal terug is. (Lennert)
In juli wordt deze man 63(!) jaar en mag zich daarmee scharen bij de groep van oudste metalheads aller tijden. Na het introotje barst de band los met Killing the Dragon, wat dan ook het meest recente nummer van het concert zal blijven. Nog steeds in leren broek, en met wilde haren, veegt Dio de vloer aan met menig jong zangtalent. Zelfs de puurste heavy metal hater heeft na afloop niks dan respect voor deze man die, in tegenstelling tot collega Ozzy Osbourne, bewijst dat ouderdom niet direct leidt tot afbraak! Nummers als Holy Diver, Egypt (the Chains are on) en het magistrale Gates of Babylon worden op het publiek vol overtuiging afgevuurd. Maar waarom moeten er nou weer per se een drumsolo en gitaarsolo in een setlist van een uur gegooid worden? Dit is helaas een klein minpunt van een verder perfect optreden. Na het dreigende Heaven and Hell, wat voor mij genoeg bewijs is dat Dio zowel bij Rainbow als bij Black Sabbath de beste zanger was, is de koek op. Jammer dat we niet nog We Rock als toegift kregen, desalniettemin n van de hoogtepunten van de dag. (Lennert)
Vorig jaar stond Dimmu Borgir op ongeveer hetzelfde uur op Dynamo Open Air in Nijmegen. Daar stond de band in het zonlicht te spelen, wat de show niet geheel ten goede kwam. Dit jaar op Wldrock was het beter ingecalculeerd, en laat men Dimmu afsluiten in de tent. Na een lange soundcheck en eveneens lange intro bestegen Shagrath en z'n maten dan eindelijk het podium. Het show element komt beter tot z'n recht in het donker, maar toch duurt het even voordat het publiek ook goed op gang komt. Jammergenoeg werd het optreden wat verziekt door een of andere droplul die bekers bier richting de band gooide. Zanger Shagrath werd hier vol door geraakt, waarna hij dreigde te stoppen met het optreden. Toch maakte de band netjes de set af, en waren de talrijke jonge Dimmu-aanbidders toch nog tevreden. Echter, de doorsnee metalfan heeft de band vast wel al een beter optreden zien geven. (Tonnie)
Als programmeur van een festival lijkt het me frustrerend om er achter te komen dat de headliner voor een half leeg veld staat. Vorig jaar was dit bij Cradle of Filth terecht het geval, want die muzikale wanprestatie verdiende het niet om de hoofdact te zijn. Vraag is of Megadeth het dit jaar wl voor elkaar krijgt het festival naar behoren af te sluiten. Mijn antwoord is samen met duizenden anderen: ja! In een krappe anderhalf uur krijgen we niks dan het beste te horen van deze wedergeboren band. Van Peace sells en My darkest Hour tot en met recente krakers als Kick the Chair en Back in the Day staat het geheel door het uitstekende geluid als een stevig gefundeerd huis. Het absolute hoogtepunt is Hanger 18 met zijn daverende soloduels. Alleen... wat zegt Dave weinig. En de nummers worden zo snel achter elkaar gespeeld dat het enthousiaste publiek amper tijd heeft om een normaal applaus te kunnen geven. Heeft Mustaine het slecht naar zijn zin? Na 8 nummers neemt hij eindelijk even de tijd om ons een flauw Thank you very much, were very happy to be here mee te delen om vervolgens weer verder te spelen. Maar naarmate het optreden vordert lijkt de band eindelijk wat losser te worden. Als men rond half 1 nog terugkomt om het fantastische Holy Wars... The Punishment due als toegift te spelen komt de frontman eindelijk even goed in de spotlights staan om het volle veld toch nog toe te spreken, hetgeen hem door het publiek in dank wordt afgenomen. Een terechte afsluiter van een fantastische dag. (Lennert)
Meer fotos:
