Het is een rauwe en donkere plaat (waarop ook af en toe het licht schijnt en er hoop is) met een analoge mastering. Nimmer klonken de Ieren zo donker als in Medea, dat over een gestoorde moeder gaat die kindermoord pleegt. In die track, die samen met de openingstrack als n van de highlights geldt, is de spacerockgroep van de Kinsella-broers aan het experimenteren met vocalen. Niet met normale zang, want God Is An Astronaut blijft instrumentaal, en het klinkt ook niet alsof er iemand zingt. Het lijkt op keyboardklanken, maar het is met de stem gedaan door Torsten zelf.
Er is wat meer ruimte voor ambient passages dan elders in de discografie. Zo begint het album met ingetogen pianospel in het titelnummer, maar ontwikkelt het zich via een ambient noise-passage tot een sludgy doomrocktrack die vol krachtige emoties zit en wat aan Russian Circles doet denken. Er zijn veel wendingen en die zijn wel even wennen. Ook tussen de nummers onderling zijn grote verschillen, waardoor het album niet als een geheel aanvoelt.
Bovendien zijn niet alle tracks memorabel. De aandacht ebt vroeg of laat weg. Toch is er voor ieder wat wils. Er zit nogal een verschil tussen Seance Room (een stevige track, behalve het Explosions In The Sky-achtige getokkel aan het begin) en het lichtere Komorebi (een Japanse term die duidt op het schijnen van zonlicht op bladeren), dat met een fragiele pianomelodie een melancholisch verlangen herbergt. Winter Dusk/Awakening doet het ook rustig aan, maar is dan weer donkerder.
Epitaph gaat niet de boeken in als beste album van God Is An Astronaut. Het is een ruimtelijk geproduceerde, emotioneel zeer beladen collectie nummers die bij vlagen imponeert, maar niet over de hele lengte de aandacht kan vasthouden. Daarvoor mist de herinneringswaarde. Pas na meerdere luisterbeurten krijgt het album een steeds hogere waardering. De achtste full-length is degelijk en het beste te beluisteren op een stil moment met de koptelefoon op. Voor de bandleden is het ongetwijfeld het meest aangrijpende wat ze hebben gemaakt en werkt het therapeutisch, maar het geheel grijpt de gemiddelde luisteraar toch minder aan.
Tracklist:
1. Epitaph
2. Mortal Coil
3. Winter Dusk/Awakening
4. Seance Room
5. Komorebi
6. Medea
7. Oisn
