Als een band tien jaar na zijn laatste wapenfeit ineens met nieuw materiaal op de proppen komt, mogen we gerust van een wederopstanding spreken. Het Franse Arkhon Infaustus was meer dan een decennium geleden een van de sterkere death/blackmetalbands in Europa, die met name met Filth Catalyst (2003) en Orthodoxyn (2007) bikkelharde, intense en duistere platen afleverde. Na het laatstgenoemde album bloedde de band een stille dood, om er in 2009 definitief de brui aan te geven. Vorig jaar bleek DK Deviant (zanger en gitarist in de oorspronkelijke line-up) Arkhon Infaustus eigenhandig gereanimeerd te hebben. Hij neemt inmiddels ook de basgitaar voor zijn rekening en krijgt ondersteuning van Sylvain Butet (onder andere Temple Of Baal), die de drumstokjes hanteert.

Passing The Nekromanteion is geen nieuwe full-length, maar een ep, hoewel de vier nummers in totaal ruim dertig minuten klokken. Qua stijl is er wel wat veranderd, hoewel de band nog steeds herkenbaar klinkt. Zo is de muziek wat trager en sluipen er af en toe wat doominvloeden in de sound. De productie is bovendien zwaarder. De muziek klinkt minder maniakaal en overstuurd als op bijvoorbeeld Filth Catalyst. Tegelijkertijd zoekt de band verdieping in rijke en uitdagende composities, zoals in het diverse openingsnummer Amphessatamine Nexion, waarin knap geschakeld wordt tussen dreigende, trage passages en verbeten versnellingen. Het is echter vooral het fanatieke The Precipice Where Souls Slither dat indruk maakt. Dit nummer doet denken aan het betere werk van Belphegor, maar dan met veel meer diepgang qua compositie en instrumentbeheersing.

De muziek op Passing The Nekromanteion is complex en multidimensionaal. De lange composities laten zich moeilijk grijpen en krioelen en kronkelen in vaak verrassende richtingen. De band speelt bovendien met dissonante klanken op een wijze die wel wat doet denken aan Deathspell Omega en Blut Aus Nord, hoewel de sound van Arkhon Infaustus een stuk zwaarder is. Des te knapper is het dat de Fransen erin slagen om die uitdagende composities ook op de luisteraar over te brengen. Passing The Nekromanteion voelt ondanks de complexiteit geen moment gekunsteld of geforceerd aan. Na drie uitstekende composities laat de zeer experimentele, �drone�-achtige afsluiter Corrupted �pignosis een nog onontdekte kant van Arkhon Infaustus horen. Met een lengte van tien minuten gebeurt er echter te weinig om de aandachtsboog gespannen te houden.

Ondanks deze ietwat langdradige afsluiter maakt Arkhon Infaustus met deze ep duidelijk weer helemaal terug te zijn. De drie voorafgaande nummers beloven veel moois voor de toekomst en de Fransen klinken actueler dan ooit. Ik ben zeer benieuwd naar de nieuwe full-length, die er hopelijk in de nabije toekomst aan komt.

Tracklist:
1. Amphessatamine Nexion
2. The Precipice Where Souls Slither
3. Yesh Le-El Yadi
4. Corrupted �pignosis