Revenge is voor mij d grote verrassing van de dag. Op cd heeft Revenge mijn aandacht nooit lang kunnen grijpen, deze rauwe, old-school en naar mijn smaak te rommelige blackmetal heb ik nooit tot mijn favorieten gerekend, vandaag komt daar live in ieder geval verandering in. De cd's mogen ze van mijn part nog altijd houden, maar jongens, op de planken is Revenge n brok kracht. De stocijnse presentatie en de donderende nummers die op het podium veel zwaarder, ordelijker en degelijker klinken maken diepe indruk, ik kan niet anders zeggen. Het eerste nummer nagelt mij aan de grond, de opvolger Destiny Mastery weekt de nek juist los van de romp. Het ene nummer na het andere buldert Revenge onverschrokken voort. Traitor Crucifixion, Death Heritage, Iron Intolerance, Final Doctrine en Blood Of My Blood later veegt de band nog altijd de vloer aan met iedere kont, zonder een spier te vertrekken. Wie verwacht had dat Revenge in de schaduw van "grote broer" Angelcorpse zou staan, zal deze mening inzake de live-prestaties vandaag in ieder geval moeten bijstellen.
De band waar ik vandaag bijzonder naar uitkijk is Arkhon Infaustus. Na een jarenlange twijfelachtige "relatie" met deze band ben ik sinds Orthodoxyn
definitief om. Misschien draagt ook dat toe aan het feit dat ik het optreden van de band vandaag verreweg de beste vind die ik van Arkhon Infaustus tot dusver heb gezien. Hoe dan ook, als het na de opener Saturn Motion Theology tijd is voor het nieuwe werk (When They Have Called en even later ook Trigrammaton), is het werkelijk genieten geblazen. In de voorste rijen bangt men de nekspieren aan gort, het mag dus duidelijk zijn dat Arkhon Infaustus zich naar een geslaagde afloop aan het werken is.
Net als bij Revenge worden de blackmetalzaken van Arkhon Infaustus voor een groot deel geluidsmatig verdreven door het solide gedreun van het woeste samenspel van snaren en trommels. De band heeft live niet die nuances die op cd juist zo belangrijk zijn, maar dat zijn die fijne zaken die live vaak nauwelijks haalbaar zijn en bovendien niet zo gemist worden als de strakke, overdonderende en intimiderende uitvoering en presentatie het "gebrek" compenseert.
Die compensatie levert men met gemak. Als de hekkensluiter Evanggelion Youdas de oudjes Dead Cunt Maniac en Ravaging The Nine Pillars heeft verdreven is de tocht richting consumptie wat mij betreft een klein kroontje op een zeer geslaagde show.
De eer is aan Angelcorpse om dit geweldig metalen Baroegweekend uit te zwaaien. Reeds bijgekomen van hun Revengiaanse zegen beklimmen Helmkamp en Palubicki het podium voor de eindronde. Het mag dan Angelcorpse zijn, toch gebiedt eerlijkheid mij te zeggen dat juist deze band vandaag het verst van een acute hartaanval vandaan mikt. Angelcorpse speelt een degelijke set vol oude en nieuwe nummers (o.a. Wartorn, Into The Storm Of Steel, Antichrist Vanguard, Black Solstice, Phallelujah en Saints Of Blasphemy), maar komt op n of andere manier minder boeiend over dan het militante Revenge en het woeste Arkhon Infaustus. Nu heeft Angelcorpse het geluid ook niet echt mee, de band klinkt rommelig en de uitvoering is ook minder strak dan dat het zou moeten zijn. Nou maken de nummers zelf wel een hoop goed en aan de inzet van de leidende handen kan het ook niet liggen. Toch blijft het een feit dat het bonkige duo het beste al met Revenge heeft gegeven, waardoor Angelcorpse niet de uitsmijter wordt dat het had moeten worden. Wel een degelijke show, die het zien van Angelcorpse nog altijd de moeite waard maakt.
Arkhon Infaustus:
Revenge:
klik op de foto's voor grotere versies
