A Perfect Circle staat bekend als een eigenzinnige band die niet bepaald rekening houdt met het verwachtingspatroon van de luisteraar. Dit heeft grotendeels te maken met de eigenwijze frontman Maynard James Keenan, die vooral bekend is vanwege zijn hoofdband Tool. In 2003 heeft de band voor het laatst een serieus album gemaakt, namelijk Thirteenth Step. Daarna verscheen in 2004 het overbodige Emotive vol met anti-oorlogcoversongs en vervolgens wat compilaties en een live-album. Maar nu, zo'n vijftien jaar later komen Billy Howerdel en James Maynard Keenan eindelijk met een volwaardig studioalbum. Wederom aangevuld door gitarist James Iha (Smashing Pumpkins), drummer Jeff Friedl (Puscifer, Filter) en bassist Matt McJunkins (live-bassist voor onder andere Eagles Of Death Metal).

A Perfect Circle weet met het debuutalbum Mer De Noms een ontzettend breed publiek aan te spreken door de catchy en karakteristieke rocksongs. Frontman James blijkt een veelzijdiger zanger dan hij bij Tool doorgaans laat horen en Billy Howerdel een verdomd goede songwriter. Tracks als Judith en 3 Libras zijn dan ook uitgegroeid tot verplichte kost voor de liefhebber van alternatieve rock en metal. Thirteenth Step laat een andere kant van deze Amerikanen horen. De songs pakken wat dromeriger uit en bouwen vaak op van kleine melodietjes tot een schitterende, psychedelische climax. De nummers zijn nog steeds pakkend, maar klinken melancholischer en dramatischer.

Nadat we lange tijd hebben moeten denken dat deze topband dood was, werd enige tijd geleden toch een nieuw album aangekondigd en de single The Doomed verscheen als voorproefje. Een boze track over de huidige staat van de Verenigde Staten met behoorlijk wat metal-elementen. Uiteraard is deze song geen blauwdruk voor de rest van het album. Eat The Elephant gaat namelijk van start met de titeltrack en dit is allesbehalve een stevig nummer. Het doet me eerder denken aan jazzy lounge voor op een zomers terras waar het niet de bedoeling is dat je vrolijk wordt (en dit bedoel ik positief). James Maynard verrast wederom met een bijzonder mooie zangstijl die hij nog niet eerder liet horen. Hij klinkt kwetsbaar, zacht en haalt ontzettend hoge tonen. Dit is een heerlijke track om bij weg te dromen met een goed glas wijn in de zomerzon. Disillusioned is een wat pittigere track met een poppy groove. Hierin zijn prachtige piano-passages te horen. Halverwege neemt de band wat gas terug en is er een samenspel tussen de frontman en Billy op de piano te horen; dit klinkt werkelijk prachtig.

The Contrarian is wederom een rustige track die opent met een mooie harppartij. Wat opvalt is dat de tracks allemaal weer zijn aangesterkt met naargeestige, ambientachtige gitaarpartijen, maar er wordt nog nergens stevig gerockt. Wanneer het tijd is voor The Doomed gaat mijn hart eindelijk sneller kloppen. Dit is namelijk een ontzettend goede en lekker stevige track, maar deze wordt al snel opgevolgd door het vrolijke So Long, And Thanks For All The Fish. De tekst is echter stukken minder vrolijk en gaat over overvolle wachtkamers bij psychologenpraktijken, de honger naar eeuwige jeugd en alle andere lelijke zaken die met deze tijd te maken hebben. Deze track blijft met zijn pakkende melodie�n zeer gemakkelijk in het hoofd hangen.

Na mijn eerste paar luisterbeurten was ik nog niet zo weg van deze plaat, ik miste de beukpassages en de stevige gitaarpartijen. Nu moet ik echter concluderen dat de nummers wel ontzettend lekker in elkaar zitten. Er is bij elke track sprake van muren van geluid, hetzij door piano, synthesizers of gitaren. Qua productie en eigenzinnigheid doet het denken aan Heroes en Low van David Bowie. Dit is vooral tijdens het schitterende TalkTalk het geval. Ook de dubbele zang doet ontzettend denken aan deze pop-icoon en het is dan ook net alsof de beste man een gastbijdrage heeft geleverd aan dit album. Deze track is wat mij betreft typerend voor A Perfect Circle. Alle elementen die deze band goed maken zitten er in.

Uiteraard is er ook een kanttekening te plaatsen. Zo is By And Down The River een uitstekende track, maar wordt werkelijk gesloopt door het overduidelijke gebruik van auto-tuning. Op deze manier klinkt zanger James als een popzanger als Drake of Kanye West. Ontzettend lelijk. Dit is niet nodig bij een zanger die van nature goed zingt. Ook een track als Hourglass zal voor velen even wennen zijn met zijn elektronische inslag en heftige stemvervorming. Na een aantal luisterbeurten moet ik zeggen dat deze song wel steeds lekkerder wordt.

Ondanks dat deze plaat wat meer tijd kost om te landen dan toppers als Mer De Noms en Thirteenth Step, mogen we concluderen dat de heren er in zijn geslaagd om een eigenzinnige, mooie schijf te maken met een goed verpakte voorliefde voor het werk van David Bowie. Fans van het oude werk die hopen op stevige songs als Pet en The Hollow zullen deze plaat waarschijnlijk links laten liggen of heel veel tijd gunnen.

Tracklist:
1. Eat The Elephant
2. Disillusioned
3. The Contrarian
4. The Doomed
5. So Long, And Thanks For All The Fish
6. TalkTalk
7. By And Down The River
8. Delicious
9. DLB
10. Hourglass
11. Feathers
12. Get The Lead Out