Waar op Space Muffin een grote nadruk ligt op het instrumentale gedeelte en de zang van Enrico Gastaldo meer naar de achtergrond gedrukt is, ligt ditmaal de focus op een completer bandgeluid. De vocalen staan constant op de voorgrond en zijn prominent aanwezig. Het tempo ligt een stuk hoger en de uitgestrekte, dromerige passages zijn vrijwel absent. Ook is er minder ruimte voor de synthesizers van Michele Montanari.
Al deze elementen zorgen ervoor dat Colossus een flink stuk krachtiger klinkt dan zijn voorganger. Vooral de zware gitaarriffs in combinatie met het stomende drumwerk zorgen daarvoor. Opener Lost In The Swamp maakt dat gelijk duidelijk. Zware, slepende riffs worden aangevuld met een bluesy lead en de Dave Wyndorf-achtige zang van Gastaldo trekt je mee in een zompig, druilerig moeras. Muzikaal blijft het vooral in die sfeer hangen en dit vormt de rode draad op het album.
Dat levert goede tracks op. Forgive is een prima uptempo track met een fijne groove en goede zanglijnen en datzelfde geldt voor Ignorant Song, waar vooral liefhebbers van Orange Goblin plezier aan kunnen beleven. De eerste helft van de plaat is dan ook bovengemiddeld goed, maar naarmate het album meer minuten maakt, treedt er verzadiging op. Met een speelduur van bijna zestig minuten is het een flinke zit en Kayleth herhaalt te veel om te blijven boeien. Zeker naarmate het einde vordert, lijkt het materiaal te veel op elkaar en hierdoor verslapt de aandacht.
Dat is jammer, want het gebodene songmateriaal is meer dan goed. Kayleth had er dan ook goed aan gedaan om Colossus in te korten en er zo een compactere en daarmee een boeiendere plaat van te maken. Voor fans van avontuurlijke stoner blijft de band een aanrader, maar helaas overtuigt Colossus niet zoals zijn voorganger dat deed.
Tracklist:
1. Lost In The Swamp
2. Forgive
3. Ignorant Song
4. Colossus
5. So Distant
6. Mankind's Glory
7. The Spectator
8. Solitude
9. Pitchy Mantra
10. The Angry Man
11. The Escape
12. Oracle
.jpeg){kind=small}
