Het is een aantal jaar rustig geweest rond FAAL. Met het debuut Abhorrence-Salvation (2008) wist de band uit Breda naam te maken en ook The Clouds Are Burning (2012) werd goed ontvangen. Door wisselingen in de line-up liet een derde album op zich wachten, al verscheen er in 2015 nog wel een split met Eye Of Solitude, met daarop Shattered Hope.
Desolate Grief opent met een pianostuk van Ctia (volledige naam Ctia Uiterwijk Winkel-Andr Almeida), als inleiding voor Grief en iedere keer wanneer ik de eerste brul van grunter William Nijhof hoor, krijg ik kippenvel. Dit album (en dan vooral Grief) roept bij mij sterke herinneringen op aan Always, het debuutalbum van The Gathering. Dat is een plaat die ik nog altijd koester. De overeenkomst zit niet alleen in de melodielijnen. Het voelt alsof ik opnieuw kennismaak met FAAL en dat Desolate Grief de plaat is waar ik al die jaren op heb gewacht.
Het hoogtepunt No Silence laat de kracht van FAAL goed horen. Vooral de eerste luisterbeurt is onvergetelijk, want je weet nooit welke wending een nummer zal krijgen. Wordt er versneld richting death, of wordt er juist een vertraging naar funeral doom ingezet? Ik zal het niet verklappen, maar weet dat bij een vertraging de uitbarsting onvermijdelijk is. Dit nummer zet de essentie van death/doom het beste neer. In dit genre gaat alles om sfeer en gevoel. De albumtitel is juist gekozen en FAAL slaagt er als geen ander in om het juiste gevoel in toegankelijke, uitgesponnen tracks te combineren met een indrukwekkende eenvoud. En dat zonder langgerekte instrumentale passages of solos.
Geen enkele noot mist zijn uitwerking en iedere track weet mede daardoor de aandacht vast te houden. Geef jezelf echter wel de tijd om er rustig voor te gaan zitten. De gitaren bevatten relatief veel distortion en zijn laag gestemd. Samen met de diepe grunts contrasteert die zware sound heel effectief met de melancholische leads. Het slagwerk van Remco Verhees staat volledig in dienst van het geheel, maar toch zit er zo nu en dan een roffeltje in waardoor de aandacht erop gevestigd wordt. De toetsen staan niet te sterk op de voorgrond, totdat Ctia muzikaal volledig de ruimte krijgt. Zij heeft een hoofdrol in de majestieuze, postrock-achtige afsluiter The Horizon.
Hoewel het album feitelijk vier tracks bevat, is de speelduur niet te kort. Ook de voorgaande albums bevatten vier nummers en dat is niet voor niets. Met een extra track van tien minuten de aandacht vasthouden is bijna ondoenlijk. Het is nog zeer vroeg in het jaar, maar er moeten wel een aantal hele bijzondere platen uitkomen om Desolate Grief uit mijn top vijf te houden in december.
Tracklist:
1. Intro
2. Grief
3. No Silence
4. Evoking Emotions
5. The Horizon
