Het Franse Throane kan vrijwel in n adem met Amenra genoemd worden. Niet dat Dehn Sora nou een directe kloon heeft gemaakt of heeft willen maken. Maar de stuwende doomsludge-riffs zijn erg herkenbaar. Niet voor niets stond hij met zijn band op de bill bij het Church Of Ra-event in Doornroosje afgelopen 19 januari. Als je dan ook nog weet dat ene Colin H. van Eeckhout in de laatste track een vocale bijdrage levert, dan is de cirkel rond.
Maar zoals ik al zei, is er meer onder de depressieve zon op Plus Une Main À Mordre. De schreeuwstem is licht vervormd en in het algemeen zijn er meer industrial-achtige geluiden te ontwaren. Verder bedient meneer Sora zich van post-apocalyptische geluiden. Hoewel Throane duidelijk in de sludgy doomhoek zit, doemt er ook post-black op.
De ietwat pretentieuze albumbeschrijving van de beste man past eigenlijk wel bij de muziek. Je hoort het, je leest het, je verwerkt de inhoud, maar achteraf ben je niks wijzer geworden. Of toch wel? Het is een muzikale ervaring. De eenvoudige drums, de nietsontziende keelgeluiden, de repetitieve maten... Het maakt het geheel tot een meditatieve sessie. Maar dan niet eentje met bloemetjes en bijtjes en van-je-lang-zal-ze-leven; van je hiep hiep hieo hoera we zullen lekker zweven. Nee, Throane kleurt de wereld zwart; gitzwart. Met grijze rustmomenten en explosieve, oogverblindende pulsars. Het plet je tegen de muur, grijpt je bij de strot en duwt je langzaam met n hand omhoog. Met rood doorlopen ogen word je intens aangekeken en na drie kwartier losgelaten. Gedumpt in de eindeloze stilte; het eindeloze niks.
Tracklist:
1. Aux Tirs Et Aux Traits
2. Et Ceux En Lesquels Ils Croyaient
3. A Trop Rclamer Les Vers
4. Et Tout Finira Par Chuter
5. Mille Autres
6. Plus Une Main À Mordre
