Vandaag staan er zeven bands van verschillend allooi op het programma. Hoewel ze qua sound behoorlijk divers zijn, hebben ze én overeenkomst: ze zijn alle gelieerd aan de Kortrijkse doomsludge-band Amenra en maken dus onderdeel uit van Church Of Ra. Nou, dan weet je het wel. De dag zal zich dan ook kenmerken door veel kruisbestuivingen, samenwerkingen en een keur aan genres en klanken.

Het uit Halle afkomstige Barst heeft de eer af te trappen. En dat is met recht een eer, want de zaal staat om 15:15 al vrijwel vol. Dat bewijst maar weer dat Amenra een trouwe groep volgers heeft die geïnteresseerd is in meer dan alleen de headliner. Het zestal neemt de tijd om zijn psychedelische songs rustig op te bouwen en uit te bouwen. Met twee drummers met minimalistisch drumstel en een zangeres die grotendeels op de grond zit om haar effecten te bedienen, is de setting verre van traditioneel. Wat dat betreft is Barst een goede voorbode voor wat komen gaat. De podiumgrote projectie werkt sfeerbevorderend. Een sterke opener.

Ook het duo Fär komt uit België. Brakel in dit geval. Voor de gelegenheid staat de act met zijn drieën op het podium. Het trio maakt experimentele, poppy soundscapes met een zangeres die zich van matig Engels bedient. Als Björk in Church Of Ra zou hebben gezeten, zou dit het resultaat zijn. Het laat bij mij hetzelfde gevoel achter als Björk: Bij tijd en wijle geweldig maar soms ook onbegrijpelijk en gezocht.

Het is aan mij niet echt besteed. Ik waag me aan een biertje van de Bierhoeder; de lokale speciaalbierwinkel. De fijnproever krijgt hier de keuze uit zes verschillende bieren. Desgewenst voorzien van advies of gewoon een gezellig praatje, is het een enorme vooruitgang op de standaardtapjes en -flesjes. Wat een geweldig idee, het loopt als een trein! Dit zouden meer (pop)podia moeten doen.

Voor we ons aan het avondmaal wagen, moet de boel nog even gesloopt worden. Laat dat maar aan Dehn Sora over. Zijn postblack-project Throane maakte vorig jaar al indruk met zijn nieuwe plaat Plus Un Maine Á Mordre en mijn verwachtingen waren dan ook hoog. Het valt me helaas wat tegen. Wellicht komt het omdat de band niet heel vaak op het podium staat, of omdat de muziek niet samen geschreven is, maar het intense van de plaat ontvalt een beetje. De uitgekiende balans op de plaat mist nou net. Een van de sterke punten op plaat is de zang, maar die is in de zaal niet heel goed te horen. Bovendien zingt hij een beetje in het luchtledige. Nou klinkt dit allemaal erg negatief. Het is en blijft krachtige, intense muziek en menigeen knikt met verschillende snelheid zijn hoofd op en neer op de heftige, knallende beats. Wat dat betreft is dit een prima afsluiter van de middag.

Voor wie de kou en regen buiten niet wil trotseren, heeft Doornroosje gedacht aan een goede maaltijd. Daar lijken de meesten dan ook gebruik van te maken. Ook in het tijdschema is wat extra ombouwtijd ingeruimd, zodat het eten geen haastklus wordt.

Om het eten een beetje rustig te kunnen verteren, is Sembler Deah als eerste band na het diner geprogrammeerd. Dit trio is één van die typische samenwerkingsprojecten van Church Of Ra en bestaat uit Colin H. van Eeckhout (Amenra, Kingdom, CHVE), Mathieu Vandekerckhove (Amenra, Kingdom, Syndrome) en Dehn Sora (Treha Sektori, Throane). Dehn bespeelt zijn elektrische gitaar met strijkstok, Mathieu doet dat (grotendeels) met EBow en Colin levert zijn stem. Het optreden is als een ritueel dankgebed na de maaltijd met prachtige projecties zoals we die kennen van Treha Sektori. Vooraan brandt er een vuur en daartussen zitten de twee gitaristen met Colin staand aan hun zijde. Wat een geniale keuze! De zware bassen en de transcendentale klanken halen je gelijk weer terug van je diner naar waar men de hele dag al mee bezig is. De opbouw van wat nog het beste gekwalificeerd kan worden als een hoogmis.

Verdere inleiding naar wat komen gaat, wordt verzorgd door VVOVNDS. En zoals bekend, is het dan menens. Dit viertal uit Kortrijk is duidelijk in de hardcorepunk-grond geworteld en ramt het publiek genadeloos de afterdinnerdip uit. Het is beuken en slopen waarbij de meeste energie van zanger Jenci Vervaeke komt. Met zijn vervormde stem brult hij al ijsberend de boel driftig aaneen. De rest van de band is ietwat statisch. Dat is wellicht wat gek, maar ook dat past geheel in het sfeertje van vandaag. De afwisseling tussen hard en zacht, tussen dynamisch en statisch, tussen het loslaten van gebaande paden en het strak, hard spelen.

Als laatste warmmaker is daar Aluk Todolo, dat voor deze gelegenheid uit Grenoble is overgekomen. Die mag toch zeker geen onbekende zijn in de scene. Van krautrock en black metal maakt het Zwitserse trio één occult geheel. De welbekende gloeilamp vooraan op het podium blijft een vreemd element in de performance en voegt daarmee alleen maar toe aan de bezwerende show. Aluk Todolo, altijd genieten.

Geheel in de traditie van Church Of Ra is er ook bij Amenra geen interactie met het publiek. Daar gaat het ook niet om. Het gaat niet om het individu, het gaat niet om de band, het gaat niet om jou, niet om mij, niet om de artiest. Het gaat om de muziek. Of nee, het gaat om de ervaring, het ritueel. Een optreden van Amenra is meer dan alleen de muziek. En daar schijnt men zich erg bewust van te zijn, want zodra de lichten dimmen en de metaalklanken van Boden beginnen, is het muisstil in de zaal. Prachtig.

Onaangekondigd is de show begonnen. Gezeten op zijn hurken met slechts een spot op hem gericht, slaat Colin H. van Eekhout twee metalen staven op elkaar. Niks meer, niks minder. Het luidt het begin in van een hoogmis van formaat. Als dan na tweeënhalve minuut de rest van de band intussen ook plaats heeft genomen en de eerste brute doomriff inzet, is iedereen gelijk bij de les. Het geluid staat als een huis. Wat zeg ik?! Als een kathedraal! Imposante muren van geluid kijken op ons neer. Gulzig wordt elke gitaaraanslag verorberd. Om vervolgens tot bezinning te komen als de band daartoe de gelegenheid biedt. Gesloten ogen en kippenvel. Tot de intussen opengereten ziel weer murwgebeukt wordt door de stroperig trage sloopriffs.

Gelijk in het tweede nummer al wordt met Plus Près De Toi (Closer To You) het eind vorig jaar verschenen Mass VI aangedaan. Daar waar dat bij andere bands wellicht wat uit de toon valt, sluit het hier naadloos aan. Alsof het al jaren gespeeld wordt. En dat geldt eigenlijk voor de hele set. Alles is strak, alles klopt. Zo wordt er na de Amenra-klassieker Razoreater van Mass IV nog een andere nieuweling gespeeld. Maar ook Children Of The Eye sluit perfect aan. Het zijn de kenmerken van topartiesten. We zien hier meesters aan het werk.

Een enkele dronkelap waagt het om te kletsen tijdens de bezinningsmomenten, maar verder is iedereen op zijn manier betoverd door de klanken van de Belgen. De één headbangt alsof zijn leven ervan afhangt bij Terziele, de ander staat als aan de grond genageld bij Am Kreuz. Maar eenieder weet dat dit vakmanschap is. Hoe verschillend men de show ook beleeft, de begintonen van afsluiter Diaken brengen iedereen weer samen. Het voor Mass VI kakarakteristieke, trage, semi-akoestische, rustige intro barst zonder aankondiging los. De diakenenbeker met zielegif wordt rondgedeeld en ieder neemt zijn deel. En zo abrupt als het nummer eindigt, eindigt de hele show. Zonder dankwoord of wat dan ook, is het podium ineens leeg. Berusting. De wonden worden gelikt, de vloer aangeveegd.

Het is een schokkende overgang van deze zielezalving naar de stressende drukte en het brute licht bij de garderobe, maar er wordt overal instemmend nagepraat. Dit was goed! Amenra is groter dan zichzelf geworden. Amenra is zichzelf ontstegen. Natuurlijk stonden er opvallende nummers niet op de setlist. Niet in de laatste plaats A Solitary Reign van het nieuwe album. Daar is toch een videoclip van gemaakt?! Ook persoonlijke favoriet Silver Needle, Golden Nail, de openingstrack van Mass IV, is niet van de partij. Maar zo moeten er altijd keuzes gemaakt worden. En twee uur Amenra achter elkaar moet je gewoon niet doen. Bovendien, Amenra mag gewoon ongemakkelijke dingen doen; spelen met verwachting en de kracht van het weglaten. En zo komt er een einde aan...

Setlist Amenra:
1. Boden
2. Plus Près De Toi (Closer To You)
3. Razoreater
4. Children Of The Eye
5. Nowena | 9.10
6. Aorte. Nous Sommes Du Même Sang
7. Terziele
8. Am Kreuz
9. Diaken