Baron is met zijn mix van Foo Fighters-rock en Brent Hinds-achtige vocalen nog niet opvallend, maar het persoonlijke Setting Sun biedt zowel tekstueel als muzikaal meer avontuur. Met name gitaristen Sebastian The Baron Axelsson (tevens zanger) en Svante Furevi maken het verschil met sfeervolle en melancholische (prog)rock. In Avarice komt dat nog beter tot uiting en dan doet de ritmesectie ook nog eens een duit in het zakje zodat zich een hoogstaande fase ontwikkelt.
Het is jammer dat de Zweden dit niveau daarna niet vaak meer evenaren. Rapture begint nog wel veelbelovend met harmonieuze leads en een spanningsopbouw, maar zodra de langgerekte zanglijnen hun intrede doen, valt een deel van het luisterplezier weg. Inmiddels hebben de vergelijkingen met Ghost zich al aangediend. Deze komen nadrukkelijk tot uiting in het zeer aardige City Of Light (denk aan Spirit) en in mindere mate Hold Me (Set Me Free).
Chronus biedt vooral muzikaal bij vlagen uitdaging en fraaie melodien. In de zang mist de inventiviteit die je in het gitaarwerk wel terugvindt. Het is dus de vraag of je daar wel of niet mee kunt leven. Kun je dat niet, dan wordt de wat langgerekte zang, die veelal teruggrijpt op hetzelfde trucje, een factor die irriteert. Kun je hier wel mee leven en spreekt een combinatie van Foo Fighters, Ghost en Mastodon je aan, dan is het aan te raden de vrijgegeven tracks eens te beluisteren.
Tracklist:
1. White Mountains
2. Baron
3. Setting Sun
4. Avarice
5. Falling From Apogee
6. Rapture
7. City Of Light
8. Hold Me (Set Me Free)
.jpeg){kind=small}
