Een van de wetten binnen de muziekwereld is dat hypes ook volgelingen cre�ren. Dat zien we bijvoorbeeld terug binnen de post-black metal. Vooral sinds de opkomst en populariteit van Deafheaven schieten de bandjes in dit subgenre als paddenstoelen uit de grond. Het Amerikaanse Ghost Bath was er vroeg bij. Het twee jaar geleden verschenen Moonlover bleek een aardige exercitie in post-black te zijn. Er werd weliswaar ietwat te opzichtig leentjebuur gespeeld bij andere bands en het geforceerd exotische imago zat de band wat in de weg, maar desondanks bleek het een prima album te zijn.

Starmourner is helaas veel minder overtuigend. Hoewel de band inmiddels onderdak heeft gevonden bij Nuclear Blast Records, levert dat niet direct een goed album op. Sterker nog: op deze derde full-length vergaloppeert Ghost Bath zich enigszins door met een nogal pretentieuze langspeler in de letterlijke zin van het woord te komen. Ruim zeventig minuten duurt het album. Dat blijkt te lang, zeker als de nummers behoorlijk op elkaar lijken. Starmourner begint nochtans vrij behoorlijk. Met het treurige piano-intro Astral weet de band een mooie, melancholische sfeer te cre�ren. En ook Seraphic en � vooral � het ruim acht minuten durende Ambrosial klinken goed, dankzij een aantal aardige tempowisselingen en fraaie melodielijnen.

Toch valt al snel op dat Ghost Bath hetzelfde trucje herhaalt. Bovendien zorgt de positieve ondertoon, in combinatie met de gruizige riffs en �suicidal� screams voor een nogal ongemakkelijke versmelting van stijlen. Waar bands als Germ en Violet Cold de perfecte balans bereiken, valt bij Starmourner op dat de muziek die balans juist vaak mist (bijvoorbeeld tijdens Thrones). Ook nummers als Celestial en vooral Ethereal vallen daardoor tegen. Laatstgenoemde track bevat een ongemakkelijke combinatie van akoestisch post-rockgetokkel en dissonante riffs, die op het valse af zijn.

Op een enkel moment vallen de puzzelstukjes op hun plek. Dan valt te horen dat Ghost Bath wel degelijk over kwaliteiten beschikt. Cherubim is bijvoorbeeld met afstand het mooiste nummer van dit album, vooral omdat de track w�l in balans is. Alles bij elkaar opgeteld rest echter de conclusie dat Starmourner gevoel mist, waardoor het album gekunsteld en nep klinkt. Het feit dat de band, ondanks de zogenaamd intense en emotionele muziek, niet eens in staat is om teksten te schrijven (de screams zijn dus feitelijk niets meer dan losse keelklanken zonder betekenis), zegt alles over de leegheid van Starmourner.

Tracklist:
1. Astral
2. Seraphic
3. Ambrosial
4. Ethereal
5. Celestial
6. Angelic
7. Luminescence
8. Thrones
9. Elysian
10. Cherubim
11. Principalities
12. Ode