Het is alweer vier jaar geleden dat de Tsjechische blackmetalband Inferno (niet te verwarren met de tientallen naamgenoten) voor het laatst van zich liet horen middels het prima, zwaar orthodoxe album Omniabsence Filled By His Greatness. De van oorsprong nogal inwisselbare black metal die de band in zijn beginjaren liet horen, heeft hier plaatsgemaakt voor een zwaarder, meer orthodox en verwrongen geluid waarin invloeden van Deathspell Omega, Merrimack en het latere werk van Mayhem te horen zijn. Die minder simplistische en meer volwassen stijl wordt door de band doorgetrokken op het nieuwe album, dat naar de nogal pretentieuze titel Gnosis Kardias (Of Transcension And Involution) luistert.

Hoewel de stijl in het verlengde ligt van zijn voorganger, verschilt deze nieuwe full-length ook op een aantal punten. Daardoor wordt de luisterervaring in eerste instantie bemoeilijkt. Gnosis Kardias valt namelijk vooral op door zijn nogal bevreemdende sound. Het lijkt wel alsof de band in een put of kelder staat te spelen. Vooral de zang, drums en bas zijn goed hoorbaar. Door een flinke echo over het geheel te zetten, slaagt Inferno er weliswaar in om een mystieke sfeer te cre�ren, maar vergt de groep ook behoorlijk wat inlevingsvermogen van de luisteraar. De eerste paar luisterbeurten is het moeilijk om niet te verdrinken in de wollige klankenbrij.

Wie door de rare productie heen luistert, hoort dat Inferno nog steeds in staat is om volwassen, intelligente blackmetalnummers te schrijven, die bovendien vol spannende details zitten. Meer dan ooit valt de gelaagdheid van de tracks op. Veel interessante details worden pas na een luisterbeurt of vijf ontdekt. Referentiekaders zijn nog steeds Deathspell Omega, het recente werk van Mayhem en qua sound inmiddels ook een scheut Blut Aus Nord en Ondskapt. Maar Inferno kijkt ook buiten de kaders van de black metal. Zo zijn in Abysmal Cacophony progressieve elementen te horen. In combinatie met de gedragen semi-cleane zang herinnert deze track aan het werk van Akercocke ten tijde van Words That Go Unspoken, Deeds That Go Undone (2005).

Hoe gelaagd en progressief de muziek op Gnosis Kardias ook is, de voorganger beviel me toch beter. De productie op dit album blijft een kwestie van smaak, maar het geheel voelt ongebalanceerd aan, waardoor de kracht van Inferno niet helemaal uit de verf komt. En dat terwijl Tore Stjerna toch een schat aan ervaring heeft als geluidsman. Hij verzorgde bijvoorbeeld ook de mastering en mix voor Funeral Mist, Behexen en Unanimated. Luistertip: het machtige en intense Ω ≻ 1 (Oscillation In Timelessness). Hierin gooit Inferno alle remmen los en daarin schuilt de grootste kwaliteit van deze Tsjechen. Gnosis Kardias is een stapje terug ten opzichte van zijn prima voorganger, maar is voor de liefhebbers van orthodoxe black nog steeds de moeite waard.

Tracklist:
1. The Innermost Disillusion
2. Abysmal Cacophony
3. Upheaval Of Silence
4. Ω ≻ 1 (Oscillation In Timelessness)
5. Gate-eye Of Fractal Spiral
6. Orison For The Baneful Serpent