De Braziliaanse blackened death/thrashformatie heeft als doel de meest agressieve muziek ooit te maken. Voor die tijd is de muziek inderdaad erg snel en agressief. Invloeden komen van onder andere Venom, Sepultura (alhoewel ironisch genoeg Max Cavalera en Wagner niet samen door n deur kunnen), Bathory, Slayer, Discharge, Sodom en van de Finse hardcorepunkgroepen Terveet Kdet, Kaaos en Rattus. Veel gaat in een hoge versnelling. Met name de blasts (bateria metralhadora) van Eduardo D.D. Crazy (broer van Butcher, opvolger van Leprous) op het debuutalbum I.N.R.I. worden geroemd. De cultklassieker heeft een grote invloed op de ontwikkeling van black metal.
De groep muzikanten krijgt al snel naam vanwege de visuele presentatie met corpsepaint en de shockerende teksten. Toch zijn ze ook wel grappig door het gebrekkige Engels. Wat te denken van: Demons suck you pussy and fuck 'til the delight. She isn't more virgin because was fucked by Satan. He put the virgin of for fucking your asshole. The orgy haven't stop ejaculating on her mouth of If you are a false don't entry because you'll be burned and died. Ben je op zoek naar intelligente lyrics, dan is deze release dus niets voor jou. Wagner zelf verklaart dat de teksten voortkwamen uit een opstandige bui tegen religie in zijn algemeenheid en dat de bandleden muziek vooral voor de fun maakten.
Muzieklessen hadden de jongens nog nooit gevolgd. Verwacht dus geen technisch perfecte uitvoering. Het rammelt aan alle kanten, zowel muzikaal als productioneel. De bas is vrijwel niet te horen en voor timing schijnen de heren niet veel gevoel te hebben. Vreemd genoeg stoort dat niet. Integendeel, het geeft deze release een cultkarakter dat velen aanspreekt. De Zuid-Amerikanen hebben het geflikt met beperkte middelen. Alles gaat gepaard met een enorme intensiteit. Waar het muzikaal meer richting speed, thrash en hardcorepunk gaat, zijn de vocalen weliswaar fel, maar meer te beschouwen als grunts dan als screams. Een paar keer komt er een Schmier/Araya-gil voorbij.
Lichte uitschieters zijn opener Satanic Lust, met zijn overdreven effecten op de vocalen la Deicide, het met trage riffs beginnende Nightmare, het door onder andere Abhorrence, Tsjuder en Satyricon gecoverde, razendsnelle titelnummer en het eveneens vaak gecoverde Satanas. De andere tracks doen er voor de liefhebber niet veel voor onder. Nightmare is wat aan de lange kant. Wat dat betreft doet Christ's Death, dat hardcoreriffs bevat, het voor een bepaalde groep luisteraars beter. Sarcfago is op zijn best als het kort en intens raast.
Primitief, duivels, sexistisch, extreem, gewelddadig: het zijn allemaal termen die bij de rebelse houding van de tieners passen. Tien uur per week oefenen, zo snel mogelijk spelen en provoceren. Dat zijn de ingredinten van deze plaat. De eerste exemplaren zijn door de band zelf uitgebracht op tape. Daarna is het album meerdere keren gere-released, met een oranje (origineel), blauwe en bruine cover. De ouders van de jongens verhuisden met hun kroost voordat de jongens wegens gewelddelicten de cel in moesten. Samen met de ontevredenheid over de kwaliteit van de opnamen is dat de reden dat Sarcfago tijdelijk uit elkaar valt.
In 1989 pakt de band in een andere samenstelling de draad weer op en volgt de ep Rotting (die een langere speelduur heeft dan de eerste full-length), waarop de technische en productionele progressie blijkt. I.N.R.I. is niet alleen een inspiratiebron voor veel Zuid-Amerikaanse bands, maar bijvoorbeeld ook voor Scandinavische groepen. De plaat is dan ook een belangrijke cultklassieker, n die het waard is om dertig jaar na het releasemoment weer te beluisteren.
Tracklist:
1. Satanic Lust
2. Desecration Of Virgin
3. Nightmare
4. I.N.R.I.
5. Christs Death
6. Satanas
7. Ready To Fuck
8. Deathrash
9. The Last Slaughter
