Theo was het wachten beu. Het vroor dat het kraakte, en gedurende de afgelopen dagen had zich 20 centimeter sneeuw verzameld op elke plek die niet overdekt was. En dus ook waar hij stond, al was daar de sneeuw inmiddels meer een vieze bruine drab door de alsmaar groeiende mensenmassa die zich voor de entree van de zaal verzamelde. De frisse wind die er door de straat heen waaide maakte de boel niet veel comfortabeler; met z'n handen diep in z'n jaszakken begraven wachtte Theo op z'n vrienden.

Tesamen zouden ze zijn verjaardag gaan vieren bij dit kerstconcert. Theo was namelijk een kerstkind - een feit wat tesamen met z'n uiterlijk (en naam) een goeie bron was voor allerhande aan Jezus-grapjes. Dus toen Theo's favoriete band de Lage Landen aan zou doen ten tijde van Theo's verjaardag wisten zijn vrienden maar al te goed wat voor verjaardagscadeau er volgen moest - de bende ging als groep ernaartoe. Simon zorgde de kaartjes, en de rest zorgde voor drank. Het ging helemaal goedkomen, dat stond zo goed als vast.

Maar het noodlot had een maand ervoor toegeslagen; de leadzanger van de desbetreffende band was met een niet nader te noemen ziekte vastgesteld, en de optredens die dus in de maanden daarna gepland waren stonden op losse schroeven. Echter, zo had de zanger toen aangeduid, "the show must go on". Het was niet zeker of de doktoren hem de bühne zouden laten bestijgen, maar indien dat onverhoopt het geval mocht zijn had de band een verrassing in petto. En wat die verrassing was, tja... dat wist niemand.

De dag voor het optreden in Nederland had Theo echter op het internet gelezen dat de zanger niet zou gaan optreden tijdens het concert wat hij en z'n vrienden zouden bezoeken. Onmiddellijk voelde hij een milde teleurstelling bezit van zich nemen. "Dat heb ik weer", dacht hij bij zichzelf. Maar z'n vrienden hadden geen zin dit festijn af te blazen - Theo moest en zou gaan. Al moesten ze 'm over water laten lopen.

Maar z'n vrienden waren laat, bedacht Theo zich buiten de deuren van het poppodium. Toen de deuren van de zaal eindelijk onder een kalm gejuich opengingen en de massa metalheads rustig het gebouw binnen schuifelde stond Theo nog altijd alleen in de koude straat. Hij checkte z'n mobiel nog maar eens voor eventuele nieuwe berichtjes. Helemaal niks. Theo besloot Simon maar eens te bellen. Immers, hij wist altijd wel hoe de vork in de steel zat. En hij had de kaartjes. "Gast, we staan in een weiland" zei Simon beduusd door de telefoon. "Ze hebben het over een rood sein... geen idee hoe lang we hier nog staan". Mooi is dat. Daar stond Theo dan, buiten in de sneeuwdrab, gegeseld door een snijdende winterwind die inmiddels ook een weg onder z'n jas gevonden had. Zoals wel vaker was Theo veel vroeger dan de rest - hij had de gewoonte om bij een concert ook alle bands in het voorprogramma te willen zien. "Want daar betaal je toch ook voor?" had hij zich vaak verdedigd tegenover z'n maten. Maar ja, nu stond hij dankzij die kalenderwijsheid alleen buiten, zonder kaartje te wachten op z'n vrienden waarvan allerminst duidelijk was hoe laat die uberhaupt aan zouden komen. En dankzij kerst waren ook nog eens alle kroegen dicht. Perfect.

Theo besloot uiteindelijk maar de beveiliging om hulp te vragen, want die kou begon 'm zowaar parten te spelen. Hij legde het verhaal uit aan de norskijkende spierbundel, die kaalgeschoren met een oortje de doorgang versperde. "Dan gaat u maar terug naar het station, om daar op uw vrienden te wachten" beet de kleerkast hem toe. Maarja, om dat hele eind weer terug te moeten door die sneeuw, daar had Theo nog minder zin in. Een discussie volgde, maar hoewel hij hemel en aarde bewoog was de uitsmijter niet te vermurwen.

"Excuse me, if I may interrupt" sprak uiteindelijk een oude, rijpe stem schuin achter Theo vanuit de kou. "this guy is with me". Het was de 67 jarige zanger van de band, die terwijl hij de uitsmijter met een streng gezicht aankeek naar Theo wees. De zanger draaide vanuit z'n winterjas z'n blik naar Theo, en fronste. "We were looking for you man, where were you?". Theo wist even niet meer waar hij het zoeken moest. "I dunno... waiting I guess?" stamelde hij terug in z'n beste steenkolen Engels. De zanger glimlachte, keek het gebouw in en gebaarde naar de bar. En ja hoor, daar zaten Simon en alle anderen aan het bier, foto's te nemen van Theo's totaal verkleumde gezicht vol ongeloof.

[ Terug naar de Artikelen ]

Reactie op Divine intervention: een hardmetalen kerstverhaal
Door Greg op 26-12-2009 om 19:27u

Reactie op Divine intervention: een hardmetalen kerstverhaal
Door Metalhead99 op 26-12-2009 om 19:46u

Reactie op Divine intervention: een hardmetalen kerstverhaal
Door youri op 26-12-2009 om 20:22u

Reactie op Divine intervention: een hardmetalen kerstverhaal
Door Pieter_Post op 27-12-2009 om 00:15u

Reactie op Divine intervention: een hardmetalen kerstverhaal
Door Greg op 27-12-2009 om 01:06u

Reactie op Divine intervention: een hardmetalen kerstverhaal
Door tripleM op 27-12-2009 om 11:58u

Reactie op Divine intervention: een hardmetalen kerstverhaal
Door uil op 27-12-2009 om 12:37u

Reactie op Divine intervention: een hardmetalen kerstverhaal
Door Jeffrey op 27-12-2009 om 15:52u

Reactie op Divine intervention: een hardmetalen kerstverhaal
Door Uil op 27-12-2009 om 16:31u

Reactie op Divine intervention: een hardmetalen kerstverhaal
Door Jeffrey op 27-12-2009 om 18:57u

Reactie op Divine intervention: een hardmetalen kerstverhaal
Door Pieter Post op 28-12-2009 om 16:30u

Reactie op Divine intervention: een hardmetalen kerstverhaal
Door Vinnie op 28-12-2009 om 19:02u

Reactie op Divine intervention: een hardmetalen kerstverhaal
Door Graaf Tel op 29-12-2009 om 12:41u

Reactie op Divine intervention: een hardmetalen kerstverhaal
Door Bastiaan op 29-12-2009 om 15:24u

Reactie op Divine intervention: een hardmetalen kerstverhaal
Door Graaf Tel op 29-12-2009 om 20:47u