For The Journey klinkt fantastisch en is weer een echt Threasholdalbum geworden. Toch klinkt het ook nieuw en fris, bruist het van de energie en staat de plaat vol met sterke melodie�n. Hoe houd je de muziek zo energiek na al die jaren?

Voor mij is het een kwestie van het schrijven van de muziek in de periode vlak voordat we deze ook echt gaan opnemen en niet terug te grijpen naar oude idee�n of arrangementen. Ik denk dat het belangrijk is om een stemming op een bepaald moment vast te leggen en de nummers uit die periode passen dan mooi bij elkaar op een album. Als een nummer niet goed genoeg was voor een vorig album, waarom zou je er dan naar teruggrijpen voor een nieuw project waarbij je het beter wil doen? Bovendien vind ik het enthousiasme en de opwinding voor de muziek van Threshold in het nu.

Tussen For The Journey en voorganger March Of Progress zat slechts twee jaar, terwijl we daarvoor vijf jaar op een nieuwe plaat hebben moeten wachten. Waarom ging het dit keer een stuk sneller?

Wanneer je kijkt naar wat we door de jaren heen hebben geproduceerd, kom je nog uit op een gemiddelde van een jaar of twee, dus de periode tussen March Of Progress en For The Journey is niet heel vreemd. Het gat van vijf jaar voor March Of Progress had te maken met personeelswijzigingen en het inwerken van nieuwe bandleden. Aan het einde van de tour voor March Of Progress hadden Richard West en ik al inspiratie om aan een nieuwe plaat te gaan werken. Dit is For The Journey geworden. Het is zelfs zo dat we op de terugreis van onze tour door Zweden al hebben gesproken over een globaal thema en een tijdsplan hebben opgezet voor de nieuwe opname.

March Of Progress kreeg geweldige kritieken, maar was er achteraf iets wat je anders zou hebben gedaan?

March Of Progress voelde als een soort comebackalbum voor mij en kwam tegelijkertijd met een heel gelukkige periode in mijn leven. Dit hoor je duidelijk terug in de sfeer van de muziek en het openingsnummer Ashes is bij mijn weten het meest opgewekte dat ik ooit geschreven heb. Het liefst heb ik een album dat niet meer dan een uur duurt, maar in het geval van March Of Progress hadden we zoveel materiaal dat we niet weg konden laten. Ik denk dat het niet altijd zal lukken om 10/10 reviews te scoren, maar ik zoek natuurlijk altijd naar mogelijkheden om aspecten van de composities en productie van Threshold te verbeteren.

Kun je ons iets over het thema van de nieuwe plaat vertellen?

For The Journey is een album van persoonlijke ervaringen en vooral een van levenslessen. In het verleden hebben we thema's gehad als politiek, filosofie en het milieu, maar deze plaat gaat meer over eerlijkheid, vergeving en doorzettingsvermogen. Het is echt een meer naar binnen gerichte ervaring.

En het artwork met de beeltenis van iemand die de verte in loopt, maar het spoor achter hem is geblokkeerd?

Het artwork op de cover is van de uit Polen afkomstige Leszek Bujnowski. Ik kwam hem op het spoor door te zoeken op sleutelwoorden uit onze nummers. Richard West en ik wilden fotografische kunst als cover en eens iets anders dan we in het verleden hadden gedaan. Ik denk niet dat Leszek eerder zulk werk heeft gemaakt en ik werd direct aangetrokken tot deze fantastische kwaliteit van fotograferen. Ik stuurde de links door naar Richard en hij vond deze het beste bij For The Journey passen.

Jullie muziek is erg gestroomlijnd met een sterke centrale melodie, en ondanks dat er veel gebeurt op het gebied van instrumentatie, zang en effecten, blijven jullie altijd die focus houden. Hoe schrijf je de nummers precies? Doen jullie dat als team of neemt iemand het voortouw?

Sinds Subsurface uit 2004 zijn alle nummers door mij en Richard West geschreven met als uitzondering Coda en Siren Sky door Pete Morton en That's Why We Came door Damian Wilson. Alle bandleden kunnen een compositie bijdragen en Steve Anderson heeft Richard geholpen met The Hours, maar Richard en ik zijn toch vooral verantwoordelijk voor de muziek. We werken erg nauwkeurig en gestructureerd tijdens het schrijven en componeren Vervolgens verwerken we dat in een demo die naar de rest van de band gaat. Daarom klinken de demo's al erg als het uiteindelijke product, maar de band speelt deze natuurlijk veel beter! Bandleden kunnen altijd veranderingen aanbrengen tijdens de opnames, maar ze hebben altijd wel een idee wat ik voor ogen heb en het is dus niet iets vaags zonder enige focus.

Net als voorgaande platen kent deze ook een grote epische song in de vorm van The Box. Het is tevens het nummer met het meest duidelijke verhaal. Kun je hier iets over vertellen?

The Box is begonnen met de melodie en pianopartij aan het einde van het nummer. Ik heb de afgelopen periode wat persoonlijke verliezen meegemaakt die dienden als inspiratie voor de muziek. Hoe we omgaan met persoonlijke moeilijkheden geeft vorm aan onze persoonlijkheid. Of we dat nu willen of niet. Ik heb de demo naar Richard gestuurd en hij schreef er een tekst bij die min of meer gaat over hoe de nieuwe wereld botst met de oude. Het geluidsfragment aan het einde van het nummer is het laatste geluid van Soyuz 1 waarbij Vladimir Komarov tragisch om het leven kwam in een ondermaats ruimtevaartuig. Het leek een bepaalde stemming in de muziek te vangen.

Dit is jullie derde release op het label Nuclear Blast. Hoe hebben ze jullie geholpen?

Het veranderen naar Nuclear Blast kwam door een behoefte aan verandering. Ze zijn een behoorlijk frisse wind geweest met hun eerlijkheid en steun voor Threshold. We hebben altijd onze creatieve vrijheden behouden en daartegenover stellen we respect voor de werkzaamheden van het label. De muziekindustrie maakt roerige tijden mee en het is dus belangrijk om een goede werkrelatie te hebben om te zorgen dat jouw band door kan blijven gaan.

In jullie informatiesheet staat heel groot: "Wij zijn geen progressieve metalband." Waarom is het belangrijk om dat zo stellig naar buiten te brengen?

Ik weet niet meer wie er precies met die zin is gekomen, maar het is zeer van toepassing op Threshold. Ik heb altijd volgehouden dat de band stamt uit een tijd waarin er nog geen label progressieve metal bestond en onze potpourri van muziek is ontstaan omdat bandleden van muziek van bands hielden als Testament en Metallica, maar ook van progressieve groepen als Genesis, Rush en Pink Floyd. Uiteraard hebben we onze smaak verder ontwikkeld en is dit veranderd met de komst van nieuwe bandleden, maar het geluid van Threshold was toen al duidelijk gevormd. Ons ethos is altijd geweest om het nummer voor de techniek te plaatsen en om nooit uit het oog te verliezen hoe belangrijk de melodie is.

In oktober en november gaan jullie op tour met maar liefst twee dagen in Nederland: De Bosuil (Weert) en De Boerderij (Zoetermeer). Spelen jullie de hele nieuwe plaat?

We hebben het altijd goed naar ons zin gehad in Nederland en hebben er inmiddels wat vrienden gemaakt tijdens eerdere shows, zelfs zo ver terug als onze beginjaren rond 1994, die nog altijd komen kijken. Duitsland zou misschien een betere markt voor ons zijn, zeker omdat het label daar zetelt, maar we hebben altijd een sterke band met Nederland gehad. Arie van De Boerderij heeft ons altijd erg gesteund, al sinds zijn tijd bij De Nieuwe Pul.

We zullen beginnen met vijf nieuwe nummers. In het verleden hebben we meer nieuw materiaal toegevoegd tijdens shows verder in de tour. Daarnaast zullen we enkele oudere nummers spelen die we al ruim een decennium niet meer live hebben uitgevoerd.