Wanneer zijn jullie begonnen aan Kill All Kings?

We zijn eigenlijk vrij kort na Feed 'em With A Brick begonnen. Eigenlijk was die eerste plaat nog een soort test. Dat album is een soort in een explosie-moment gebeurd. Ook letterlijk, toen die vulkaan in Ijsland uitbarstte. Ik had destijds een job als verkoper en was toen in San Francisco voor een opleiding. Toen ben ik twee dagen gaan feesten met Mikey, onze gitarist. Het kost bijna geen geld om van San Francisco naar Los Angeles te vliegen, dus ik ging bij hem langs. We gingen twee dagen de bloemetjes buitenzetten. Ondertussen was die vulkaan ontploft en kon ik niet meer terug naar Belgi�. Ik was toen verplicht om een maand in L.A. te blijven. Er zijn natuurlijk wel slechtere plaatsen in de wereld om vast te komen zitten. Eigenlijk zijn we toen aan die eerste plaat begonnen. In eerste instantie had ik niet zo het grote plan om weer een plaat te gaan maken.

Het zouden eigenlijk alleen die shows in de AB in Brussel zijn?

Ja. Dat was het eerste plan. Aangezien ik voor het eerst in mijn leven een job had die vrij goed betaalde en die ik ook graag deed, had ik niet direct de ambitie om dat op het spel te zetten door de band nieuw leven in te blazen. Maar die vulkaan ontploft, wij beginnen toch een plaat te maken. En dat gaf me toch een goed gevoel. Ook bij Mikey. Hij heeft al in vele bands gespeeld en dat liep niet altijd zo goed. Maar dit vond hij ook een fantastische ervaring. Het klikte. Als we in zo'n korte tijd zo'n plaat samen konden maken, dan waren we benieuwd wat we konden doen voor een volgend album. Daar moesten we dan meer tijd in steken en iets meer laten bezinken. Feed 'em With A Brick kwam in 2011 uit, maar eind dat jaar of begin 2012 zijn we eigenlijk al begonnen met nieuwe nummers maken. Ook omdat het zo snel ging. Nu hebben we eigenlijk een veertigtal nummers geschreven, waarvan we er dan twaalf hebben uitgekozen voor op de plaat te zetten. Maar we hadden nog makkelijk vijf of zes nummers meer kunnen nemen. We hebben ook even gespeeld met het idee om een dubbelalbum te doen, maar dat moet ook allemaal opgenomen worden en daar moet je tijd en geld voor hebben. Dat is vandaag de dag niet zo makkelijk meer, want labels moeten ook wel geld in je willen steken. Bij CNR zitten we nog vrij okee, omdat die mensen er ook wel in geloven.

Hoe zijn de eerste reacties?

De mensen die hem nu gehoord hebben, zeggen dat hij beter is dan de eerste plaat. Dat is logisch, want bij de vorige moesten we elkaar leren kennen. Maar ook het verhaal met Phil heeft dat nu nog een duw gegeven. Het is soms zo onvoorspelbaar wat er wel en niet op je pad komt. Soms moet je gewoon de dag plukken en zien wat er gebeurt. Dit is nu ook weer zoiets onvoorstelbaars. Het verhaal met Phil was ook echt als een schot door iedereen z'n kop. We hadden alles klaar, maar we wisten niet of we er wel of niet mee door moesten. Die eerste maand bleef ook iedereen dat vragen. Maar ik had toen geen antwoord. I don't know. We wisten gewoon niet wat we moesten doen.

Maar de nummers waren dus al af voordat hij overleed?

Ja. Die zaterdag zouden we op het Alcatraz festival in Kortrijk spelen, en de maandag erna zouden de opnames beginnen. Logan Mader, de producer, stond al letterlijk met zijn koffers ingepakt op het vliegveld. Het management heeft hem gebeld en hij is toen omgekeerd en weer naar huis gegaan. Hij zou drie weken hier naartoe komen omdat we het album hier zouden opnemen. Tenminste, dat was het plan. De eerste plaat hebben we voor de helft hier in Belgi� opgenomen, ook met Logan. Hij was toen overgevlogen en was heel happy met de accommodatie en de studio. Dus eigenlijk was alles klaar, want op die maandag na Alcatraz zouden we gelijk opnemen met Phil. Drums worden eerst opgenomen. Hij was in super vorm. Ik kan het nog altijd niet bevatten, dat op vijf minuten tijd echt ongeveer de stekker eruit was. Absurd gewoon. De timing was toen perfect. In augustus opnemen, dan zou die plaat nu al lang uitgebracht zijn. De derde week van januari, dat was het plan.

Hoe hoorden jullie het?

Wij waren allemaal die dag vrij vroeg wakker, want we moesten van Namen naar Kortrijk rijden. Dat is toch al snel een uur, en we moesten er op tijd zijn. Ik was net wakker toen de manager belde: "je moet dringend bellen naar Phil zijn vriendin. Er is iets ernstigs gebeurd." Ik heb dat meisje aan de lijn gehad. Ze was volledig in paniek. De eerste twee minuten had ik niet echt door wat er echt speelde. Ik dacht dat ze een nacht hadden doorgehaald, en dat dit een van zijn typische grappen was. Maar nee. We hebben toen vijf dagen beleefd, dat wil je niet meemaken. Zijn familie was natuurlijk ook kapot er van. Hij had ook een zoontje van vijf, die ook veel bij ons was. Het was verschrikkelijk om mee te maken. Zo machteloos sta je dan.

Op Alcatraz sloeg het nieuws ook in als een bom. Bij de aankondiging en de indrukwekkende minuut stilte zag ik fans in tranen.

Met Alcatraz hebben we een speciale band, dus daar waren veel vrienden van ons. Filip van Alcatraz was in der tijd ooit bij ons begonnen, zo begin jaren '90. Hij was toen onze contactpersoon in de early days. We hebben in zijn club met bijvoorbeeld Biohazard gespeeld, vlak voordat die echt doorbraken. We hebben daar diverse concerten gedaan met bands die daarna ontploften, en wij gingen mee in dat verhaal met Filip. Er zijn een paar mensen bij die ons van Day One kenden en die waren ook aanwezig op Alcatraz. En meer mensen die ons door de jaren heen gesteund hebben waren daar. Het was bijna symbolisch dat het daar gebeurde. Raar.

Het optreden op Alcatraz zou de afsluiting zijn van alles omtrend Feed 'em With A Brick?

Ja. We hadden ook toen Marcel Coenen erbij gehaald, want we wilden op Alcatraz een speciale show neerzetten. Veel oudere nummers met twee gitaren. Marcel was bij ons ook bij de repetities in Namen. Dat zou echt perfect zijn. Phil was echt in topvorm. Sommige van die oudere nummers zijn toch echt heel intensief, maar hij speelde ze perfect. En met meer power dan toen. We konden dat niet geloven, dat hij die drums zo hard kon meppen op zijn vijfenveertigste. Maar heel de sfeer op het podium was nu ook anders. Veel minder stress, waardoor wij zelf ook lekkerder spelen. Vroeger hadden we vaak conflicten. Er was zoveel druk en dat speelde letterlijk een rol in wat we deden. Dat merkten we in hoe we performden. Nu zitten we veel lekkerder in onze vel. Ook de oude nummers speel je dan veel lekkerder. Natuurlijk zijn er ook altijd mensen die vinden dat de nieuwe nummers minder goed zijn dan de oude. Zelf zie ik dat niet zo. Ze zijn anders, maar dat is logisch. We hebben een andere schrijver, dus klinken de nummers ook anders. Nu ook met Electronic Cocaine, de eerste single van de nieuwe cd. Sommigen vinden het niet hard genoeg. Ik heb zoiets van "kalm, kalm, wacht nog een week..."

Die hebben dan vast de hele cd nog niet gehoord.

Inderdaad. Die mensen hebben geen flauw benul van hoe het gaat. Het is logisch dat je niet met een death thrash ding naar de radio stapt. Dat draaien ze toch niet. We zijn al blij dat ze ons willen draaien nu.

Duisternis zouden ze gelijk weggooien denk ik.

Ja precies. Op internet gaat dat ook snel he. Er is er ��n die wat roept en gelijk denken mensen dat het ook echt zo is. Electronic Cocaine is een vocal-oriented song. Dat hebben we bewust gekozen om naar Studio Brussel te sturen. Het wordt ook goed opgepikt, we stonden nu zelfs op nummer 12 in de lijst. We zijn de enige band in Belgi� die tussen al die pop en dance en weetikveelwat staan. Die komt daar dan zo bovendrijven. Weet je wat het wel is? We kunnen dat met Facebook ook redelijk hard pushen. Maar als je dat op Facebook pusht, is dat ��n ding. Maar er is maar ��n manier hoe dat blijft leven: als de mensen uit zichzelf voor je beginnen te stemmen. We hebben ze een duwtje gegeven, zodat het nummer gedraaid wordt. En nu wordt het door de mensen opgepikt. Voor ons is het toch heel belangrijk dat we in De Afrekening van StuBru staan. Er zijn heel veel festivals die daarin kijken hoe we het doen.

Voor de drums hebben jullie nu Roy Mayorga weten te strikken.

Roy heeft vijf jaar met Mikey in Soulfly gezeten, dus die kennen elkaar. Hij is verder ge�volueerd en heeft Stone Sour en Sepultura gedaan. Toen dat het met Phil was voorgevallen hebben we letterlijk de eerste maand niets gedaan. Veel mensen vonden dat ze ons moesten adviseren wie we moesten nemen. Ik kreeg veel mails binnen van mensen die wel iemand wisten. Ik wist zeker dat als we een drummer uit de regio zouden kiezen, dat er een hoop mensen zouden zijn die het niet fair vinden dat we hen niet gekozen hadden. Ik zag bijna een flashback komen met hoe het destijds met Mikey ging. Dat was eerst ook niet goed volgens velen. Ik snap ook wel dat het voor mensen emotioneel ligt. Als ze er zo bij emotioneel bij betrokken zijn, dan geven ze om de band. Als er morgen niemand meer iets om zou geven, dan doet dat bij ons ook pijn. Maar nu had ik geen zin om aan mensen uit te leggen waarom we dit of dat zouden doen. Want na het overlijden van Phil wist ik zelf ook niet eens wat we gingen doen.

Hoe lang heeft het geduurd voordat je de beslissing echt moest nemen?

Roy heeft ongeveer anderhalve maand na het overlijden van Phil het aan Mikey aangeboden. Mikey en Roy spreken elkaar wel regelmatig, maar zoals ik het begreep was dat toch iets waar ze het niet over gehad hadden. Op een gegeven moment heeft Roy dan toch gezegd dat als het om een of andere reden een probleem was om iemand te vinden, dan wilde hij ons wel helpen. Mikey liet me dat weten. Dat was zo'n anderhalve maand nadat het gebeurd was. We zaten toen op het punt dat we dachten "wat nu?"

Hebben jullie overwogen te stoppen?

Echt te stoppen? Eerlijk gezegd, van mijn kant niet. Ik heb dat met mijn soloband meegemaakt, maar dan moet je oppassen dat je na twee maanden geen spijt krijgt. Het is niet zo simpel he. Vooral omdat we heel die weg afgelegd hadden na Feed 'em With A Brick en alles lag klaar om opgenomen te worden. We waren er dag en nacht mee bezig geweest. Wat ons erg gesteund heeft waren de reacties van de pa en ma van Phil, en van zijn broer. Ze zeiden dat we de moed niet moesten laten hangen. Niemand had er wat aan kunnen doen. Dat is natuurlijk fijn om te horen, maar dan nog heb je niet gelijk zin om weer door te gaan. Ik denk dat dat anderhalve maand geduurd heeft en doordat Roy aanbood om in te vallen werd alles weer wat concreter. Als we wilden doorgaan en het zou voor hem in zijn agenda passen, wilde hij het doen. Voor mij was dat een opluchting. Ik wist dat als hij het doet, dat we van alle commentaar over de keuze verlost. Want ik zag ook voor een deel op tegen dat commentaar. Ik denk niet dat Roy zich nog hoeft te bewijzen. Dat heeft bij ons de stress weggenomen. We zijn met Roy vrij snel op het punt gekomen dat hij kon opnemen.

Maar we zaten ook nog met het schema van Logan Mader, de producer. Hij moest ook tijd hebben. We hadden hem al een deel aanbetaald en we wilden hem toch ook graag weer hebben. Maar hij zat dus al met heel wat recordings van nieuwe bands, dus we waren afhankelijk van wanneer hij een gaatje zou hebben. Uiteindelijk viel er wat weg in december. Maar dat kregen we te horen rond het moment dat Roy ook in beeld kwam. Het moest echter wel snel beslist worden. En het kwam goed uit, dus hebben we ingestemd. Tino, onze bassist, is hier gebleven en heeft de bas dus in Belgi� opgenomen. Hier in Belgi� hadden we ook een studio voor een dag of vier gehuurd. De planning was toen heel strikt. In drie � vier dagen de drums opnemen, vijf dagen maximaal voor de gitaren. Gelukkig konden we de gitaren voor enkele nummers al opnemen zodra de drums er op stonden. De bas werd bijna tegelijk met de gitaren opgenomen, en dan naar ons in L.A. doorgestuurd. In de studio in Namen hebben ze toen tijd voor ons vrij gemaakt door wat andere dingen op te schuiven, zodat we tegelijk daar en in L.A. konden opnemen. Zo werd iets wat toch vrij simpel lijkt, nog vrij complex. Alles moest precies passen. Zonder problemen zou het precies kunnen, dachten we.

Was dat niet heel stressvol?

Om eerlijk te zijn, ik vond het geen stress. Ik vond het juist erg duidelijk. Moesten we nu met een totaal nieuwe band dat doen, dan zou het een probleem kunnen zijn. Maar we kennen elkaar nu al jaren, afgezien van dus werken met Roy. Dus het was geen probleem. Het enige waar ik voor moest oppassen was dat ik niet ziek zou worden. Ik liep in de weken voordat ik naar L.A. ging bijna 24 uur per dag met een sjaal aan. Ik mocht echt niet ziek worden. Maar ik weet van mezelf dat ik toch snel een verkoudheid oploop. Ik geloof dat ik op 14 december begonnen ben met de opnames, en het moest er voor kerst opstaan. Ik heb toen eerst een paar dagen bij Logan gelogeerd. Maar die had zijn airco de hele dag op vol aanstaan. Dat is echt zo Amerikaans he, die zetten de airco op 300, zodat je letterlijk in een koelkast zit. Zij zijn dat gewoon, maar ik zou dat niet volhouden. Ik ben toen verhuisd naar iemand anders in L.A. die ik daar ken. Een vlaamse, die daar al kweet-niet-hoe-lang woont. Zij had een kamer vrij en ik mocht daar komen. Gelukkig was zij niet zo gewend om de temperatuur op -5 te zetten. Wij zijn dat niet gewoon he. Ik zou dat niet volhouden daar bij Logan. Het probleem was dat ik daar de temperatuur van mijn kamer niet apart kon instellen, dus ik bevroor bijna toen ik sliep. Daardoor had ik problemen kunnen krijgen met mijn stem. Maar goed, uiteindelijk hebben we dus opgenomen en tegen Kerst zat alles er op. We waren zelfverzekerd genoeg dat we alles binnen de tijd konden opnemen. Tino heeft zijn stukken in drie dagen opgenomen, Mikey in vijf. Maar we hebben daar echt hard gewerkt. Sommige mensen denken dat je dan daar gaat feesten, als je drie weken in L.A. zit. Dat konden we ons niet permitteren.

Heb je nog wel wat van L.A. gezien?

Ach, ondertussen ben ik daar al veel geweest dus ik ken het wel, en Mikey heeft daar vijfentwintig jaar gewoond. We hebben wel een paar avonden gehad dat we uitgegaan zijn. Maar Mikey was daar met zijn vrouw en zoon, dus die kon ook niet gaan feesten. We hebben meer het "family-thing" gedaan. Dat vind ik ook niet erg hoor. Met Kerstavond was het daar ook wel fijn. Het was dertig graden. Ik ben naar Venice Beach geweest en als je de foto's ziet denk je dat het midden in de zomer is. Na Kerst zijn we naar Tokio geweest voor de opening van Mikey zijn club met Oudjaar. Begin januari ben ik terug gevlogen naar Belgi� om mijn dochter te zien, en ondertussen was de mixing bezig in L.A. Toen die gedaan waren werden ze doorgestuurd en kon ik luisteren hoe het klonk. Ik heb veel rondjes gereden hier in Brugge om de cd te luisteren.

Je luistert hem vooral in de auto?

Ik luister op zoveel mogelijk manieren. In de auto, op de koptelefoon, op tv, op de laptop. Omdat het overal anders klinkt. De kunst van het mixen is dat het overal zo goed mogelijk klinkt. Tegenwoordig wordt alles zwaar gepusht. Dat heeft zo zijn voor en zijn nadelen. Maar het klinkt daardoor ook niet altijd beter. Als je genoeg budget hebt kun je er mee experimenteren. De meeste anderen, laten we zeggen 90% van de bands, heeft dat niet en proberen de impact van de sound te evenaren door het maar zo luid mogelijk te mixen en masteren. De mastering is een soort finetuning. Maar die finetuning kan ook veel om zeep helpen. Het is niet zo makkelijk als je wellicht denkt. Soms merk je bij de mastering dat er toch een probleem ontstaat met het type mix dat je gekozen hebt. Pas dan hoor je het. Wij hebben niet de luxe dat je daar veel mee kan proberen, dus de mix moet ook goed zijn. Daarom heb ik elke keer uitgebreid geluisterd en dan pas commentaar gestuurd. Maar je moet de nummers soms ook een tijd laten liggen. Meer dan de helft van die plaat was eigenlijk al een jaar voor dato af. De demo's die nu grotendeels op het album gekomen zijn, lagen vorig jaar al bij ons.

Die zijn bij de opnames dus niet veel veranderd?

Nee nee, die waren wat ze waren. Electronic Cocaine bestaat al een jaar en een half. Dat is denk ik het eerste nummer dat we na Feed 'Em With A Brick hadden. Dat ligt er dus al een jaar. Je kunt het "rijpen" noemen of whatever, maar dan komt er een moment dat dat nummer blijft plakken. Dan heb je door dat het goed genoeg is, als het na zo'n tijd nog goed is. We hadden ook andere nummers die zo een jaar zijn blijven liggen, die we daarna niets meer vonden. Dat is eigenlijk ook hetgene dat je moet hebben bij de mix of de mastering. Dat je de nummers een maand kan laten liggen en ze dan terughoort om te beslissen. Want het is zo absurd hoe je je eigen oren kunt vermoeien door in zo'n korte tijd een nummer teveel te horen. Vele topbands kunnen zich dat veroorloven om de nummers een maand of meer te laten liggen. Als je een keer veertien dagen die boel niet opzet en dan pas weer draait, dan heb je soms een nummer dat ineens toch niet meer zo goed klinkt als je dacht.

Ik wou het nog over een paar nummers specifiek hebben. Als eerste: Duisternis. Tekst in het Vlaams, in het Engels, in het Frans. Was dit voor jou de eerste keer dat je in het Nederlands zingt?

Ja, eigenlijk wel he. Het grappige is dat ik eigenlijk alleen de titel Duisternis had. We waren een tijd lang naar het refrein aan het zoeken. We kwamen er niet uit, want het werkte niet of het klopte niet. Brad, die mijn vocal pre-production doet, zei tegen mij dat ik wat in het Vlaams moest roepen. Dus dat deed ik. Het kwam er uit, en het klopte direct. Iedereen had zoiets van "ja, cool!" Toen ik eenmaal in L.A. was maakte Roy de opmerking dat ik het gewoon helemaal in een andere taal moest zingen. Dat leek mij eigenlijk niets, want ik had er nog nooit over nagedacht om een tekst in het Vlaams te maken. Ik wou ze liever houden zoals ze waren, dus in het Engels. Voor mij leek het een moeilijk te nemen brug. Hoe moest ik dat gaan doen zonder te clich� te worden? Ik wilde liefst alleen die titel houden en de rest van de tekst in het Engels. Maar op de morgen van de opnames zag ik dat de zinnen ook wel in het Vlaams zouden werken. Ik heb het toen getypt op de manier dat ik het gezongen heb. Ik zei nog tegen Logan dat het voor hem lastig zou zijn om het te beoordelen, want hij verstaat er natuurlijk niets van. Hij zei dat ik het zelf maar moest beluisteren en horen of het goed was.

En dan heb je het ook nog in het Frans gedaan...

Ik wilde het in zowel Vlaams als Frans doen, om het echt uit Belgi� te laten komen. Ik heb het geluk dat bij Logan iemand woont die daar is blijven wonen, nadat hij eens met Gojira daar in de studio zat. Een echte Fransman. Ik ben met hem gaan samenzitten om de juiste woordkeuze te bepalen. Ik spreek vrij goed Frans maar spreken is toch heel anders dan dat je het moet opschrijven en zingen. Er zijn zo dingen die je dan net niet op de juiste manier benadrukt als je de taal alleen spreekt. We hebben daar twee of drie avonden aan besteed. Eerst hebben we het Vlaams gedaan omdat ik dat natuurlijk ook goed wilde hebben. En dat naar het management en de platenfirma gestuurd. Het was wel iets heel anders dan dat ze verwacht hadden op basis van de demo's. Maar uiteindelijk vonden ze het wel cool. Ik vroeg ook aan Mikey wat hij er van vond, al wist hij ook niet wat ik zoal zong. "It sounds cool, man. The expression makes sense" zei hij. We krijgen er nu heel veel goeie reacties op. Maar mensen vragen me nu wel al of we dat op de volgende plaat weer gaan doen. Of wellicht nog meer dan ��n nummer. Pfff... Ik weet het niet. We moeten het niet doen �m het te doen. Het moet goed in het nummer passen.

Het laatste nummer op het album, Heart Stop, hebben jullie vorig jaar akoestisch gedaan, als eerbetoon aan Phil. Toen heette het Angel.

Op het album staat de originele versie. Nou ja, niet helemaal. Eigenlijk is dit een stuk van de originele versie. Geloof het of niet, dit nummer hadden we voor Feed 'Em With A Brick maar is uiteindelijk overgeheveld naar Kill All Kings. De originele versie was bij mij en Mikey blijven sluimeren. We hadden die eigenlijk toen op de plaat willen zetten maar is er toch vantussen gevallen toen we keuzes moesten maken.

Angel hadden we eigenlijk al begin augustus gemaakt, twee dagen voordat Phil overleed. Omdat we dat nummer al in een paar versies hadden gemaakt, anders dan dat het uiteindelijk op de plaat is gekomen, wilden we daar nog wat mee proberen. Ik wilde dat akoestisch doen. Dat zeiden we ook tegen de eigenaar van de studio, dus hij had wat akoestische gitaren gehaald. Een paar dagen voor Phil zijn dood hebben we dat opgepakt en heb ik ook de hele tekst veranderd, zodat het gaat over iemand verliezen. De originele tekst was niet in die richting maar ik was daar niet meer zo happy mee. We hebben het veranderd en Angel was daar plotseling. Het absurde van het verhaal is dat twee dagen nadien Angel een compleet andere impact krijgt. Op de maandag na de bewuste zaterdag heb ik dat opnieuw ingezongen, want Mikey kwam met de suggestie dat we dat toch moesten veranderen naar "brother", voor Phil. Dat was gigantisch moeilijk om dat dan in te zingen. Plotseling heeft dat nummer dus een hele andere betekenis gekregen door wat er met Phil.

Op die zaterdagavond hadden we het al met zijn familie er over. Dat dat nummer toch wel raar was, want het ging er over. Dat hadden we twee dagen ervoor ook nooit kunnen denken. Phil heeft dat nummer zelfs nog gehoord. Die zaterdag hebben we het nummer ook aan de familie laten horen en zij vroegen ons dus wat we er mee wilden doen. Wij wisten dat niet. Dat leek ons zo raar. Zij vonden dat we er wat mee moesten doen. Dat het nummer ook op het album staat kwam mede door Logan. Hij vond dat het er op moest staan, maar er waren wel heel gevari�erde meningen over. Ik wilde eigenlijk de tekst toch nog veranderen, maar ze hebben me weten te overtuigen om het zo te houden.

De titel is wel veranderd.

Eigenlijk was het al Heart Stop. Op het moment dat we dat veranderden naar Angel en akoestisch speelden kreeg het dus een hele andere betekenis, maar Heart Stop is eigenlijk de originele titel.

De albumrelease staat op 4 april, de releaseshow een week later. Waarom niet tegelijk?

Ze wilden op Studio Brussel het album in premi�re laten gaan, maar in de week van 11 april is het daar '90s week. Dan draaien ze alleen muziek uit de jaren 90. Het label wilde dat toch wel laten voorstellen op Studio Brussel, dus hebben we het een week vervroegd. Dat is misschien ook wel fijn dat de fans de nummers dan al hebben kunnen horen. Maar er zijn ook wel wat toestanden geweest met die release. We wilden eigenlijk de cd bij het ticket van de show doen. In de prijs van het ticket zat dan ook de cd. Maar dat mocht dan weer niet van de AB. Dat zou technisch gezien een verkoop zijn en dat zit op een ander btw-tarief, dus werd het allemaal te ingewikkeld. Ik vond het wel spijtig, maar we kregen van alle kanten te horen dat het niet kon. Het had wel een tof idee geweest. Wat we nu doen is, we geven de eerste duizend mensen die een ticket kochten, een poster van Phil. Meer dan duizend worden er ook echt niet gemaakt. Phil zijn familie gaat er ook zijn. We gaan een soort herdenking doen voor hem.

De dag ervoor is een tryout-show in Nederland. Waarom is voor Nederland gekozen? De vorige shows liepen niet echt vlekkeloos.

Nee, in Nederland hebben we een paar serious fuckups gehad, die bijna te zot voor woorden waren. Op FortaRock ging het echt mis. Zo dwaas, waarvan je je afvraagt hoe je zoiets op dat niveau nog mee kan maken. Voor ons was dat ook wel een beetje een afgang. Dat was echt onze dag niet. Ik heb op het podium daar ook letterlijk een hernia opgelopen, waarvoor ik nadien een zware operatie voor gehad heb. Dat was ook zo dom.

Maar wat ging er nu mis met de apparatuur?

Er was een probleem met de bas. Dan waren er een paar mensen mee bezig, die normaal wel redelijk kaas daarvan gegeten hebben, maar ze vonden de oplossing niet. Dan sta je daar als zanger, wat moet je dan doen. Het publiek proberen te vermaken? De show was al bezig he. Dus ik heb ze zoveel mogelijk bezig gehouden. Maar ja, we moesten ons daar toch al wat verdedigen. Een deel van het publiek kende ons niet, die vroegen zich af waarom we toch op die plek in de bill stonden. Wij beseften ons wel dat we ons moesten bewijzen. Maar dan gebeurt er zo iets... Dan zitten we daar plotseling met een gat van tien minuten. Dan kun je eigenlijk wel bijna stoppen. De vraag is of je dat wel kan maken, ten opzichte van de organisatie. Nee, eigenlijk niet. Dus dan moet je toch verder. Bijkomend nadeel voor ons was dat er die dag ook iemand van Mojo aanwezig was die naar ons kwam kijken, om ons verder te boeken. Die kerel had ook zoiets van "nou eeh... wat is dat voor geklungel..." Dan kun je het ook wel schudden. Die shows die we toen gedaan hebben waren gewoon slecht. Niet te excuseren.

Nu vonden we het wel belangrijk dat we ons niet in Amsterdam gingen settelen voor een tryout. Maar we wilden toch wel in Nederland spelen. Nu is Limburg niet echt ver in Nederland, dat realiseer ik me ook. Maar we krijgen nu ook goeie reacties uit Nederland op de nieuwe plaat, dus ik hoop dat we nieuwe kansen krijgen. Het is nu echt aan ons om te bewijzen dat we iets waard zijn.

Wat staat er na de releaseshow nog in de planning?

Eerst nog een show in Kortrijk. Met Feed 'Em With A Brick zijn we pas een jaar nadien gaan touren. Dat willen we nu toch eerder doen. We zijn bezig met een speler, maar ik kan er nog niet teveel over zeggen maar ik denk wel dat dat rond gaat komen. Maar we moeten dat dan nu wel doen, niet pas weer over een jaar. We gaan ons deze zomer wel eerst concentreren op Belgi�, omdat we ook nog niet wisten of het album goed opgepikt zou worden. We hopen dat natuurlijk wel maar dat kun je op voorhand ook niet weten. We gaan deze zomer dus nog niet teveel in Europa spelen. Ik hoop dat we in het najaar op tour kunnen, maar om eerlijk te zijn is er nog niets concreets. Als die plaat z'n werk doet, zal het er hopelijk wel uit voortvloeien. Voorlopig zijn het losse shows. We zijn er natuurlijk wel mee bezig, het is niet zo dat we er niet in ge�nteresseerd zijn. Het zou mooi zijn als we in het najaar een maand kunnen touren. Maar je moet een ding niet vergeten, dat is dat Mikey maar drie maanden per jaar in Europa mag zijn. Dat is net als dat ik ook maar drie maanden in Amerika mag zijn. Je zit anders met werkvisa's. My god, dat is ook zo'n leuk verhaal. Dat kosten bakken met geld. Je moet iemand dan dus wel inschrijven. Anders komt hij op een toeristenvisum. Dat mag ook, maar dan moet je wel rekening houden met die drie maanden. Dat lijkt veel, maar als je dan alles optelt gaat het hard. Schrijfsessies, opnames, shows, et cetera. Dus daar moeten we rekening mee houden. Dus we moeten nog kijken hoe we dat doen voor een tourtje door Europa.

Touren is voor ons nu ook lastiger. Mikey kan niet zo makkelijk hier naartoe komen. Goed, hij woont in Tokio, dat is niet zo'n probleem. Natuurlijk moet z'n vlucht ook betaald worden, maar je moet het dus ook beter plannen. En we hebben nu een nieuwe drummer, die moet ook ingevlogen worden. Gelukkig is dat iemand die in Europa woont, dus dat scheelt nog wel. Vroeger was touren natuurlijk ook makkelijker. Nu hebben we ook allemaal kinderen. Als je jonger bent stap je zo voor drie maanden in de tourbus. Als je terugkomt ligt er zo'n stapel brieven op je te wachten, de bank heeft je buitengesmeten, the whole nine yards of trouble. Who gives a fuck? Maar dat kunnen we nu niet meer doen. Nu kunnen we het ons niet permitteren om uit ons huurhuis gesmeten te worden.

Maar ik kan wel al zeggen dat we in mei naar Japan gaan. Er is daar iemand die de plaat gaat uitbrengen, die er volledig in geloofd. Het is niet zo dat we gelijk "big in Japan" zijn, maar de plaat komt er wel uit en we gaan er naartoe. Mikey heeft in Tokio zijn club, de Roxy. Via-via kent hij dan iemand die de plaat gehoord heeft en wilt hem uitbrengen. Hij heeft een goede distributie. Ik wist het ook niet, maar in Japan heb je nog altijd een cd-markt. iTunes is daar nog altijd niet zo heel populair. Je hebt daar nog Tower Records, een gigantische cd-winkel met 50.000 titels. Met op elke verdieping een andere muzieksoort. Dat was pure nostalgie, toen we daar waren. Dat is de Albert Heijn van de fucking cd-winkels. Hier is dat ondenkbaar. Daar kan het nog.