Een jaar geleden had nog niemand gehoord van het Noorse Kvelertak, nu zijn ze opener van deze editie van FortaRock. Na het uitbrengen van het titelloze debuut is het hard gegaan. De band kreeg vele (soms zeer) positieve reacties en daarom is de uitnodiging terecht. Ondanks het vroege uur gaat de mix van black metal en hardcore er goed in. De halfvolle tent is getuige van een prima optreden en ongetwijfeld heeft Kvelertak nieuwe zieltjes gewonnen. De Noren weten er wel een feestje van te maken. Veelal genoemd als hoogtepunt van de dag, dus hopelijk gaan we nog veel horen van Kvelertak.(Ruud)
Niet alleen Kvelertak maakt er een feestje van, ook Valient Thorr weet hoe dat moet. Haal het black metal element uit Kvelertak en voeg daar Motörhead en bizarre teksten over aliens aan toe, en je hebt Valient Thorr. Zoals gezegd zorgen deze Amerikanen voor een leuk feestje op het podium, wat aardig wordt opgepikt door het steeds voller wordende veld. Ondanks dat het geluid niet zo super is, is de band toch lekker op dreef, en frontman Valient Himself doet er alles aan om het publiek mee te krijgen. Hopelijk zien we ze nog vaker op Nederlandse festivals, want hiermee komt iedereen gelijk in de juiste stemming. (Tonnie)
Tot mijn schande zie ik God Dethroned vandaag pas voor de eerste keer live. Het is één van de laatste kansen om de heren samen aan het werk te zien, want eind dit jaar valt voor deze formatie het doek. Het afscheidsoptreden zal plaatsvinden tijdens de Eindhoven Metal Meeting. Vandaag is aan God Dethroned de zware taak toebedeeld om tussen al het buitenlandse geweld de Nederlandse eer hoog te houden. Dat lukt het gezelschap met verve. Er wordt tussen en tijdens de songs weliswaar weinig gecommuniceerd met het publiek, maar de muziek spreekt voor zich en is van internationale klasse.
De nadruk ligt op de laatste twee albums, maar die behoren dan ook tot het beste wat God Dethroned op de plaat heeft geperst. Het publiek reageert na elk nummer uitbundig en slechts één conclusie lijkt op zijn plaats: Met God Dethroned verliezen we binnenkort één van de beste metalbands die ons land rijk is. Ik wil de bandleden voor hun afscheidsoptreden straks een welgemeend advies meegeven: Neem in Eindhoven de tijd om te genieten van jullie laatste gezamenlijke concert en van jullie fans. In Nijmegen is de band nog zo gedreven om in de beperkte beschikbare tijd zoveel mogelijk songs er doorheen te jagen, dat het publiek nauwelijks de kans krijgt om hun helden voor de (bijna) laatste keer toe te juichen. (Gilbert)
Enkele dagen na de verjaardag van frontman Roger Miret staat Agnostic Front op FortaRock. Hebben de mannen de verjaardag iets te hard gevierd, of hebben ze er wat minder zin in vandaag? Feit is dat men wel eens actiever op het podium gestaan heeft. Maar wie zet Agnostic Front dan ook halfverwege de middag? Deze band moet je gewoon in een zaaltje zien. Op FortaRock begint het optreden maar wat lauw, maar gelukkig komt de band iets verder in de set los. Uiteindelijk wordt het optreden nog best vermakelijk, maar niet meer dan dat. (Tonnie)
Gojira behoort al vier albums lang tot het beste dat de moderne metal te bieden heeft. Op FortaRock kriigen de Fransen de kans om nog niet overtuigde zieltjes te winnen. Dat lukt, gezien de grote hoeveelheid shirts van de band, die na afloop op het terrein te spotten is, met vlag en wimpel. De nadruk ligt vandaag op doorbraakalbum From Mars to Sirius en meest recente boreling The Way of All Flesh . Zowel strakheid als geluid zijn hier dik in orde. Gojira presenteert zich hier als een geöliede machine, die op geen foutje te betrappen is. Zanger Joe Duplantier vergezelt zijn broer nog even achter het drumstel. Die broer, Mario Duplantier, komt achter zijn drums vandaan om een woordje tegen het publiek te spreken. Schijnbaar achteloos schaart deze band zich bij de hoogtepunten van deze editie van Fortarock. (Joan)
Parkway Drive is misschien wel dè belofte als we het hebben over de nieuwe generatie hardcorebands. Deze Australiërs hebben een vrij beruchte status wanneer het aankomt op optredens. Te berucht wellicht, want naar mijn idee komen er maar weinig mensen opdraven. Misschien nog verbluft door Gojira of al in afwachting van Ghost. Het deert de band niet door een spetterende en vooral strakke show te geven. De duimen gaan vooral omhoog voor Luke Kilpatrick. Hij had onlangs een ongelukje met surfen, maar speelt gewoon mee vanuit zijn rolstoel. Parkway Drive creëert niet de kolkende massa die we van hen gewend zijn, maar de schuld kunnen we niet bij de band leggen. (Ruud)
Ghost is hot! Een gezellig volle tent is er om dat te bewijzen. Hoe langer de speculaties lopen, des te meer personen en bands worden gelinkt aan de identiteit van dit zestal. Met slechts een plaat op zak, mogen deze Zweden (het enige dat zeker is) absoluut tevreden zijn met het resultaat dat in slechts een jaar bereikt is.
De zomertour bracht het gezelschap eerder al naar Graspop. Dit weekend was Nijmegen aan de beurt. Wie Ghost al eerder aan het werk zag, heeft geen verrassingen gezien. In iets meer dan een half uur krijgen we de beste songs voorgeschoteld van Opus Eponymous. De aanwezigen slikken nummers als Con Clavi Con Dio, Death Knell en Satan Prayer als zoete koek. De kostuums maken het plaatje compleet. Het enige verwijt dat ik wil maken is dat in ieder geval sommige zangpartijen rechtstreeks van een bandje komen. Van het Satanische gehalte blijft overigens maar weinig over. Terwijl Ghost afsluit met het magistrale Stand By Him komt de frontman met een sinterklaaspopje. Dat wordt niet aan stukken gescheurd, maar netjes aan een kind op de voorste rij gegeven. Stiekem zijn dit ook lieve jongens die elke zondag bij oma op bezoek gaan voor een kopje thee. Sommige conservatieve metalfans kijken van een afstandje afgunstig toe, maar Ghost zet een puik optreden neer. Of, zoals anderen leuk opmerkten: een geestige band. (Ruud)
Vele jaren geleden heb ik Dark Tranquillity al eens eerder aan het werk gezien. Destijds luisterde ik echter nog nauwelijks naar melodic deathmetal, waardoor de live kennismaking met het Zweedse gezelschap weinig indruk achterliet. Inmiddels behoort melodic deathmetal daarentegen tot mijn favoriete genres. Hoewel Dark Tranquillity in de loop der jaren qua stijl wat veranderd is, kan ook het recente werk me best bekoren. Daarom is deze formatie vooraf één van de acts waar ik op dit festival het meest naar uitkijk.
De praktijk valt helaas tegen. Vocalist Mikael Stanne probeert er nog wat van te maken, maar zijn collega's lijken er weinig zin in te hebben. De band is nogal statisch en visueel valt er weinig te beleven. De setlist is matig. Niet alleen komt er weinig oud materiaal voorbij, maar ook van recente albums worden niet de beste nummers gespeeld. Nee, hier had ik toch echt meer van verwacht. Dark Tranquillity biedt vandaag een leuk stukje achtergrondmuziek, maar blijkt niet interessant genoeg om vijftig minuten lang geconcentreerd naar te blijven luisteren en kijken. Halverwege haal ik dus maar wat te eten en zoek ik een aangenaam plekje op afstand in het gras, in afwachting van de geweldenaren van Triptykon. (Gilbert)
Met Tom G. Warrior kan het alle kanten op. Hij zet goede shows neer, of heel slechte. De enige keer dat ik Celtic Frost heb mogen aanschouwen, was het geluid erbarmelijk slecht. Zo erg, dat niet eens te constateren viel of de band überhaupt goed speelde. Inmiddels is Celtic Frost (definitief) verleden tijd en staat de man met Triptykon op het podium. Ook nu weer geen best geluid. De muziek dreunt wel lekker door, maar op plaat valt er veel meer van te genieten. Triptykon speelt behalve eigen werk (Crucifixus, Goetia en The Prolonging) ook nog wat van Celtic Frost (Procreation (Of The Wicked) en Circle Of The Tyrants). Het is allemaal niet slecht, maar erg interessant is het ook niet te noemen. Het optreden mist de rauwheid en de duisternis van het album. Redelijk veel mensen liepen al snel weg en ik kan ze eigenlijk geen ongelijk geven. (Ruud)
De hype rondom Channel Zero die inmiddels al anderhalf jaar lang in de Belgische metalwereld bezig is, wordt in Nederland nog niet begrepen. Zijn we te chauvinistisch en gunnen we het de Belgen niet, of horen Nederlanders gewoon niet wat onze zuiderburen wel in Channel Zero horen? De nieuwe cd klinkt mij best leuk in de oren, dus vandaag wordt mijn live-kennismaking met Channel Zero. De band verkocht bij de reünie begin 2010 zes maal de AB in Brussel uit, en stond twee maal hoog op de bill op Graspop. Op FortaRock is het het Nederlandse debuut sinds de terugkeer.
En dat debuut valt een klein beetje in het water, als de band na twee nummers te kampen krijgt met technische problemen. Dat is erg jammer, want na de sterke opening met ondermeer Suck My Energy valt het vervolgens tien minuten stil. Terwijl zijn bandmaten in allerijl proberen te achterhalen wat er mis is, vermaakt frontman Franky De Smet Van Damme het publiek met wat flauwe grapjes en een a capella versie van Queen's We Will Rock You. Het publiek leeft op als gitarist Mikey Doling er een riffje van Walk tegenaan gooit, maar gelukkig weet men de storing te verhelpen en worden we getrakteerd op nog een half uurtje best goed groovende metal. De nieuwe plaat Feed 'Em With A Brick werd de dag voor het festival in Nederland uitgebracht, waarvan we ondermeer Guns Of Navarone en de single Hot Summer voorgeschoteld krijgen. Het publiek pikt het allemaal best goed op, getuige de pit die ontstaat. Met Black Fuel sluit Channel Zero een zeer degelijke set af, maar toch is het bij velen (inclusief ondergetekende) nog niet helemaal duidelijk waarom de band in België zo goed scoort. (Tonnie)
Eerder dit jaar, op 29 maart, stond Paradise Lost in Tivoli Oudegracht. Dat moet haast wel één van de beste optredens uit de geschiedenis van deze band zijn geweest. Alles klopte namelijk die avond, van geluid en publieksreactie tot en met de setlist. De Engelse meesters van de melancholiek speelden op die korte Europese tournee namelijk hun beste album integraal (Draconian Times uit 1995), gevolgd door een zestal andere klassieke nummers uit hun ruim twintig jaar lange loopbaan. Voor degenen die er die memorabele doordeweekse avond bij waren, kan elk volgend optreden van Paradise Lost eigenlijk alleen maar tegenvallen.
Toch is het optreden op FortaRock zeker niet slecht. Toegegeven, het geluid kan beter, de setlist bevat te weinig oude nummers uit de klassieke periode (van het debuut tot en met Draconian Times) en uit de publieksrespons is duidelijk dat een minderheid van de bezoekers vandaag speciaal voor Paradise Lost is gekomen. Ik heb deze formatie op festivals echter al heel wat zwakker voor de dag zien komen. Het gezelschap is behoorlijk enthousiast en met songkeuzes als As I Die en Say Just Words komen nog altijd een paar persoonlijke favorieten voorbij. Per saldo valt dit optreden in de categorie 'degelijk, maar deze formatie kan beter'. (Gilbert)
Van alle thrash metalreünies is die van Sacred Reich waarschijnlijk het beste uitgevoerd. Er zijn geen risico’s genomen door een nieuw album uit te brengen, terwijl de oude platen inmiddels weer behoorlijk verkrijgbaar zijn. Ook niet overdreven touren, maar af en toe eens langshoppen. Iedere keer is het daarom weer feest.
Voor het thrashfanaten onder het publiek is het optreden van Sacred Reich zonder twijfel het hoogtepunt van de dag. En eerlijk is eerlijk, er is werkelijk niets dat een goed feestje in de weg staat. Zeker de voorste rijen rechtvaardigen de brede glimlach van frontman Phil Rind. In tegenstelling tot de show in Dynamo, Eindhoven, enkele jaren geleden, is Phil goed bij stem. Het geluid is, behalve even in het begin erg goed. In iets minder dan een uur vuren de heren de ene na de andere klassieker af. Daaronder zitten een aantal verwachte krakers als The American Way, Death Squad en Surf Nicaragua, maar ook enkele verrassingen. Independent is weer eens van stal gehaald, maar dat Sacred Reich Free zou spelen, had niemand verwacht. Na een uur is iedereen murw gebeukt en voldaan. Een hele dikke pluim voor Sacred Reich. Nauwelijks nog actief, maar toch een show neerzetten die je alleen zou verwachten een ervaren en goed ingespeelde band. (Ruud)
Na het uitstekende optreden van Sacred Reich is het tijd voor wat theatralers. De Noren van Immortal hebben deze keer geen last van sneeuw, en kunnen dus op tijd beginnen. De tent staat dan ook goed vol wanneer het vuurwerk op het podium wordt ontstoken, en Immortal aftrapt met het titelnummer van de nieuwste plaat All Shall Fall. De stemming zit er gelijk goed in, en frontman Abbath lijkt zich ook erg te vermaken op het podium. Het publiek vermaakt zich ook, met klassiekers als Damned In Black, Sons Of Northern Darkness en The Call Of The Wintermoon. Toch voelt een uurtje Immortal wat kort, en wil het publiek best nog wat meer. Echter gaat niemand van de aanwezigen het optreden vergeten, alleen al door de blijvende gehoorschade die de knal op het einde van het optreden bezorgt. (Tonnie)
Het is deze zomer weer een heel gepuzzel om uit te zoeken welke band je op welk festival gaat bekijken, om uiteindelijk zoveel mogelijk van je favorieten te kunnen aanschouwen. Zo heb ik Arch Enemy op Graspop links laten liggen ten faveure van het tegelijkertijd spelende Monster Magnet, zodat ik op het Zwarte Cross festival naar Annihilator kan gaan kijken. Op FortaRock hoeven we zulke lastige keuzes gelukkig niet te maken, want de artiesten spelen hier netjes om en om. Dus kunnen alle circa vijfduizend aanwezigen genieten van het afsluitende optreden van Arch Enemy. Het Zweeds-Duitse combo maakt zijn headlinerstatus volledig waar.
Uitblinker is frontvrouw Angela Gossow, die vanavond bijzonder goed bij stem is. De band heeft slechts een uurtje tot zijn beschikking. Dat betekent dat de setlist grotendeels bestaat uit een aantal songs die Arch Enemy altijd speelt en tracks van het nieuwste album Khaos Legions. De kakelverse composities blijken ook live uitstekend voor de dag te komen. Het voornaamste verschil tussen dit festivaloptreden en een regulier Arch Enemy-concert is dat we vandaag geen lange drum- en gitaarsoli te horen krijgen. Geen al te groot gemis, wat mij betreft. Bovendien komt het gezelschap in december alweer naar ons land, voor losse optredens in Paradiso en 013. Hopelijk is de band dan weer net zo in vorm als vandaag. (Gilbert)
Klik op de foto's voor grotere versies
Pagina 1: het verslag
Pagina 2: meer foto's
Pagina 3: setlists
