De muziek op Wild Card is opgenomen terwijl jij op tour was met Nightwish. Vond je het niet jammer dat je niet bij die opnames kon zijn?
Ja eigenlijk wel. Maar ik moest kiezen. Of alles moest verzet worden zodat ik erbij kon zijn, of ze namen het op terwijl ik weg was. Maar ze zaten in zo'n lekkere flow en we hadden ook net de planning klaar toen het hele Nightwish-gebeuren kwam, waardoor ik het jammer vond om het te stoppen. Ook omdat we het hele proces al een keer eerder gestopt hadden omdat ik ziek was geworden. Dus om de continuteit er in te houden zijn mijn jongens gaan opnemen terwijl ik met Nightwish op stap was. Het fijne was wel dat ik wist dat Joost Van Den Broek en de jongens in m'n band het ook zonder mij helemaal goed doen.
Bij het eerste album had je deze band er ook nog niet bij, maar nu is het op cd dus ook dezelfde band als waarmee je live speelt?
Klopt. Dat was al het streven vanaf het moment dat de band bij elkaar was, na de opnames van de eerste cd. Het was toen onze voorkeur om de tweede ook samen te gaan schrijven. Natuurlijk weet je op dat moment nog niet of dat ook gaat lukken, want we kenden elkaar toen ook nog niet goed. Het mooie is dat het met hun ook daadwerkelijk gelukt is en dat inderdaad iedereen behalve onze nieuwe bassist ook op deze plaat heeft gespeeld. Hij kwam pas na de opnames bij de band.
Wie heb je op het album?
Johan Van Stratum van Stream Of Passion heeft ons uit de brand geholpen.
Maar de andere bandleden hebben dus deze keer ook muziek aangeleverd?
Jawel. We zijn eigenlijk al jammend begonnen in de repetitieruimte. Een beetje old-school style, om te zien of er wat uitkomt. Er kwam wel wat uit, maar dat duurde vooral heel lang en wat niet heel goed. Toen zijn we allemaal thuis voor onszelf gaan werken met een platform waarop we onze ideen verzamelen, en dan eens in de zoveel tijd kwamen we samen om ideen uit te werken. Dat ging al beter. Dan merk je al beter wie wel en wie niet voor een band als ReVamp kan schrijven. Toen kwam mijn ziekte tussendoor. Daarin heb ik nog wel een beetje doorgewerkt maar uiteindelijk lag de boel gewoon helemaal stil. Toen we weer bij elkaar kwamen werd het duidelijk dat er iemand nodig was om structuur er in aan te brengen. Dat werd Joost Van Den Broek. Vanaf dat moment heeft hij voornamelijk met Jort [Otto, gitarist] en Ruben [Wijga, keyboards] gewerkt, met toevoegingen van onze andere gitarist Arjan [Rijnen]. Dat werkte echt heel goed. En ik dan op zang. Ik ben bij de helft van de songwriting-sessies geweest en we hebben natuurlijk ook via internet al onze ideen doorgestuurd waar we dan ook weer dingen aan toevoegen. Op die manier hebben we het album samen geschreven.
Natuurlijk is Joost ook geen onbekende, want met hem heb je ook het debuutalbum gemaakt.
En in After Forever gespeeld! Ik zocht echt iemand die ik blind kon vertrouwen. Dat is in dit vak, maar misschien wel in alle vakken, schaars. Hij weet wat we zoeken. We hebben samen opgesteld wat we wilden gaan doen. We hadden al songs en ideen, maar wat wordt nou de echte lijn. Wat moet de sound worden, wat zijn de ingredinten. Dat werkte heel goed en stimulerend om de creativiteit op gang te brengen. Hij heeft ook wel wat ideen aangedragen, maar zijn voornaamste taak was het leiden van het proces en het afmaken van de songs. Hij heeft er gewoon heel veel ervaring mee en hij weet ook wat ik kan en zocht. Zeker Jort en Ruben hebben ook veel aan hem gehad. Ze hebben qua ingredinten toch wel het gros aangeleverd voor het instrumentale. Dat zijn jongens met heel veel talent en ideen maar hebben nog nooit een album geschreven als dit. De combinatie van dit alles heeft het gemaakt tot wat Wild Card is.
Heb jij terwijl zij de muziek opnamen nog aan de teksten gesleuteld, toen je op tour was met Nightwish?
Mijn aandeel zijn de teksten en zanglijnen. Bij sommige stukken waren nog geen zanglijnen en teksten, maar dan heb je het echt over een klein percentage. Maar als ik met Nightwish op tour was had ik heel veel moeite om me op ReVamp te concentreren. Zo'n tour is heel intensief, zeker omdat ik het nog maar net deed. Dat vreet echt heel veel energie. Maar tussendoor als ik thuis was werkte ik aan ReVamp. Dat was ook heel leuk om de knop om te zetten en me dan weer compleet op ReVamp te storten.
Net als op het vorige album heb je weer een aantal nummers die aan elkaar gelinkt zijn. In dit geval drie nummers die samen The Anatomy Of A Nervous Breakdown. Het bevalt blijkbaar goed om meerdere nummers aan elkaar te linken, muzikaal en tekstueel?
Muzikaal hoeft niet eens, maar zeker wel tekstueel. Soms heb je dat je binnen n nummer niet alles over een onderwerp kwijt kan, of dat je meerdere nuances of verschillende invalshoeken hebt. Dan vind ik het een uitdaging om dat te koppelen aan de muziek. Dan heb ik de ideen en dan moet ik het zien te passen binnen de muziek die we geschreven hebben. Het is overigens niet dat we vooraf bedacht hadden dat er weer zo'n trilogie op moest komen, maar het is er uiteindelijk wel van gekomen.
Het thema van dat nummer komt uit eigen ervaring?
Helaas wel. Het is een ander woord voor burnout. Of is er verwant aan. Ik heb zelf een zware burnout gehad en daar moest ik wel het een en ander over kwijt. Ook het nummer Nothing gaat er over.
Werkte het therapeutisch?
Ik denk het wel. Het was fijn om te schrijven en ik denk dat het live ook wel een goed gevoel gaat geven. Om daar nog even mijn frustraties over uit te wringen.
Staan er nog meer therapeutische nummers op het album?
Ieder nummer heeft wel een stukje van jezelf. Maar het is niet zo dat ik al mijn hartzeer er in moet gooien, of dat alles even autobiografisch is. Een nummer als Wolf And Dog gaat over dat ik vaak toch wel een beetje twee-in-n ben. Enerzijds ben ik de wolf die op jacht wil. Daarmee symboliseer ik mijn leven als muzikant. Ik maak carrire, ben vaak weg en maak veel mee. Maar er is ook een kant aan mij die graag thuis is en de rust opzoekt. Die met vrienden en familie wil af kunnen spreken of lekker met mijn hond op de bank kunnen zitten. Dat zijn twee tegengestelden die wel in balans moeten zijn. Als ik veel weg ben mis ik thuis, maar als ik veel thuis ben wil ik op pad. Dat heb ik eigenlijk mijn hele leven al en gaat ook niet meer over. Dus daar heb ik nu een nummer over geschreven.
Dat komt ook al terug in de albumcover.
Inderdaad. Dat symboliseert ook de meerdere gezichten van het album, net als de titel dat doet. Het is een wildcard. Het is onvoorspelbaar. Je weet nooit wat je krijgen gaat. Dat vond ik wel aardig op dit album. Het gaat van het ene extreme naar het andere. Het is wel allemaal metal. We hebben er bewust voor gekozen om niet ineens een enorme ballad er op te zetten, ook al zijn er wel wat passages die rustiger zijn en Distorted Lullabies is ook wel rustig. Maar het gaat wel van heel heftig en bombastisch naar wat klassieker. Er zitten heel veel verschillende facetten in.
Je hebt ook weer enkele gastmuzikanten. Devin Townsend bijvoorbeeld. Jij had al eens op een album van hem meegedaan, dus het contact was er al. Maar hoe kwam hij destijds bij jou uit?
Hij zat toen in de studio, volgens mij in Praag, om een koor op te nemen. Hij wilde een van de sopranen een stuk laten zingen, maar dat pakte niet zo uit als hij in gedachten had. Toen zei iemand in de studio, en later schijnbaar meerderen en ook de platenmaatschappij, tegen hem dat hij mij moest bellen. En dat hebben ze dus gedaan. Ik kreeg toen een telefoontje uit de studio, "heb je tijd? Kun je het zelf opnemen? En kun je dat vandaag doen? En hier heb je Devin Townsend." "Okee..." Ik ben een groot fan van zijn muziek dus ik vond het echt te gek. Ik heb inderdaad wat geschoven in mijn agenda en die dag die partijen opgenomen. Daar ben je dan wel gelijk een paar uur mee bezig. Ik ben geen echte studiotechnicus, dus om het goed te doen was ik er toch wel even mee bezig. Het is me gelukt en hij was er heel erg blij mee. Het was precies wat hij zocht, dus dat was heel erg leuk.
Toen ik hem benaderde voor ReVamp zei hij in eerste instantie dat hij het heel leuk vond, maar dat hij wel wilde meedenken over de stukken. Hij wilde niet zomaar ja zeggen tegen een gastoptreden, dus ik moest hem er niet op vastpinnen. Zijn agenda liep vol en had nog geen tijd. Op een gegeven moment heb ik hem gezegd dat ik het nummer zou afmaken en hem de partijen zou sturen. Als hij het wat zou vinden, kon hij het opnemen. Als hij het niets zou vinden, even goeie vrienden. Hij vond het gaaf en heeft het opgenomen met wat toevoegingen van hemzelf, waardoor het helemaal typisch Devin Townsend geworden is. Ik ben er kei blij mee. Eigenlijk is het iets wat je samen moet doen. Hij zit in Canada, ik in Nederland en we hebben allebei een agenda waar je U tegen zegt. Dus op een romantische manier samen opnemen gebeurt eigenlijk zelden. Maar op deze manier werkte het ook goed. Hij had de partijen opgestuurd met nog wat opties, dus ik had echt zoiets van "yes!!" Dit was echt helemaal waar ik op gehoopt had, en meer. Ik zat echt met tranen in mijn ogen.
En je hebt ook Mark Jansen van Epica op het album, wat niet geheel onverwacht was. Op welk moment tijdens het schrijven of opnemen bedacht je dat je de stem van Mark nodig had?
Op eigenlijk alle andere nummers zit wel wat grunt, maar dat zijn maar een paar losse zinnetjes. Of echt een paar zinnetjes achter elkaar in een middenstuk. Maar in Misery's No Crime zijn de coupletten helemaal grunts. Toen ik het opnam was ik nog een beetje aan het experimenteren met de soundopties. Ik vond het sowieso al gaaf, maar ik dacht dat het misschien nog gaver was als iemand anders het zou doen. Ik had nog niet meteen in m'n hoofd dat dat Mark moest worden. Maar dan ging ik er over nadenken wie ik er op wilde hebben en kwam ik al snel bij Mark uit. Ook omdat we de afgelopen jaren al meer over en weer gewerkt hebben. Ik heb op zijn MaYan album gezongen en bij Epica meegedaan op hun Retrospect show. Dus dan werd het een beetje "als jij bij mij zingt, kom ik bij jou." Zo wisselen we het een beetje af en dat was hartstikke leuk. Het is een kleine wereld, dus waarom niet? Hij heeft het heel gaaf gedaan en het klinkt toch weer heel anders dan wanneer ik het doe. Heel vet.
En tot slot zijn er nog Marcela Bovio en Danil de Jongh, van Stream Of Passion en Textures.
Zij doen alle koorstukken samen met mij. Met z'n drien hebben we verschillende partijen en lagen onder elkaar gezet. Dan krijg je een erg leuk koor-effect. Ik wilde dat niet op de klassieke manier opnemen omdat koor wel belangrijk was, maar niet de belangrijkste factor. Niet elke partij vraagt om dezelfde aanpak. Bijvoorbeeld waar Mark op zong, Misery's No Crime, daar is het hele refrein een koor. Dat vraagt wel wat meer aandacht. En als je dat op de klassieke manier opneemt komt er een heel ander geluid uit dan wanneer je het met lagen gaat opbouwen, zoals we nu gedaan hebben. Ik ben heel blij dat we het op deze manier deden. Het is creatiever en meer toegespitst op wat onze muziek brengt. En het was sowieso heel leuk om met ze te werken.
Jullie gaan weer live spelen, in september. Ondermeer bij mij om de hoek in Bergen Op Zoom, dus daar ben ik heel blij mee. Wat kunnen we bij de liveshows gaan verwachten?
We zijn nog niet van het kaliber dat we enorme vuurwerkshows en weetikveelwatallemaal, maar wat je wel kan verwachten is een strakke set met nummers van ReVamp. Bij de eerste cd speelden we nog wat covers omdat we nog niet veel materiaal hadden, maar nu is het streven om wel een 100% ReVamp set neer te zetten. Dat gaat knallen.
Welk nummer van de nieuwe cd wil jij echt heel graag live spelen?
Allemaal wel! Maar ik denk dat het openingsnummer, On the Sideline al een enorme uitdaging wordt. Daar zit zoveel in!
