Het derde album The Coils Of Apollyon is in februari al uitgebracht in jullie thuisland India. Hoe zijn de reacties tot nu toe?

De reacties zijn geweldig zowel in India als uit de rest van de wereld. Helaas is er weinig aandacht van de media voor heavy metal in India, dus zijn we een beetje onder de radar gebleven in eigen land, maar de fans zijn dolenthousiast en dat is wat er voor ons het meest toe doet.

Kun je ons iets meer vertellen over hoe het is om in een heavy metalband te zitten in India?

Nou, het is echt ongelooflijk moeilijk, dat kan ik je wel vertellen, haha. Het is een constant gevecht vanuit een positie als underdog, omdat we met zoveel ellende te maken hebben vanuit de maatschappij, financiën, werk, de overheid met haar stomme regeltjes en meer van dat soort dingen. Lokale optredens zijn er steeds minder, omdat de ene na de andere club of pub waar we optraden sluit. Festivals zijn er wel af en toe en hebben voornamelijk grote namen uit Europa en de Verenigde Staten als headliners, maar over het algemeen komen we er als metalscene bekaaid vanaf. Het duurt voor bands soms maanden voordat je ergens op kunt treden, en je weet nooit hoe lang het dan weer duurt voor er een volgend optreden is. Wat betreft magazines zijn er geen in India met het onderwerp metal. Er zijn wel wat magazines die het hebben over rockmuziek en soms metal, maar het meeste is pretentieuze rotzooi dat door moet gaan voor ‘muziekjournalistiek’.

Het mag dan misschien slecht klinken, maar toen we in 1998 begonnen zijn, was er echt helemaal niets. Onze apparatuur stelde echt niks voor en we trokken het hele land door in rammelende busjes om maar ergens te kunnen spelen. Soms waren we vierentwintig uur onderweg om ergens twintig minuten te kunnen spelen. De laatste paar jaar is het veel beter geworden, omdat India op bepaalde gebieden zich erg sterk is gaan ontwikkelen, maar op andere gebieden ook weer ontzettend achteruit is gegaan. Maar zolang er geen revolutionaire omslag in dit land is, zullen bands het moeilijk blijven hebben.

In Nederlandse media wordt India vaak verbeeld als een land met veel respect voor haar tradities en rijke historie. Hoe zit dat precies? En maken die tradities het moeilijker voor jullie om een voet aan de grond te krijgen?

Om heel eerlijk te zijn, het blabla van ‘respect voor historie en traditie’ is een hoop onzin. Het is een van de vele hypocriete denkbeelden die ons land de wereld in helpt. Ja, we hebben een geweldige rijke historie en traditie in India, maar helaas raakt dat vaak verstrengeld in politieke en religieuze spelletjes voor iemands eigen gewin. Gelukkig heeft de wereld van de traditie weinig effect op de heavy metalscene. Het zijn echt twee gescheiden werelden. Heavy metalbands hier hebben min of meer dezelfde problemen als metalbands in de rest van de wereld. De condities waaronder metalbands proberen te overleven zijn misschien moeilijker dan in bijvoorbeeld Europa, maar in de basis stuiten ze op hetzelfde gedoe. Geen geld, niet veel optredens, etc. Het enige wat ik me kan bedenken dat hier anders is, is dat families hier veel hechter zijn en dat het moeilijker is voor kinderen om zich los te treken van hun gezin en hun eigen weg te gaan, vooral op het creatieve gebied. De meeste mensen hier verwachten dat hun kinderen arts, ingenieur, of bijvoorbeeld software programmeur worden. Er is dus veel druk op jonge bands om helemaal voor een carrière in de muziek te kiezen, en dat is meteen een reden waarom veel bands het hier niet meer dan een paar jaar volhouden.

Veel van jullie optredens zijn in jullie thuishaven Bangalore.

Ja, ongeveer zeventig procent van onze optredens gebeuren hier, dat is logisch, want hier zitten ook onze meeste fans. Touren is voor een band in India onmogelijk. Het is veel te duur en kost teveel tijd om op regelmatige basis op tour te gaan. Daar komt ook nog eens bij kijken dat er hier niet genoeg plaatsen zijn om op te treden voor een grote tour. We zijn een van de weinige bands in India die het voor elkaar hebben gekregen om in de meest belangrijke steden op te treden dus in dat licht hebben we veel geluk gehad. Het is moeilijk voor nieuwe bands om buiten hun eigen stad op te treden.

Sinds kort zitten jullie bij het Duitse label AFM Records. Hoe is die deal tot stand gekomen?

Onze manager heft het helemaal geregeld en is in contact getreden met de juiste mensen, en ik denk dat AFM iets in ons zag wat ze wel beviel. We vinden het behoorlijk gaaf om bij zo een fantastisch label te zitten, want we waren al op zoek naar een goed Europees label om ons nieuwe album uit te brengen en het de aandacht te geven die het verdient. Ons vorige label OSM Records was geweldig en heeft ons erg geholpen om ook in het buitenland bekendheid te krijgen en nu hebben we een goede kans om die koers nog verder door te trekken. Wanneer we naar de reviews tot nu toe kijken, dan lijkt het erop alsof alles mooi op zijn plaats valt.

Is het nu makkelijker voor jullie om jullie platen in het buitenland uit te brengen, en zit er wellicht een Europese tour in?

Ja, nu dat we bij AFM zitten, is ons album stukken beter verkrijgbaar, omdat hun distributienetwerk gigantisch is. Daar zijn we het meest enthousiast over, het feit dat onze muziek nu mensen in alle uithoeken van de wereld kan bereiken. Ik denk echter niet dat het makkelijker wordt om een Europese tour te doen. De kosten zullen nog steeds hetzelfde zijn en we moeten flink sparen om onszelf in Europa te krijgen, maar we mikken op 2013 en zullen er voor zorgen dat dit gaat gebeuren ook.

Deze laatste plaat bevat een hoop Griekse en Egyptische mythologie. Waar komt jullie fascinatie voor deze verhalen vandaan? En waarom kiezen jullie niet voor wat Indiase legendes?

Er staat eigenlijk maar één nummer op de nieuwe plaat met een Egyptisch thema, de rest van de nummers gaan over het occulte. Ons vorige album The Ark Of Gemini was meer Grieks georiënteerd. Ik ben erg gefascineerd door de oude historie. Ik ben groot geworden met het lezen van die verhalen, ze hadden een geweldige aantrekkingskracht op me. Maar aan de andere kant schrijven geen nummers die de traditionele historische verhaallijnen volgen. We pakken een aantal mythes samen en maken daar een geheel nieuw radicaal ander verhaal van. Maar zoals gezegd, de meeste songs op ons nieuwe album hebben hun wortels in het occulte, complottheorieën, vrijmetselarij en meer van dat alles. Mensen met een interesse in deze onderwerpen zullen meer genoegen scheppen in het luisteren naar deze schijf, omdat ze de meer subtiele hints in de teksten zullen ontdekken. Misschien dat we in de toekomst iets met een Indiaas verhaal doen, maar alleen wanneer het echt goed voelt. We willen niets forceren. Het is grappig dat we deze vraag zo vaak krijgen, maar niemand vraagt Nile waarom ze zingen over Egyptische mythen, terwijl zij uit South-Carolina komen, haha.

De nieuwe plaat klinkt ontzettend Brits, vooral het gitaarwerk en die fantastische solo’s in bijvoorbeeld het nummer Starfall. Zijn jullie groot geworden met Iron Maiden en Judas Priest?

Jazeker, Iron Maiden en Priest zijn zeker onze grootste invloeden. We luisteren allemaal al naar deze bands sinds we een jaar of negen of tien zijn en naar onze mening zijn het nog altijd de twee grootste metelbands ooit. Piece Of Mind was wellicht het eerste metalalbum dat ik ooit gehoord heb, er was een soort van connectie en zo was de liefde geboren. Mijn leven is er voor altijd door veranderd. Kort daarna luisterde ik Defenders Of The Faith en het voelde alsof ik gebrandmerkt was op mijn voorhoofd met een stuk gloeiend heet staal, haha. Onze muziek is feitelijk een hommage aan deze bands die onze, maar ook de levens van miljoenen anderen over de hele wereld hebben veranderd. We maken geen muziek om er miljonair of beroemd mee te worden. We spelen heavy metal omdat het alles voor ons betekend, dat klinkt wellicht nogal corny, maar het is de absolute waarheid.

Was het moeilijk om aan de platen van Maiden en Priest te komen?

Het was ontzettend moeilijk om destijds aan muziek te komen. De meeste tapes waren goedkope imitaties of slechte kopieën van de originele en je moest echt ontzettend goed zoeken om aan iets te komen wat de moeite waard was. Gelukkig waren de meer bekende metalbands over het algemeen wel beschikbaar in de platenzaken, maar iets extremers was niet te doen. Sommige gasten konden op de een of andere manier aan tapes van Kreator, Death, Paradise Lost en dat soort bands komen, en verspreiden deze. Dat is een beetje hoe het ging in die tijd. Veel ruilen van bandjes en opnames van lage kwaliteit, haha.

Wat hebben jullie in petto voor de nabije toekomst?

Zoveel mogelijk optredens doen waar we maar kunnen en natuurlijk op zijn minst op wat Europese festivals spelen. We vonden het de eerste keer in Europa geweldig en willen dat ontzettend graag nog eens doen en een geweldige show neerzetten voor alle oldschoolers daar. Daarna doen we iets minder inspannends zoals slangen jagen, haha.