Paul is ook trots als een pauw op Torture . Zo weet hij te melden dat de plaat de 38ste positie in de Billboard Top 100 bereikt heeft: de hoogste notering voor een Cannibal Corpse-album ooit!

Voor een extreme metalband als wij is dit natuurlijk onvoorstelbaar: in de eerste week genoeg exemplaren verkopen om in de top-40 te belanden! Ook de reacties van de pers en de fans zijn tot nu toe unaniem positief.

Na de eerste paar luisterbeurten moet ik ook concluderen dat er meer vuur zit in Torture dan in Evisceration Plague (2009). Hebben jullie nu iets aan jullie werkwijze veranderd ten opzichte van de vorige keer?

Onze instelling was hetzelfde als altijd: we proberen altijd het beste dat wij op dat specifieke moment in ons hebben eruit te halen. Gewoonlijk schrijven Alex (Webster, bassist, WB) en ik de meeste muziek. Gitaristen Pat O�Brien en Rob Barret hebben een grote stap voorwaarts gedaan en hun beste nummers ooit bijgedragen. Het spul dat Pat schrijft is meestal heel technisch, maar dit keer heeft hij meer gevoel in zijn riffs gelegd. De maniakale, supersnelle nummers Demented Agression en As Deep As The Knife Will Go zijn van zijn hand, maar hij schreef ook het meer creepy Followed Home Then Killed, met veel sfeer en teruggeschroefd tempo. Het heeft een heel divers album opgeleverd. Ikzelf ben meer tevreden over mijn drumspel op Torture dan over hetgeen ik op Evisceration Plague heb gepresteerd.

Tijdens het werken aan dat album gebruikte ik voor het eerst een clicktrack (een metronoom om te helpen bij het timen van partijen, WB). Het was allemaal iets te nieuw voor me, een grote aanpassing waar ik niet zo snel aan kon wennen. Het drummen leed daaronder. Als ik Evisceration Plague terughoor vind ik mijn spel wat te stijf, er zit geen passie of fantasie in. Toen ik ter voorbereiding op Torture de clicktrack voor het eerst aanzette, was het meteen een verschil van dag en nacht! De metronoom was niet meer nieuw voor me. Dit keer kon ik juist al mijn kunnen op het materiaal loslaten. Ik ga veel meer los met allerlei fills. Die twee factoren, de creativiteit van de gitaristen en mijn herwonnen zelfvertrouwen achter de drumkit, hebben van Torture een heel sterk album gemaakt.

Zijn er bepaalde passages die echt een uitdaging waren om te drummen?

Er zijn altijd uitdagingen op drumgebied als je in een death metalband speelt. Op het double-bass werk moet altijd wel geoefend worden. En timing is heel belangrijk, het goed inbouwen en onder de knie krijgen van tempowisselingen. Aan Crucifier Avenged heb ik bijvoorbeeld 8 maanden gewerkt: zo lang heeft het zelden geduurd om een Cannibal Corpse-nummer te ontwikkelen! Maar ook een langzamer nummer als Scourge of Ironis een uitdaging: ik, gewend om een eind weg te blasten, moet me echt inhouden niet uit de bocht te vliegen in zo�n strak, steady ritme. Dat is mentaal best zwaar!

Je noemde Scourge of Iron al. Het is het enige echt langzame nummer op Torture: het vorige album had meer langzamere nummers. Hadden jullie dit keer echt zin om een snelheidsbeest te maken, of is dat automatisch zo ontstaan tijdens het schrijfproces?

Onze laatste paar albums zijn behoorlijk snel en intens. We hadden het gevoel dat we voor de variatie een langzamer nummer echt nodig hadden. Scourge of Iron was dan ook het laatste nummer dat we voor de plaat schreven.

En wie is de verantwoordelijke voor het supercatchy refrein in As Deep As The Knife Will Go?

Pat schreef de muziek en ik schrijf altijd de teksten voor zijn composities. Zodra ik deze titel had bedacht schoot de rest van de tekst zo tevoorschijn. De tekst past perfect bij de muziek. Ik ben blij dat dit nummer je in het speciaal opvalt.

George �Corpsegrinder� Fisher, jullie frontman, schrijft nog steeds niet mee aan de teksten?

Nee. George heeft door de jaren heen zeker zijn kansen gehad, maar hij heeft ze niet gegrepen. Hij is gewoon geen creatief persoon op dit vlak. Hij bekleedt zijn rol als frontman met verve. We kennen allen onze plaats in Cannibal Corpse, dit is onze werkwijze en die werkt prima.

Vanaf het album Kill (2006) hebben jullie met producer Erik Rutan gewerkt. Blijven jullie in de toekomst deze werkwijze hanteren, of zouden jullie ook met een ander kunnen werken

Het is nu nog te vroeg om daarover na te denken. Hij heeft met alle drie de albums geweldig werk geleverd. Omdat hij zelf ook in een death metalband speelt (Rutan is zanger en gitarist in Hate Eternal, WB) voelt hij precies aan hoe wij moeten klinken. Onze verstandhouding is ook erg goed. Het zou me echter niet verbazen als we de volgende keer met een ander werken: stilstand is achteruitgang en je moet binnen een band oppassen voor stagnatie.

Jullie laatste drie albums hebben wat minder gore en expliciete covers dan we van jullie gewend zijn. Is dit een bewuste keuze om censuur te vermijden of zijn jullie aan het opgroeien?

Kill en Evisceration Plague hadden inderdaad artwork dat eerder sinister en duister was dan de gorigheden die Tomb of The Mutilated (1992) of Butchered At Birth (1991) sierden. Op het eerste gezicht lijkt de cover van de nieuwe ook wel mee te vallen. Als je het product in handen houdt zie je echter ook al snel enkele opengereten lichamen hangen, waar ratten aan knabbelen.

Maar het overtreft de taferelen van Tomb of The Mutilated niet.

Nee, maar niets zal Tomb [waarop orale seks tussen twee zombies is afgebeeld, WB] ooit overtreffen. Sowieso is de muziek ook het belangrijkst. Maar we beseffen dat het artwork onlosmakelijk met Cannibal Corpse verbonden is: de fans zijn het van ons gewend. Daarom zullen de afbeeldingen die met ons werk verbonden worden altijd op enige wijze duister en sinister zijn.

Sinds de oprichting in 1988 heeft Cannibal Corpse twaalf albums voortgebracht en jij hebt ze allemaal ingedrumd. Zit er een favoriet album tussen, of hou je van allen evenveel?

Alex en ik zijn de enige overgebleven originele leden. Vanaf het begin hebben wij twee�n ons ontwikkeld als songschrijvers en muzikanten en we probeerden elke keer het onderste uit de kan te halen, het hoogst haalbare te doen dat op dat moment in ons vermogen lag. Daarom waardeer ik alle albums op een zekere manier: ze zijn elk aan een bepaalde periode in onze carri�re en in ons leven verbonden. Het debuut, Eaten Back To Life (1989), blijft natuurlijk altijd speciaal, maar ook op bijvoorbeeld The Bleeding (1994) ben ik nog steeds trots. In Torture heb ik echter werkelijk ontzettend veel vertrouwen: het zou zo maar eens het beste CC-album ooit kunnen zijn.

Is er dan ook een album waar je minder tevreden mee bent? Een album dat je, als het zou kunnen, graag opnieuw zou opnemen?

Nee, niet echt. Elk album representeert het beste dat we op dat moment in ons hadden. De nummers op een album als Gore Obsessed (2002) vind ik nu niet meer allen even goed, maar ik weet dat ik destijds vol vertrouwen was. We doen gewoon altijd ons best.

Jullie hebben, in jullie bijna vijfentwintigjarige carri�re, een vrij stabiele line up gehad. Dat zie je niet vaak bij metalbands die zo lang bestaan. Heb jij daar een verklaring voor?

Natuurlijk hebben we wel wat grote veranderingen gekend, bijvoorbeeld het vertrek van zanger Chris Barnes. Maar Alex en ik proberen altijd mensen te vinden die dezelfde mindset als wij hebben. Dit hebben wij gevonden in Pat en George.

Op het podium zijn jullie ook een geoliede machine: als geen ander verpulvert Cannibal Corpse live alles en iedereen. Hoe krijg je dat toch voor elkaar, avond na avond? Jullie voelen je toch zeker ook wel eens moe of ziek?

Thuis in Florida komen we bijna elke dag bij elkaar om te oefenen. We hebben zo belachelijk vaak samen gespeeld. Daardoor is live spelen een tweede natuur geworden. We komen er heel makkelijk in. Natuurlijk ben ik er wel eens wat minder aan toe, mentaal of lichamelijk, maar geen van ons laat dit ooit in de weg staan van de prestaties op het podium. Zolang ik niet op mijn stervensbed lig kan ik spelen!

Cannibal Corpse wordt geprezen als een van de meest prominente bands in het death metalgenre. Door de jaren heen hebben jullie echter ook veel kritiek ontvangen: jullie zouden weinig progressie tonen, worden beschuldigd van een gebrek aan originaliteit en inventiviteit.

Tsja� We doen gewoon wat we doen, we zijn wie we zijn. Wij zijn Cannibal Corpse en we spelen death metal. Kritiek doet ons verder niet heel veel, het is iets voor je of niet.

Zijn jullie ook niet juist een band die niet perse zichzelf wil vernieuwen, maar gewoon kwaliteit wil bieden? Een band waar de fans van op aan kunnen?

Je slaat de spijker op zijn kop! Zonder onze fans zouden wij nergens zijn. Daarom bieden wij hen graag het beste: ze verwachten niet anders van ons. Onze stijlvastheid heeft ook nog een belangrijke, persoonlijke reden. Wij zijn naast Metalmuzikanten ook zelf Metalheads. Wij als fans hebben ons meermaals zo verraden gevoeld als een favoriete band haar stijl drastisch omgooide. Binnen Cannibal Corpse hebben we een eed gezworen onze fans dit nooit aan te doen. We zijn in 1988 begonnen als brute death metalband: �we are to finish what we have started�.

Je speelt al sinds 1988 in deze band en voor die tijd luisterde je natuurlijk ook al naar metal. Doe je dat nog steeds veel, of is er tegenwoordig andere muziek waar je ook, of misschien meer, van houdt?

Ik zou liegen als ik zeg dat ik nog steeds de hele dag door naar metal luister zoals ik dat rond mijn twintigste deed. Het is ook goed om open te staan voor andere muzieksoorten: bij veel metalheads zie ik tunnelvisie optreden. Maar metal is mijn muziek, nog steeds. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik naar metal luister. Ik ben een metalhead en dat zal ik ook blijven.