Dat is een van de redenen, inderdaad. Maar we wilden hier ook graag spelen. We zijn hier al sinds 2009 niet meer geweest. De fans bleven vragen wanneer we zouden terugkeren. Daarom lees het ons uitermate geschikt om de tour voor Amaryllis in Europa te beginnen. Zo kunnen we ook gelijk testen hoe de nieuwe nummers het er van afbrengen.

Sinds jullie eerste Europese tournee, toen jullie voor Disturbed openden, is het alleen maar beter met jullie gegaan, zowel hier als in de VS. Hoe kijk je zelf terug op de periode sinds The Sound Of Madness, wat toch wel jullie doorbraak was?

We hebben veel geluk gehad. Door hard te werken zijn we gekomen waar we nu zijn, maar het is altijd mooi om nieuwe markten aan te boren. Dat we hier in Europa nu ook grotere zalen spelen voelt heel erg goed. Voordat The Sound Of Madness uitkwam deden we het thuis ook al best aardig, maar in Europa kwam dat pas sinds die cd. We hebben er hard voor moeten werken, veel moeten touren. Toen we eenmaal een voet aan wal in Europa konden zetten, waren we als Shinedown al een stuk beter geoliede machine. We kenden het klappen van de zweep al, waardoor het hier wat sneller kon. We willen groter worden, we willen meer plaatsen zien, we willen meer fans van onze shows laten genieten. Maar er zijn nog veel plaatsen waar we nog niet geweest zijn. Oost-Europa bijvoorbeeld, of Azi�.

Is het nog wel een uitdaging om nieuwe fans erbij te krijgen? Want in de Verenigde Staten hebben jullie al miljoenen albums verkocht.

Elk album is een uitdaging. En het is waar dat we thuis veel albums verkopen, maar uiteindelijk wil je toch altijd voor nog meer mensen spelen. Aan de westkust zijn we nog niet zo bekend. Daar houden ze van hele andere muziek dan in het midden. Ook in het noordoosten kan het nog wel beter. Om eerlijk te zijn denk ik dat het makkelijker is om fans in Europa te houden dan in de VS. Hier is men loyaler. Bij ons in de VS laten ze je sneller vallen als de muziekstijl niet meer cool is, of als de band te oud wordt. Hier is men iets breder qua smaak. In de VS, als je een rockfan bent, dan luister je uitsluitend naar rock, en niets anders. Hier is dat gelukkig anders. Men staat open voor verschillende stijlen. Kijk maar naar jullie festivals. Op het ene podium staat een popmuzikant, terwijl daarna op het volgende podium een harde rockband staat. En het publiek omarmt beiden, en heeft het met elkaar ook reuze gezellig. Dat is echt prachtig om te zien.

Merk je een zekere terughoudendheid van het publiek op jullie sound? Want Shinedown klinkt wel op en top Amerikaans.

Dat heb ik niet echt gemerkt, vooral niet omdat we toch een vrij stabiele groei in de publieksaantallen zien. Maar wat ik wel merk is dat je hier echt veel harder moet werken. Men heeft sneller een houding van "ok, laat maar eens horen wat je kan." Ze veroordelen je niet vooraf, maar zijn afwachtender. Ze luisteren wel echt naar je muziek, in plaats van een band gaaf te vinden omdat "het een gave band is." Je merkt dat het nieuwe publiek, vooral op festivals, soms eerst een paar nummers nodig heeft om er in te komen. Je ziet dan dat ze je muziek proberen te doorgronden, maar dan weet je nog niet of ze het wel leuk vinden. Uiteindelijk zie je ze dan wel vaak klappen waardoor je alsnog weet dat ze het naar hun zin hebben.

Het publiek in Japan schijnt nog anders te reageren.

Dat weet ik nog niet, we zijn nog niet in Japan geweest. Hopelijk gaan we daar met dit album wel naartoe.

In wat voor zalen spelen jullie in de VS eigenlijk?

Dat wisselt. Op de komende tour doen we wat kleinere zalen, van rond de 2500 � 3500 stoelen.

Wacht even. Stoelen?

Ja, soms wel. Niet overal, het is afhankelijk van de zaal. Soms staan we in een oud theater waar er stoelen staan. In de nieuwere zalen zijn die meestal weg. Maar goed, soms staan we in zulke zalen, soms in zalen van 15.000 man. En we headlinen festivals met 80.000 bezoekers.

Goh, ik dacht dat we juist in Europa de grote festivals hadden, maar jullie hebben er dan toch ook wel wat.

Hehe dat klopt. We hebben er wel wat, maar niet zoveel.

Bij elk album komt er een moment dat je moet besluiten om te stoppen met touren, zodat je kan beginnen aan een nieuwe cd. Wanneer kwam dat voor jullie na The Sound Of Madness?

10 december 2010. 9 december was de laatste show, 10 december kwam ik thuis en kon ik eindelijk mijn tas uitpakken. Toen heb ik eerst een paar maanden vrij genomen, voordat we begonnen met Amaryllis. Begin februari zijn we begonnen met schrijven, in augustus gingen we weer de studio in.

Voelde je een grote druk op je schouders? Men verwacht toch een album dat minimaal net zo goed is dan de vorige.

Heel erg. En hopelijk hebben we de verwachtingen waargemaakt, en zelfs iets meer. Ik vind van wel. Maar we leggen voor onszelf de lat ook altijd hoog. We moesten een beter album maken. En tegelijkertijd zijn we zelf ook beter geworden. Dat weet ik gewoon. We zijn vier jaar verder, we hebben vier jaar meer ervaring en heel veel getourd. We zijn betere muzikanten dan we toen waren. Tijdens die paar maanden rust heb ik nog wat drumlessen genomen omdat ik mezelf nog wilde verbeteren.

Wat moest je nog leren?

Niet echt iets nieuws, maar ik ben terug naar de basis gegaan. Mijn drumleraar heeft me een paar lessen gegeven. Hij zag me spelen, en gaf me bijvoorbeeld tips over hoe ik mijn handen beter zou kunnen houden. Gewoon hele simpele dingen door bijvoorbeeld je vingers net iets anders te plaatsen maakt soms al een groot verschil. Maar omdat ik altijd net iets anders speelde was ik dat verleerd. Nu is m'n drumwerk nog net iets strakker. En misschien iets simpeler, in sommige opzichten. In de afgelopen jaren heb ik meer leren spelen in dienst van het nummer. Drummers willen graag laten zien wat ze kunnen, vooral als ze jonger zijn. Maar dat is niet altijd wat beter is voor het nummer.

Dus jouw drumkit is niet gegroeid tot epische proporties.

Nee nee zeker niet. Dat heb ik nooit gehad, dat is niks voor mij. Ik hou er niet van. Daar zit teveel op dat ik bijna niet zal gebruiken. Ik hou het wat simpeler. Net als in de nieuwe nummers. Heel technisch drummen is leuk voor een drummer om naar te luisteren, maar het doet het nummer niet altijd geen goed. Dus ik heb het wat teruggeschroefd.

Is er bij de opnames zelf nog iets veranderd ten opzichte van de vorige keer?

Een aantal dingen. We hadden hetzelfde team om ons heen. We hebben wel iets meer orkest in de nummers. Er zitten nu zelfs blazers in een nummer.

In Through The Ghost is het in iedergeval erg duidelijk.

Ook in andere nummers zit er wel wat hoor, alleen minder opvallend. Als je het weglaat hoor je wel duidelijk het verschil. Maar het is nog altijd rock & roll. Het album is overigens harder geworden dan we vooraf dachten dat het zou worden. Het is ook harder dan The Sound Of Madness.

Je zegt al dat jullie hetzelfde team om jullie heen hadden. Dan bedoel je de producers, want ik las al dat het dezelfde mannen waren. Wat maakt hun zo perfect voor Shinedown?

The Sound Of Madness. Dat album is gewoon verschrikkelijk goed, en heeft ons veel goeds gebracht. Maar dat niet alleen, het album klinkt ook super. Daarom wilden we niet overstappen op een andere producer, die ons geluid misschien niet zo mooi kan neerzetten. Of waar het niet mee zou klikken. Misschien dat we voor het volgende album wel weer iets nieuws proberen op dat gebied, maar voor dit album wilden we de vibe van het vorige album doorzetten. Daarvoor was het belangrijk dat we dezelfde mensen in ons team hadden.

Dat kun je ook opvatten als dat jullie op veilig wilden spelen.

Dat wilden we absoluut niet. We wilden niet een Sound Of Madness deel twee maken of een Us And Them deel twee of een Leave A Whisper deel twee. We willen als muzikant toch echt wat nieuws maken. We hadden het inderdaad op veilig kunnen spelen om wat platen te verkopen en te touren, maar dat is niet eerlijk ten opzichte van de fans. Ik wil zelf ook wat nieuws horen van de bands waar ik naar luister en tegenop kijk. Ik noem een Guns n' Roses, ik noem een Aerosmith, ik noem een U2. Zij doen elke keer iets anders, maar wel steeds hun eigen ding. Daarom zijn dat soort bands er nog altijd. Ik wil ons echt niet vergelijken met die bands, maar wat ik wel wil is dat Shinedown er over twintig jaar nog is. Dat kunnen we alleen als we het interessant houden.

Mot�rhead doet al sinds het begin precies hetzelfde, en zij zijn populairder dan ooit. Dus het kan wel.

Het kan wel. Zij zijn denk ik de uitzondering die de regel bevestigd. Maar goed, niemand is zo cool als Lemmy.

Nu je trouwens die eerste albums noemde: zijn die inmiddels al eens in Europa uitgekomen?

Poeh, volgens mij niet nee. Daar staan we eigenlijk zelf niet zo bij stil, omdat ze bij ons thuis wel gewoon in de winkels liggen. We hebben ze helaas ook niet bij op tour, misschien moeten we dat volgende keer toch maar eens doen. We zijn nu net weer van label veranderd hier in Europa, dus ik hoop dat het label ze wel gaat uitbrengen. Maar de fans halen ze toch wel van eBay of downloaden ze ergens.

Download jij zelf wel eens iets?

Nee, dat weiger ik. Toen dat net een beetje op gang kwam heb ik het wel eens geprobeerd, totdat ik me realiseerde hoeveel het mij en de band schaadt als men onze albums downloadt. Ik koop mijn albums. Vooral via iTunes, overigens. Ik koop nog maar weinig echte cd's, maar nog wel vinyl. Of het moet van mijn favoriete bands zijn. Bijvoorbeeld Nine Inch Nails. Daar koop ik alles van.

Je bent een echte Nine Inch Nails verzamelaar?

Echt wel.

Wat is je meest dierbare item?

Hun eerste album Pretty Hate Machine. De originele versie, die ik destijds kocht van het geld dat ik met grasmaaien had verdiend. Het is dus niet echt een speciale versie ofzo, maar deze betekent voor mij gewoon heel veel. Dat album heeft mijn leven veranderd. Het kwam uit toen ik net zo'n beetje in de puberteit zat, en het was totaal anders dan alle metal die er toen was. "Holy shit, wat is dit?" dacht ik toen. Ik vond het geweldig!

Wat vind je van wat Trend [Reznor, Nine Inch Nails frontman] tegenwoordig uitbrengt?

Goed, al zou ik willen dat hij met Nine Inch Nails wat zou doen. Hij doet ook wel coole dingen met Atticus Ross, en de band die hij nu met z'n vrouw heeft wordt ook wel goed, maar ik mis Nine Inch Nails toch wel. Maar ik snap hem wel. Hij is niet meer boos zoals vroeger. Hij is in de veertig, dan wordt het lastiger om zulke muziek geloofwaardig te houden. je gaat niet Perfect Drug zingen als je al jaren clean bent.

Ga je wel naar zijn shows als hij in de buurt is?

Absoluut. En we hebben ook op wat festivals gestaan waar hij ook was. Dan ga ik ook altijd kijken. Vanaf de zijkant van het podium heb ik een paar keer zijn show gezien, ik voelde me net een klein kind die zijn favoriete band voor het eerst ziet. Ik heb Trent echter nooit ontmoet. Dat zou ik graag doen. Ik zou graag een vlieg op de muur in zijn studio zijn, en hem aan het werk zien. Hij is ��n van de genie�n van deze tijd.

Misschien is zijn geluid wel "the sound of madness?"

In mijn wereld zeker wel. Hij heeft echt iets speciaals, en daarom kan hij het al zo lang doen als hij het doet.

Toch mooi dat jij als muzikant nog zo opkijkt naar een andere muzikant, zoals jullie fans dat naar jou doen.

Wat kan ik zeggen, Nine Inch Nails was de band die mijn leven veranderde. Als ik er zo over nadenk wil ik hem mischien toch wel niet ontmoeten, want misschien is hij helemaal niet zo cool als ik me voorstel in mijn hoofd. Maar iedereen heeft wel ��n of twee van die bands waar je altijd op terugvalt, en na al die jaren nog altijd naar luistert. Nine Inch Nails was voor mij zo'n band.

Terug naar Shinedown. Hoe was de respons op de eerste single Bully? Er zijn weinig nummers over gepest worden, en ik kan me voorstellen dat er onder jullie fans toch wel wat kids zijn die zich kunnen vinden in het onderwerp.

De reacties zijn verdeeld. Of men vindt het niks, of men vindt het erg goed. Sommige mensen denken dat we het geschreven hebben om maar wat publiciteit te verwerven. Dat was echt niet het geval. En er zijn inderdaad wel kids die zich met het nummer kunnen identificeren, maar het is eigenlijk geschreven voor iedereen die gepest wordt. Of het nou op school is, of bijvoorbeeld op de werkplek. Kom voor jezelf op, pik het niet langer. Het is niet door iedereen goed ontvangen. Men moet tegenwoordig tevaak politiek correct zijn, dus blij doen of de andere wang toekeren. Dat soort geneuzel. Was het leven maar zo makkelijk.

Men viel zeker over de zin "nobody cares if you're dead"?

Inderdaad. Maar hij zegt niet "ik ga je vermoorden." Hij zegt alleen dat niemand er iets om geeft als zo'n pestkop doodgaat, hij is z'n hele leven al een klootzak.

Komen jullie dit jaar nog terug naar Europa?

We staan weer op Rock Am Ring en Rock In Park in Duitsland. Ik weet nog niet of er nog andere festivals bijkomen. Hopelijk doen we tussendoor nog wat losse shows.