Dit is inderdaad een lange tour. We hadden in augustus twee weken vrij, maar meer vakantie dan dat hebben we dit jaar nog niet gehad. We zijn in januari de studio ingegaan voor Call To Arms, wat we in februari af hebben gekregen. En we deden nog de metal-cruise 70.000 tons of Metal vanuit Miami begin dit jaar. Dus ja, een lange periode. Maar het nieuwe album krijgt fantastische reviews, dus daar wilden we van profiteren.

En hierna dan maar een lange pauze?

We hebben de maand januari vrijgenomen. En daarna in februari voorzichtig aan wat nieuwe songs werken. Momenteel zijn we volop betrokken bij wat filmwerk. Dat zal ons voorlopig wel even bezig houden.

Op Call To Arms staan al twee nummers voor de film Hybrid Theory.

Die film gaat volgend jaar eindelijk in productie. Ze willen dat we nog een nieuwe song aanleveren daarvoor. En er is nog een andere film, een komedie in de Middeleeuwen, waar we wellicht de soundtrack voor gaan doen. Heel interessant allemaal.

Dat is iets nieuws voor Saxon, werken aan soundtracks.

Onze nummers zijn wel eens eerder terecht gekomen in films en ook videogames. Maar niemand had ons tot voor kort gevraagd om echt songs specifiek voor een film te schrijven.

Het recente album Call To Arms is alweer een poosje uit. Het meest opvallend was dat de sound erg back-to-basic is.

Dat was ook de bedoeling, terug gaan naar de begindagen. Een beetje meer energie en agressie en het feit dat we de boel meer live hebben ingespeeld. Het was een kwestie van 'minder is meer'. De songs zijn naar mijn mening erg goed, krachtige gitaarriffs... het heeft goed uitgepakt.

De twee nummers van de film, When Doomsday Comes en No Rest For The Wicked, zijn juist weer erg modern, wat in contrast staat met de rest van de cd en de intentie om de begindagen te doen herleven.

Dat klopt, die zijn zeker modern. Vooral No Rest For The Wicked, met de vernieuwende gitaarriff. Ja, we doen gewoon dat soort nummers ook. Het geeft Call To Arms over het algemeen ook een zwaardere sound.

Toch vroeg ik me af of jullie hebben overwegen om ze niet op het album te zetten vanwege de moderne sound.

Daar hebben we wel even aan gedacht. Maar... nee, we wilden ze toch erop hebben omdat ze te goed waren. We hebben wel een ander nummer bewust niet op het album gezet, Dirty Double Dealer. De reden daarvoor was dat het teveel leek op Chasing The Bullet, dezelfde soort boogiewoogie-stijl. Dan zouden we twee soortgelijke songs hebben. Dirty Double Dealer is wel exclusief beschikbaar op iTunes.

Nu is Call To Arms dus meer back-to-basic, maar eigenlijk zijn al jullie cd's wel typisch Saxon te noemen. Denk je er wel eens aan om voor een keertje met iets totaal onverwachts te komen? Misschien een album vol met moderne songs als When Doomsday Comes en No Rest For The Wicked?

Nee, dat denk ik niet. Misschien overwegen we eens een keer een cd met een orkest. Maar we zullen nooit compleet onze stijl omgooien. Reken daar dus maar niet op. We hebben dat trouwens al eens geprobeerd in de jaren '80 en dat pakte niet goed uit. Dat doen we dus nooit meer. We experimenten wel veel, in de zin van een andere sfeer cre�ren en dat soort kleine dingen. Het ligt eraan altijd maar net aan wat er tijdens het schrijven nummers bij ons uitkomt.

Nu heb ik begrepen dat er plannen zijn voor een volledig akoestisch album.

We hebben de afgelopen jaren diverse oude nummers van ons in een akoestische versie opgenomen. Maar we weten nog niet of we ze geschikt vinden om uit te brengen. Dat moeten we nog bekijken. Op Into The Labyrinth hebben we al een song weggegeven, Coming Home. Verder hebben we Requim van Solid Ball Of Rock onder handen genomen, die in akoestische vorm fantastisch klinkt. Maar het wordt lastiger bij de snellere nummers. Die zijn ontzettend moeilijk, want je moet met een compleet nieuw arrangement komen. Anders is het gewoon dezelfde riff, maar dan akoestisch en dat klinkt gewoon niet juist. Princess Of The Night bijvoorbeeld, het refrein is erg geschikt, de coupletten zijn dat echter niet. Daar moeten we dus nog hard aan werken.

Een release zit er dus nog niet in?

We gaan ze uitbrengen, dat is wel zeker. Maar we weten nog niet in wat voor vorm. Het kan zijn dat we het als een apart album doen, maar als bonus bij een regulier studioalbum behoort ook tot de mogelijkheden. Bonusmateriaal is tegenwoordig ook heel normaal, zoals we met Call To Arms hebben gedaan, waar een concert van Donington uit 1980 was toegevoegd voor de speciale versie. We hebben veel live-shows op de planken liggen, zoals Sweden Rock Festival.

Over live-shows gesproken, de volgende dvd zit er alweer aan te komen, met materiaal van shows op Wacken Open Air.

Dat klopt, Heavy Metal Thunder Live: Eagle Over Wacken. De tracklist zal bestaan uit nummers die komen van vijf shows die we speelden op het Duitse festival. Dus niet vijf complete shows, maar volgens mij wil men als bonus bij de dvd bepaalde codes doen, waardoor je op het internet alsnog toegang hebt tot de volledige optredens.

Momenteel hebben jullie Anvil als support. Hoe is dat zo gekomen?

We hebben de band al eens eerder meegenomen in Groot-Brittani�. We zijn wel vrienden van ze, maar we zochten vooral een goede band voor op de bill. Anvil is natuurlijk niet meer zo groot als vroeger, maar de naam is volgens mij nog wel bekend.

Volgens mijn zijn ze nu juist populairder dan ooit sinds de documentaire uit 2008.

Ja ok, dat is wel wat ze nu weer populair hebben gemaakt. Ze zijn een goede band, oprecht ook.

Onlangs was je nog met de band in de Verenigde Staten en jij hebt daar ook wat gedaan voor een project van Dee Snider (Twisted Sister). Wat kun je daarover vertellen?

Ik was in Los Angeles voor de That Metal Show van Eddie Trunk. Daarna hebben we wat drankjes gedaan toen ik gebeld werd door mijn agent. Hij was met Sebastiaan Bach in de studio voor Snider's Broadway-album. Bach had ik nooit ontmoet, maar hij bleek een groot Saxon-fan te zijn. Dus ik kwam even langs en heb meteen zanglijnen voor een paar refreinen ingezongen. Momenteel alleen nog achtergrondzang dus en heb ik verder geen rol voor een bepaald karakter of zo.

Nu was ik nog benieuwd naar het volgende: als jullie aan de slag gaan met een nummer, hoe lastig is het dan om met een riff of melodie te komen die niet al eens eerder is gedaan? Want dat lijkt me in jullie genre erg lastig.

Het is niet mogelijk om zo te denken, want uiteindelijk is het inderdaad al een keer eerder gedaan. Wijzelf hebben het waarschijnlijk allemaal al gedaan, haha. Maar daar proberen we niet teveel aan te denken, want alle bands op de wereld hebben het wel wel eens gedaan. Het zijn vooral de grote nummers, bekende hits van topacts die echt herkenbaarheid oproepen. Bijvoorbeeld bij When Doomsday Comes, die riff lijkt op Led Zeppelin's Kashmir. We claimen dan ook niet uniek te zijn. Let wel, komt iemand met exact hetzelfde zoals bijvoorbeeld AC/DC's Highway To Hell, dan wordt het afgekeurd. Maar vanaf het begin al hebben we altijd wel de grens van de herkenbaarheid opgezocht en dat is uiteindelijk ook wie we zijn.

Tenslotte wil ik nog even discuseren over de setlist. Saxon speelt altijd veel nieuw materiaal en ook van andere recente albums komt altijd wat voorbij. Van de klassiekers is het niet zo moeilijk kiezen, daar er veel hits zijn. Maar hoe zit dat met het nieuwere werk?

Vanavond doen we waarschijnlijk Got To Rock en Witchfinder General, en Rock The Nations wordt weer eens van stal gehaald na lange tijd. Kijk, iedereen wil uiteindelijk het werk uit de jaren '80 horen. Misschien komt men daar niet voor open, maar uiteindelijk is het Denim & Leather en Princess Of The Night waar iedereen voor komt. Maar vooral de laatste toernee's grijpen we wat vaker naar het meer recente werk. Het is inderdaad lastig om dan nummers te kiezen, want het is zoveel makkelijker om terug te grijpen naar een hit uit de jaren '80 en zeker te zijn van een reactie uit het publiek. Maar daar gaat het voor mij niet om, het is belangrijk om ook nieuw materiaal te brengen en hopelijk mensen te overtuigen om ook het nieuwe album aan te schaffen.