Ik vond dat het erg goed ging. We maakten hier en daar nog wel wat foutjes, maar het publiek is meestal wel vergevingsgezind wat dat betreft. Ik ben het wel gewend van al mijn bands: de eerste 2, 3, 4 optredens bevatten hier en daar nog wat schoonheidsfoutjes, maar het wordt gedurende de tour steeds beter. Er waren wel een aantal foutjes, maar het gevoel is voor mij het belangrijkst. En het meeste gaat goed, ik denk dat de band het geweldig doet!
Wanneer zijn jullie eigenlijk voor het eerst bij elkaar gekomen om te oefenen?
Nou, eigenlijk zou ik afgelopen dinsdag om 10 uur moeten komen opdagen, maar ik heb me verslapen, dus ik kwam pas om 1 uur aanzetten (lacht). Dus we hebben dinsdag en woensdag geoefend, en het eerste optreden was donderdag. Maar de band is al eerder bij elkaar gekomen om te oefenen zonder mij, nietwaar?
De drummer, Collin Leijenaar, vult Morse aan: Drie dagen hebben we geoefend. O ja, en ongeveer een maand eerder zijn we nog twee dagen bij elkaar gekomen, om te kijken wat er gespeeld ging worden en alvast te oefenen. Dus vijf dagen in totaal zonder Neal erbij.
Dus dat waren een paar intensieve dagen neem ik aan?
Ja, absoluut! (lacht)
De meest voor de hand liggende vraag is natuurlijk: wanneer ben je eigenlijk gaan nadenken over het opnemen van een nieuw Testimony album?
Nou, het eerste dat ik heb gedaan na de TransAtlantic wereldtournee van afgelopen jaar: toen ik thuis kwam, had ik het gevoel dat God wilde dat ik een boek zou schrijven. Na die tour zijn mijn familie en ik nog een tijdje in Europa gebleven, omdat ik het nog behoorlijk druk had, ook met kerkdiensten en dergelijke, en ik ben toen denk ik ongeveer in augustus begonnen met het boek. En gedurende die zomer en het najaar had ik behoorlijk veel muzikale ideen die ik dan op een recorder opnam, maar ik wist dat ik op dat moment nog geen tijd had om er echt een album van te maken. Dus ik had wel al een stapeltje ideen verzameld. En toen ik de eerste versie van mijn boek in oktober af had en naar de editor stuurde, begon ik na te denken over wat het volgende muzikale project zou worden. En ik wist het nog niet zeker: ik ging de studio in en begon naar alle ideen te luisteren. En tegen november kreeg ik een email van een vriend van mij, die zei waarom doe je geen Testimony 2? De apostel Paul geeft zijn testament drie keer in the Book Of Acts. En ik had er jaren geleden al eens over nagedacht, omdat ik het raar en een beetje triest vond dat ik Jaydas genezing niet in deel 1 had opgenomen. Dus toen dacht ik al dat ik wellicht ooit een tweede deel zou opnemen. En dus ben ik erover gaan nadenken, heb gebeden, en kwam tot het inzicht dat het het juiste was om te doen. Dus dat was gedurende november denk ik.
Dus het was niet zo dat je na het afronden van deel 1 al wist dat er een vervolg zou komen, dat is iets dat pas later ontstond?
Ja, inderdaad. Ik heb het grootste deel in november en december geschreven. Maar toen begon ik eens te rekenen hoeveel weken de tijd ik had, en ik dacht als ik wil dat het album ergens midden mei uitkomt, zodat we kunnen touren als de kinderen vrij van school hebben- wat uiteindelijk geen factor bleek te zijn want ze wilden niet eens mee (lacht). Maar dat was mijn gedachte: oke, dan brengen we het album uit in mei, touren we begin juni. Maar het label wil het materiaal drie maanden eerder hebben, dus ik dacht wacht eens even, dan moet het album uiterlijk in maart klaar zijn. En ik was ook al bezig met een album met Steve Morse en Mike Portnoy dat in januari klaar moest zijn. Dus toen ik begon terug te rekenen een week voor de zang, een week voor de keyboards, et cetera kwam ik tot de conclusie dat ik de drums al voor kerst zou moeten hebben opgenomen! Dus ik heb toen ook echt moeten doorwerken. Mijn vrouw zei tegen me schat, je bent al non-stop aan het werken sinds november. Met al die projecten is het een redelijk gekkenhuis geweest de afgelopen zes maanden.
Testimony 1 was, althans voor velen denk ik, het meest persoonlijke album dat je ooit hebt geschreven. Het was ook gedurende een tijd dat je veel persoonlijke strubbelingen had. En het lijkt erop dat je nu veel meer je plek hebt gevonden. Welk effect heeft dat gehad op het nieuwe album denk je, als je de twee albums op die manier met elkaar vergelijkt?
Nou, Testimony 1 handelt eigenlijk vooral over de periode van de jaren 80: ik trouw pas halverwege de tweede cd. En dan wordt er eigenlijk een stuk overgeslagen totdat ik gered word en christen word. En dit album gaat eigenlijk veel dieper in op de periode van 1996 tot 2001, de periode van de genezing van Jayda, spelend in de Eric Burdon band, biddend dat ik niet meer zo lang hoefde te touren, en mijn hergeboorte als christen. Het gaat over de periode van Spocks Beard, van het begin tot het moment dat ik Spocks Beard verlaat, en dat zat eigenlijk allemaal niet in het eerste deel. En muzikaal gezien was het het idee van Mike (Portnoy) en Randy (George) om allerlei muzikale themas uit het eerste deel toe te voegen. In mijn eerste versie zaten totaal geen fragmenten uit Testimony 1. Terwijl zij heel sterk het gevoel hadden dat het albums als sequel ook sterk moest teruggrijpen op het eerste album. Dus we hebben het album samen opnieuw gearrangeerd en vooral veel sprankelende themas uit Testimony 1 toegevoegd.
Zou je Testimony 2 kunnen omschrijven afgezien van sommige nummers dan als een meer opbeurend album dan Testimony 1 op een bepaalde manier?
Hmm.dat weet ik eigenlijk niet. Misschien wel ja. Ik probeer ze niet te veel met elkaar te vergelijken. Ik weet het niet, dat laat ik aan de luisteraar over.
Nummers als Timechanger en Nighttime Collectors zijn eigenlijk behoorlijk swingend
Oke.ja het nummer Nighttime Collectors gaat natuurlijk over mijn periode in de Eric Burdon band, dus daarom heeft het nummer een beetje een boogy-ritme we deden veel van dat soort spul in die tijd dus ja, misschien wel.
Iets anders dat ik me afvraag je noemde al het nummer over je dochter Jayda: vind je het niet moeilijk om zon persoonlijke situatie te vertalen in teksten en het dan met de hele wereld te delen. Heb je het daar wel eens moeilijk mee?
Het moeilijkste aan het schrijven van Jayda was om alles in een paar woorden samen te vatten. Het nummer heeft eigenlijk helemaal niet zoveel woorden. De coupletten zijn maar drie of vier korte regels, het refrein is maar drie of vier korte regels, dus ik moest alles wat ik voor mijn dochter voelde zien samen te vatten in vijf woorden. Hoe kun je alles wat je in je hart voelt voor je dochter in vijf woorden samenvatten? En het moest ook nog eens op een o eindigen, want ik wilde eindigen met the father is coming, he has made you whole. En daar heb ik volgens mij wel vier dagen over nagedacht. Ik wilde dat het potisch zou klinken, dus uiteindelijk werd ik wakker en dacht ik aan song to my soul. Dat was perfect voor mijn gevoel: het heeft diepte en het heeft schoonheid.
Maar vind je het ook niet moeilijk om dat soort dingen met iedereen om je heen te delen?
Soms wel. Het moeilijkste is dat ik soms niet weet hoe ik het moet delen. Ik wil er geen show van maken, ik wil dat het authentiek overkomt. Want het is authentiek.
Nu ben ik zelf geen religieus persoon, maar toch voel ik me wel vaak geraakt door de teksten die je schrijft. Ik denk dat dat ook voor veel meer mensen geldt. Is dat iets dat je vaker hoort van mensen die je bijvoorbeeld zijn blijven volgen nadat je uit Spocks Beard stapte?
Ik hoor dat inderdaad vaker, en ik vind dat echt een zegen. Ik denk dat mensen vanuit alle achtergronden en overtuigingen naar mijn muziek kunnen luisteren en iets erbij kunnen voelen, iets diepers, iets dat je weet te ontroeren. Ik vind het geweldig dat ik dat kan bereiken met mijn muziek. Voor mij is het een bevestiging van wat God mij laat doen: oprechte muziek maken en mensen de oren en het hart ervoor geven om dat te ontvangen.
[De tourmanager vraagt aan Morse of het interview bijna is afgelopen. Iedereen is druk bezig met het inladen van de tourbus om vannacht nog te vertrekken]
Merk je veel verschillen tussen je optredens hier en je optredens in kerken, in termen van het publiek en de atmosfeer?
Nou, er is overal wel een bepaalde mate van scepticisme. Zelfs in de kerk. Maar ja, er zitten wel verschillen tussen, het is allebei op een andere manier een uitdaging. Het gaat mij erom om God te helpen mensen te bereiken, om God en de mens dichter bij elkaar te brengen door muziek.
Merk je ook wel eens dat mensen die je bijvoorbeeld eerst in een kerkdienst hebben gehoord ook naar een regulier concert komen en je andere muzikale projecten beginnen te ontdekken, of andersom?
Meestal andersom, meestal zijn het mensen die me kennen van mijn progmuziek en vervolgens eens een keer besluiten om naar een kerkdienst te gaan. Meestal gaan de kerkdiensten wel wat dieper dan de gewone concerten.
Ik heb nog een paar vragen over TransAtlantic als je het niet erg vindt
Nee hoor, ik moet alleen helaas kort antwoorden ben ik bang.
Ik weet niet of je deze vraag wil beantwoorden, maar dat merk ik vanzelf welJe hebt voor Testimony 2 weer samengewerkt met Mike Portnoy. Het grappige is dat ik hem tijdens de TransAtlantic tournee heb genterviewd, en toen was hij nog vol enthousiasme aan het vertellen over de toekomst van Dream Theater. Toen hij dus twee maanden later aankondigde te vertrekken bij Dream Theater, kwam dat voor mij als een behoorlijke verrassing. Hebben jullie het daar nog over gehad tijdens de opnames, en zou je iets daarover kunnen vertellen?
(Aarzelend).Ja, daar hebben we het wel over gehadmaar dat is echt zijn privzaak weet je. Je hebt gelijk, daar wil ik eigenlijk liever niets over zeggen.vanuit mijn respect voor hem.
Nou ja, het was een poging waard. Andere vraag dan: ik las in een interview dat het nummer The Whirlwind, waar je in eerste instantie zelf aan het gewerkt, niet bedoeld was als een Transatlantic nummer, maar dat het zich langzaam in die richting heeft ontwikkeld.
Nee, inderdaad, een vriend van mij zei waarom doe je geen conceptstuk schrijven over The Whirlwind en laat je het TransAtlantic opnemen? En dat vond ik nogal raar destijds, ik dacht ook niet dat ik dat zou gaan doen, maar delen van het materiaal dat ik toen schreef, klonken wel behoorlijk TransAtlantic-achtig. En langzaam maar zeker begon ik te denken: misschien moet het toch wel een TransAtlantic-nummer worden.
Wat maakte het dan TransAtlantic achtig?
Ik weet het niet zeker. Sommige stukken..uiteindelijk is veel van het materiaal dat ik schreef voor het album zelfs niet eens gebruikt op het album. Het uiteindelijke The Whirlwind album was totaal verschillend van wat ik deed. Je zou slechts enkele stukken herkennen. Veel is eruit geknipt.
Ik las dat je The Whirlwind zelfs misschien wel als je meest religieuze album beschouwt
The Whirlwind is een heel Bijbels album, ik vind het inderdaad een erg spiritueel album. Maar dat wil ik eigenlijk aan de luisteraar overlaten. Maar zo denk ik er in ieder geval over.
Ok, laatste vraag dan: met het nummer Timechanger [met een bijdrage van oude Spocks Beard-leden, RW] kun je natuurlijk weer de vraag verwachten die je waarschijnlijk al honderden keren hebt moeten beantwoorden.
(Lacht). Ja, daar had ik nog niet zo over nagedacht. Nou ja, we kunnen het allemaal erg goed met elkaar vinden, er is geen ruzie of zo tussen ons, de bandleden zingen mee op Testimony 2 en daar was ik erg blij mee. Maar we hebben op dit moment in ieder geval geen plannen om iets samen te gaan doen, maar ik weet niet wat de toekomst in petto heeft. Maar je moet de mensen iets te gissen geven (lacht).
Dat zal zeker gebeuren de komende periodeHartelijk dank voor je tijd en succes met de rest van de tour!
Jij bedankt en tot ziens!
.jpeg){kind=small}
