Roes
Het succes komt snel voor Forbidden. Na een demo in 1987, brengen Russ Anderson (zang), Paul Bostaph (drums), Matt Camacho (bas) en gitaristen Glen Alvelais en Craig Locicero een jaar later het debuutalbum Forbidden Evil uit via Combat Records. Mede doordat de thrash metalscene op dat moment in volle bloei staat, slaat het album in als een bom. De inmiddels 41-jarige Locicero kijkt met veel trots terug op de beginperiode van zijn band.

“De jaren tachtig zijn voor mij een grote roes. We begonnen als een stel jongeren die gewoon muziek maakten. Toen we Forbidden Evil oprichtten was ik vijftien jaar oud. Binnen drie jaar hadden we een platendeal te pakken. Het ging allemaal zo snel. De metalscene was werkelijk fantastisch. Metal leefde en er was onderling veel vriendschappelijke strijd, waardoor veel bands harder gingen werken en beter werden. Wat in ons voordeel werkte was dat we erg naïef waren. Niemand gaf er een zak om hoe je er uitzag, we leefden gewoon onze droom. Het was een ongelofelijke periode.”

Spijt
Forbidden had dus een vliegende start. Met Forbidden Evil zette de band zich meteen op de kaart en twee jaar later was het opnieuw raak met het progessievere Twisted Into Form. De algemene indruk was dan ook dat Forbidden een succesvolle carrière tegemoet ging en zich zelfs tussen bands als Metallica en Slayer zou kunnen scharen, bands die op dat moment al wereldfaam bereikt hadden. De definitieve doorbraak bleef uit en Locicero weet precies waar het mis ging.

“Zelfs in 1992, toen Paul Bostaph de overstap maakte naar Slayer, verliep alles eigenlijk nog heel voorspoedig. Zoals iedereen weet veranderde toen het muzikale landschap. Alles wat eerst cool was, was nu niet meer cool. Metal en ook thrash metal werd hele veilige muziek. De meeste bands probeerden binnen de grenzen te blijven en trachtten in korte tijd heel groot te worden. Als ik heel eerlijk ben deed Forbidden daar helaas ook aan mee, zij het in mindere mate dan de meeste andere bands.”

Had Forbidden maar geen stijlverandering ondergaan. Het heeft vaak door het hoofd gespeeld van de gitarist en enige spijt klinkt dan ook door in zijn stem.

“We zaten lange tijd in de goede richting. Helaas verloren we uit het oog wat ons zo populair had gemaakt, wat er in de eerste plaats voor had gezorgd dat we een cultband waren geworden. Voor die tijd maakten we zeer agressieve muziek én we hadden een grandioze zanger. Veel andere bands hadden wel het een, maar niet het ander. Achteraf hadden onze kansen een stuk groter geweest om echt door te breken als we niet van ons pad hadden afgeweken.”

Onherkenbaar
Beïnvloed door de veranderingen binnen de muziekwereld werd het derde Forbidden-album Distortion geen puur thrash metalalbum. Het tempo lag in de meeste nummers lager en de aard van de plaat was een stuk donkerder. Locicero bekent dat Forbidden op dat moment niet meer zichzelf was.

“De nummers uit die periode waren een stuk melancholischer. Sommige fans konden dat nog best waarderen. Ikzelf ben echter nog steeds verward als ik ze beluister. Ik weet niet waar die stijl vandaan kwam. Muzikaal zijn ze best in orde, maar ik vraag me altijd af welke band dat was. Niet Forbidden in ieder geval. Ik kan me niet herinneren dat ik me ooit zo voelde, dus ik kan die muziek ook niet hebben geschreven. Achteraf is het allemaal heel helder. We wilden een grote band worden, we lieten ons beïnvloeden door andere mensen en het was gewoon niet de juiste manier van werken voor onze band. De juiste manier had geweest om door te gaan in de stijl van Twisted Into Form, snelle en heftige metal, met veel nadruk op de zangkwaliteiten van Russ.”

Breuk
In 1997 volgde album nummer vier, maar ook op Green grepen de Californiërs niet terug naar hun oude, succesvolle recept. In plaats daarvan ging Forbidden mee met wat op dat moment in was. Hoewel Locicero, vanaf dag één de drijvende kracht achter Forbidden, nog steeds trots is op dat album, wist hij dat de teloorgang van zijn getalenteerde band na het uitkomen van Green aanstaande was.

“Het was een hopeloze situatie en ik geef de band veel credit dat we het nog zolang volhielden. Op een gegeven moment was het genoeg geweest. Ik trok de stekker eruit en de andere leden moesten wel stoppen. Toen we Green schreven waren we erg kwaad en dat had ook zijn weerslag op het resultaat, want die plaat staat lijnrecht tegenover de demo’s van een paar jaar eerder. Forbidden stond op het punt van implosie. Toch hielden we een goed gevoel over aan dat album, we waren gelijk een stuk minder kwaad. De platenmaatschappij daarentegen wist er geen raad mee. Ze deden ons het voorstel om met Manowar te touren. Hoewel ik nu tegen een dergelijke tour geen nee zou zeggen, voelde het destijds als een harde klap in het gezicht. Het was de druppel die de emmer deed overlopen. Waarschijnlijk zochten we een excuus om er mee te stoppen en nieuwe uitdagingen te zoeken.”

Wrok werd echter niet gekoesterd. Teleurstelling na het uiteenvallen was er opvallend genoeg ook niet. “De teleurstelling was er al jaren voordat we er mee stopten. Toen het allemaal achter de rug was, en nu ben ik heel eerlijk, was ik erg opgelucht. Er viel een last van mijn schouders, want Forbidden was een hoop werk voor me. Ik had het wel gehad. Voor mij was het geen enkel probleem om het boek te sluiten.”

Nieuwe uitdagingen
Enige tijd na het einde van Forbidden kreeg Locicero toch weer zin om muziek te maken en zich in een nieuw avontuur te storten. “Na Forbidden begon ik Manmade God. Die band was experimenteel en heavy en nadat we een nieuwe zanger hadden aangenomen tekenden we zelfs een deal bij American Recordings. We namen een album op met Rick Rubin, maar helaas was Manmade God slechts van korte duur.”

Al snel vond de gitarist een nieuwe uitdaging. Een waar hij zich tot op de dag van vandaag nog steeds mee bezighoudt.

“In 2004 begon ik met Spiralarms. Ik vind de nummers van Spiralarms goed tot geweldig, maar ik denk dat die band beter niet bij een grote platenmaatschappij kan tekenen om de droom die ik eerst had na te streven. Rockbands op een major worden om de haverklap gedumpt. De druk is groot en dat kost veel bands de kop. Die droom heb ik laten varen, al geniet ik er nog steeds van om met Spiralarms te spelen.”

Het verschil tussen spelen in Forbidden in de jaren tachtig en negentig, en spelen in Spiralarms zo’n vijftien jaar later, is volgens de gitarist een wereld van verschil.

“Met Spiralarms maken we vaak samen muziek in dezelfde ruimte. Dat is een stuk makkelijker dan bij Forbidden. Bij Forbidden gaat er veel meer tijd overheen, omdat we al het nieuwe materiaal nog een keer aanpassen, nieuwe ideeën toevoegen, andere stukken weer verwijderen. Metal is dan ook iets heel anders. We hebben wel geprobeerd om in dezelfde ruimte onze nummers te schrijven. Dat pakte nooit uit zoals we hoopten. Vaak stormde er iemand de kamer uit als we het ergens niet over eens waren.”

Naast Forbidden en Spiralarms maakt Locicero ook nog deel uit van Demonica, waarin ook Forbidden-drummer Mark Hernandeze terug te vinden is.

“We hebben een tijdje terug nog wat optredens in Europa gedaan. Dat was erg leuk, alleen heeft die band niet mijn prioriteit omdat ik zoveel andere zaken heb lopen. Als we het rustiger aan gaan doen met Forbidden, na de albumrelease en een groot aantal optredens, kan ik me weer op die band concentreren. Dat zal echter nog minstens een jaar op zich laten wachten.”

Reünie
Op 11 augustus 2001 wordt er in San Francisco een groot benefietfestival georganiseerd voor Testament-zanger Chuck Billy en Death-frontman Chuck Schuldiner, die beiden aan kanker leiden. Bands die op dat moment uit elkaar zijn besluiten aan het festival deel te nemen. De legendarische thrash metalformaties Exodus, Death Angel en Heathen hergroeperen zich die avond en ook Forbidden Evil (inderdaad onder de originele bandnaam) komt voor deze ene keer weer bij elkaar. Echter zonder Locicero.

“Ik was er niet bij omdat ik bezig was met het album van Manmade God. Ik kon niet even een week wegblijven om te repeteren voor dat ene optreden. Chuck en Russ vroegen me wel of ik het goed vond dat de andere leden mee zouden doen. Dat vond ik geen probleem. Het was voor een goed doel dus ik vond dat ze het moesten doen. Het plan was om op te treden met Paul, Russ, Matt en Glen. Helaas joeg Glen iedereen op de kast en beledigde hij Paul. Het was ook zijn idee om dit optreden als Forbidden Evil te doen, wat ik overigens belachelijk vond omdat ik Forbidden Evil was begonnen lang voordat Glen erbij kwam. Ik ben er niet kwaad over, ik zeg alleen hoe het zat. Ik was er dus niet bij, maar de band had er veel zin in en uiteindelijk was het ook een goede show. De voorbereidingen waren echter een nachtmerrie. Het toonde eens te meer aan hoe moeilijk het is om de juiste balans te vinden in een band.”

Comeback
Die ene avond was dan ook niet de aanleiding voor de definitieve comeback, die enkele jaren later zou volgen.

“Paul drong al langere tijd aan op een reünie. Hij zei altijd dat er veel mensen waren die ons wilden zien. Ik had nooit interesse, want ik had het gehad met metal. Ik ben ook heel eerlijk tegen mezelf. Als iedereen zegt dat ik iets moet doen maar ik heb zelf niet het juiste gevoel, dan doe ik het gewoon niet. In 2007 had ik ineens wel het juiste gevoel weer.”

Locicero herinnert zich het moment goed dat hij de passie en inspiratie, die hij jaren eerder was verloren, terugvond.

“De specifieke aanleiding was de documentaire Get Thrashed. Na het zien van deze documentaire wist ik weer waarom ik zoveel van metal hield. De agressie, de betekenis van de teksten... Dat maakte het geloofwaardig voor mij. Het moet echt zijn. Get Thrashed herinnerde mij eraan dat toen ik in Forbidden speelde alles wat ik deed uit het hart kwam. Metal was het helemaal voor mij en ik had een hekel aan alles wat geen metal was. Behalve The Beatles dan, want daar was ik mee opgegroeid. Ik had echt weer zin om die oude nummers te spelen. Niet om een nieuw album te schrijven of fulltime met de band aan de slag te gaan. Gewoon een paar shows doen.”

Die shows vonden plaats in 2007. Gitarist Tim Calvert, met Locicero grotendeels verantwoordelijk voor het volgens velen beste Forbidden-album Twisted Into Form, kon daar echter niet bij zijn en ook drummer Paul Bostaph had het te druk met andere bezigheden.

“We hebben er over gepraat en we wilden Tim er graag bij betrekken maar hij is tegenwoordig piloot en hij had het simpelweg te druk met zijn baan. Paul moest op het laatste moment afhaken omdat Testament hem vroeg om The Formation Of Damnation op te nemen. Hij beweerde nog wel dat hij zowel in Testament als in Forbidden kon spelen, maar ook hij wist dat dat niet kon. Zelfs nu zou hij nog geen tijd hebben voor Forbidden. Hij is nog steeds een vriend van me, maar hij vond het wel jammer want Forbidden was ook zijn band. Voor de andere bands waarin hij speelt of speelde geldt dat hij er later bij is gekomen.”

Nieuw begin
Plotseling stond er weer een gemotiveerde band op de planken. Het voornemen om geen nieuw album op te nemen werd al snel van tafel geveegd.

“Te midden van onze veertien Europese shows in 2007 merkte ik dat het beter ging dan ik verwachtte. Ik zag ook dat de wereld met een hoop nieuwe problemen te kampen heeft. Er waren ineens zoveel zaken die mij inspireerden om nieuwe teksten en muziek te schrijven. Alle andere bandleden konden wel spreken over nieuw werk van Forbidden, maar tenzij ik ervoor ging zitten en nieuw materiaal ging schrijven gebeurde er niks. Ik was degene die de boel op gang moest brengen met nieuwe riffs en dan zou de rest volgen, zo wist ik. Dat is dus ook gebeurd en toen we thuiskwamen wilde ik me helemaal op het schrijven van nieuwe nummers storten. Glen maakte tegen het einde van 2008 weer deel uit van Forbidden, wat het hele gebeuren eigenlijk alleen maar bemoeilijkte omdat hij niet precies weet wat het inhoudt om in Forbidden te spelen. Hij maakte tenslotte slechts anderhalf jaar deel uit van de band. Bovendien was dit in de jaren tachtig. Op een gegeven moment kreeg ik de opmerking dat we meer als Opeth moesten gaan klinken. Ik zei dat we als Forbidden moesten klinken en dat Russ en ik bepalen wat we schrijven. Dat leidde uiteindelijk tot niets en we moesten op zoek naar een nieuwe gitarist met verse ideeën. Dat werd Steve Smyth.”

Locicero is dolenthousiast over zijn nieuwe compaan. Smyth, eerder actief bij onder andere Testament, Nevermore en Vicious Rumors, beschikt over veel talent en blijkt door het overwinnen van een enorme tegenslag een zeer gedreven muzikant geworden.

“Werken met Steve is fantastisch. Ik ken niemand die zoveel verstand heeft van de technische aspecten van muziek als Steve. Bovendien is het een kerel met veel levenservaring. Hij was bijna gestorven nota bene. Dankzij een orgaantransplantatie is hij er nog. Zo leeft hij ook. Hij leeft en speelt gitaar als iemand die blij is dat hij nog in leven is. Zijn motivatie is groter dan ooit. Hij wil met dit album iets bewijzen. De andere bandleden hebben ook allemaal iets te bewijzen, namelijk dat we terug zijn en dat we het nog steeds kunnen. Steve zit daar nog een niveau boven omdat hij bijna dood was. Het is een eer om met hem te spelen. Hij is een goede muzikant, is erg grappig en de klik is er. Dat is iets wat we in het verleden misten met de andere gitaristen.”

Omega Wave
Het nieuwe album, getiteld Omega Wave, laat een modern Forbidden horen, dat trouw is gebleven aan zijn eigen nalatenschap. Thrash metal met een progressieve inslag. Geen oubollige, ondergeproduceerde songs, maar een stevig en modern klinkend album waarop zanger Russ Anderson laat horen nog steeds aardig uit de voeten te kunnen met zijn hoge uithalen. Dat terwijl hij in 2007 op Wâldrock en Graspop toch geen hele sterke indruk maakte.

“Dat Russ weer fantastische uithalen laat horen verbaast me niks. Toen we de Europese optredens deden was hij er niet helemaal klaar voor. We deden ineens zoveel shows achter elkaar dat het ten koste ging van zijn stem. Tegen de tijd dat we optraden op Graspop was zijn stem helemaal aan gort. Hij werd die ochtend wakker zonder stem. En dat op de dag dat we op Graspop optraden! Voor het nieuwe album heeft hij ontzettend veel geoefend en daardoor heeft hij ook meer kracht in zijn stem. Voor mij klinkt hij op Omega Wave beter dan ooit.”

Metalliefhebbers die Forbidden lang geleden uit het oog verloren zullen ongetwijfeld een album verwachten dat in het verlengde ligt van Forbidden Evil en Twisted Into Form. Locicero denkt er het zijne over.

“Ik kan niet zeggen dat ik er iets om geef, maar ergens denk ik dat dat inderdaad het geval is. We waren er wel op voorbereid in ieder geval, want Omega Wave heeft meer energie dan onze eerdere albums. Wat op zich al een wonder is. De plaat heeft ook wel raakvlakken met Twisted Into Form. Met alle albums eigenlijk wel, maar het is meer een geheel en de nummers zijn wat mij betreft een stuk sterker.”