Dat kwam omdat ik gefrustreerd was door die tournee en het gevoel had dat de band toch niet helemaal lekker liep. Ik besloot daarom heel spontaan om een vakantie van Masterplan te houden. De motivatie om met deze line-up en zanger nieuwe songs te schrijven was er totaal niet. Daarom nam ik de beslissing om iets anders te gaan doen waar ik een normaal inkomen van kan hebben. Dat werd het producerswereldje; ik wilde me namelijk ontwikkelen als producer. Ik vind van mezelf dat ik goed kan horen hoe een nummer van een band hoort te klinken, hoe bijvoorbeeld harmoniën toe te passen of een nummer op te bouwen.

Was producen iets wat totaal nieuw voor je was?

Ik heb de afgelopen jaren veel geleerd van het vak, zoals bijvoorbeeld van Roy Z tijdens de sessies van The Dark Ride. Het is echt ontwikkeld als een passie voor mij. Het is wel zo dat ik me voornamelijk wilde concentreren op het mixen van albums. Daar heb ik ook veel van geleerd bij de Finfox Studios, die ik trouwens nog altijd onze Masterplan-albums zal laten mixen. Inmiddels heb ik al veel bands gedaan, sommigen die echt goed zijn en sommigen die niet zo goed zijn. Daar moet ik nog een balans in vinden. In die tijd was het nooit de bedoeling om met Masterplan te stoppen, maar ik wilde gewoon zien hoever ik kon komen met mijn nieuwe werk. En ik zit nu meer in het muziekwereldje dan voorheen. Toch was het wel naïef van mij om Masterplan links te laten liggen voor een tijdje. Want achteraf gezien was het ook een beetje het oplossen van de problemen voor me uitschuiven.

Kun je wat dieper ingaan op deze problemen?

Live had ik niet het gevoel dat het allemaal vloeiend verliep en we bereikten zeker niet hetzelfde aantal fans als met Jørn. Het gevoel overheerste dat we wat aan geloofwaardigheid hadden ingeleverd, alsof we muzikaal onze standaard hadden verlaagd.

Mag ik concluderen dat het toch wel aan de toenmalige zanger lag?

Ehm, ja. De stem van Mike DeMeo was prima op cd, hoewel ik Jørn zeker beter vind. Maar het probleem was toch op het podium. Het leek weinig interesse te tonen tijdens het optreden en dan met name het zingen van de Jørn-songs. Hij paste melodieën aan en haalde niet het maximale uit zijn stem, want hij kon zoveel beter. De laatste shows in Korea begon hij pas geweldig te zingen, maar waarom pas aan het einde van de tournee? Na zes maanden naam hij weer eens contact met mij op met de vraag of er nog wat staat te gebeuren met Masterplan. Toen vertelde ik hem over mijn frustraties en mijn andere ambities.

Oh, er was geen vergadering met de band of iets dergelijks waarin je de band vertelde over jouw plannen?

Nee, en dat was ook niet echt nodig. De rest van de band heeft namelijk ook genoeg andere dingen naast Masterplan, zoals Mike Terrana die er meerdere bands op na houd. Met Mike lag het wel iets anders. Aan de telefoon had ik hem dus verteld dat ik het niet echt lekker vond lopen. Maar ik ben niet de persoon die iemand meteen wil ontslaan en dus liet ik Mike zelf zijn conclusies trekken. Uiteindelijk was hij het die de knoop doorhakte en er voor koos onze wegen te laten scheiden. Achteraf gezien denk ik dat ook hij niet echt gelukkig was in de band.

Wanneer dacht je eraan om de draad weer op te pakken met Masterplan en met Jørn in het bijzonder?

Vrij vlot na dat telefoontje met Mike eigenlijk. Zodra duidelijk was dat hij niet meer voor ons ging zingen, heb ik contact gezocht met Jørn. Het was niet de eerste keer dat we elkaar weer spraken, aangezien we altijd wel contact hielden aangezien we nooit ruzie hadden. Heel direct vertelde ik hem dat we een nieuwe zanger nodig hadden en vroeg of hij weer interessa had. En dat heb ik vele malen vaker gevraagd en telkens was het antwoord anders. Ja, nee, ja, nee, misschien... zo ging dat een hele poos. Vervolgens kwam Jørn met de suggestie dat we eerst maar eens een keer met elkaar moesten afspreken. Hij was rond die tijd in Slowakije met Avantasia, dus ben ik daar naar toe gereden. Nadat we hadden gepraat en ik terug naar huis ging, had ik nog niet het idee dat hij terug zou komen bij Masterplan. Er volgden daarna nog steeds een aantal maanden van praten en proberen hem te overtuigen. Tijdens de kerst van 2008 zaten we wederom uren aan de telefoon en ik weer vertellen dat we hem echt nodig hadden, bla bla bla, haha.

Wat een gedoe, zeg. Heb je al die tijd nooit eens aan een totaal andere zanger gedacht?

Ik raakte inderdaad wel eens eens zo gefrustreerd dat de gedachte zeker meerdere malen door mijn hoofd spookte. Maar dan moest ik toch weer aan de situatie met Mike denken. En in al die tijd heb ik de hoop op Jørn's terugkeer nooit echt opgegeven. Er zijn zeker andere geweldige zangers, maar die staan toch te ver af van onze muziek en de stijl van Jørn's zang. Daarom wilde ik nooit opgeven. En uiteindelijk, na lang doorzeuren, is het me gelukt. Eindelijk in januari zijn we bij elkaar gekomen om te gaan werken aan wat nummers om te kijken of het weer klikt. En gelukkig werkte het weer.

De Aardschok kwam in april 2009 al met het nieuws van Jørn's terugkeer, maar dat werd door jullie snel ontkracht.

Het nieuws kwam van iemand anders. Het maakte me niet zoveel uit, maar het was niet de bedoeling dat het zo vroeg uitkwam. Anders creëerde het onnodig vroeg al zo'n hype terwijl we nog middenin het schrijfproces zaten. Bovendien kwam Jørn rond die tijd met een nieuw soloalbum. Zijn platenmaatschappij verzocht om zijn terugkeer een paar maanden stil te houden. Begrijpelijk, want ze steken geld in de promotie terwijl het gevaar dan bestaat dat men opeens meer snakt naar de nieuwe Masterplan. Maar ja, toen kwam de Aardschok, haha. We hadden het toen echter niet ontkent. We maakten slechts de melding dat wij op dat moment nog geen statement hadden wat betreft de nieuwe zanger.

De reden van Jørn's vertrek was muzikale meningsverschillen. Wat is er dit keer anders?

In die maanden van overhalen ging het vooral over de muzikale richting die we eventueel zouden volgen. Dit keer luisterde ik goed naar Jørn in plaats van dat ik hem mijn mening oplegde. Ik wilde kijken hoever ik in de wensen van Jørn kon meegaan. Het is belangrijk dat iedereen in de band zich comfortabel voelt in de muziek. En zeker met Jørn voel ik me nu extra verantwoordelijk voor zijn situatie. Zijn instrument is zijn stem en het is van het grootste belang dat hij zich goed voelt met het materiaal dat hij moet zingen. Daarin moesten we nu compromissen sluiten. Het gaat niet zozeer om de soort muziek, maar dat zijn stem meer gespaard wordt. Hij weet zelf het best waar zijn limiet zit en daar houden we nu rekening mee. Ook houd hij niet zo van echt snelle songs vol met dubbele basdrums. We gaan daarom nu niet meer tè snel, alleen sommige gedeeltes van nummers. Op de vorige cd stond nog zo'n geweldenaar als Warrior's Cry. Dat hoef je in de toekomst niet meer van ons te verwachten. Dat deden we vooral om de eventuele Helloween-fans nog tevreden te houden, maar voor dat soort spul gaan ze tegenwoordig maar naar die band zelf.

Ik ben van mening dat Time To Be King door onze nieuwe denkwijze erg relaxed klinkt. We hebben een product gemaakt zonder enige druk waar we allemaal achter staan en straalt daarom positieve energie uit. Het is grappig, want hetzelfde gevoel hadden we bij het eerste album. We hadden niks te verliezen en uiteindelijk werd het zeer goed ontvangen. Ok, dan moet je aan het tweede album denken en automatisch denk je aan het succes van de eerste cd. Dat hebben we nu niet meer, want de vorige cd werd toch minder ontvangen. Daarom is dit een nieuwe start.

Jørn heeft nu zijn solo-band en Masterplan. Dat blijft zo?

Het zijn twee verschillende soorten muziek die hij daarmee maakt en dat houd hij nu graag zo. Met Masterplan kunnen we lekker over de top gaan qua productie, melodieën en zijn we wat meer progressief. Met zijn solowerk kan hij zijn passie voor de jaren '70 en '80-rock uiten. Weet je, tijdens zijn jaren van afwezigheid had hij al een paar nummers geschreven voor zijn soloband. Deze had hij uiteindelijk niet gebruikt omdat die eigenlijk meer geschikt voor Masterplan zouden zijn. Hij was dus toch nog een beetje bezig met ons, haha. Toen Uli Kusch nog in de band zat en Jørn kwam met een idee, was het vaak Uli die er niets mee kon. Jørn kwam dan met opmerkingen als, "waarom ben je toch zo Duits", haha. Maar dat is wel zo, want Uli is als een echte Duitser erg strikt en dat blijkt in zijn werkwijze.

Dus toen je Jørn terug wilde, was het niet zaak om Uli er ook weer bij te nemen?

Nee. Nou ja, dat ligt eigenlijk aan Uli zelf. Hij toont geen interesse meer in Masterplan en we hebben ook geen contact meer. Hij heeft wel een keer een e-mail gestuurd waarin hij spijt betuigde van het feit dat we zoveel problemen hadden. Hij had naar wat oude Helloween-songs geluisterd en vond dat we samen toen een geweldige tijd hadden. Dus ik schreef terug dat ik het geweldig vond dat hij contact opnam en dat we inderdaad alles wat tussen ons is gebeurd moesten vergeten. Ik had het over onze tijd toen we tijdens de Aeronoutics-sessies in zijn appartement ideeën aan het uitwerken waren. Daarna lekker op het balkon bier drinken en luisteren naar bands als Opeth. Dat wilde ik best wel weer terug. Helaas heeft hij daar nooit meer op gereageerd.

Met de huidige drummer Mike Teranna gaat het wel goed?

Jazeker, hij was voor het aantreden bij Masterplan al een goede vriend van mij die mijn eerste soloalbums had ingespeeld. Toen hij eind jaren '90 bij de band van Axel Rudi Pell kwam, was dat eigenlijk mijn schuld. Hij had een Duitse vriendin, woonde een paar maanden in Duitsland en zocht werk. Ik kende hem van zijn werk bij Yngwie Malmsteem en wilde hem daarom graag een dienst bewijzen door op mijn album te komen spelen. Daarna wilde hij graag via mij binnenstromen in de metalscene, waar ik natuurlijk al een aantal jaren in zat. Zijn eerste klus was eigenlijk bij Gamma Ray op Wacken Open Air, toen hun toenmalige drummer zijn arm had gebroken. Dirk Schlächter belde me op en vroeg naar die geweldige Amerikaanse drummer. Niet lang daarna belde Axel Rudi Pell me op met hetzelfde verzoek, alleen dit keer als vast bandlid. Nee wacht, eerst kwam Metalium nog.

Ook speelde hij in Rage, maar zijn toenmalige bandleden vonden zijn vertrek onvermijdelijk vanwege zijn veranderde personaliteit in negatieve zin. Merk jij daar iets van?

Hebben ze dat echt gezegd? Nou ja, eigenlijk zegt Mike hetzelfde over hen. Dus ik weet niet wie ik moet geloven. Als er mensen met ruzie uit elkaar gaan, hebben ze altijd hun eigen waarheid. Daarom kies ik in dit geval maar geen kant.

Op Time To Be King staan een stel nummers die jij omschrijft als typisch Masterplan. Kun je me vertellen wat jij verstaat onder een typisch Masterplan-nummer?

Ik denk dat het een krachtig, melodieuze song moet zijn met veel dubbele basdrums. Of met typische gitaarriffs, of zoals een nummer als Crawling From Hell van het debuut. Tja, hoe leg ik het uit. Als het geluid meer open wordt, alleen maar wat akkoorden aanslaan met meer keyboards erbij, dat vind ik dan weer minder Masterplan. Het is moeilijk, maar het is toch mijn gevoel dat vertelt wanneer iets typisch Masterplan is. Dat heb ik bij een stuk of zes songs op Time To Be King, de nummers die een lekker tempo hebben waar de echte metalfan op los gaat. Het blijft melodieus, er zitten zeker invloeden van mijn tijd van Helloween bij in en je kan ervan uit gaan dat geen Amerikaanse band zulke muziek schrijft. En mijn gitaarwerk maakt Masterplan natuurlijk ook typisch, samen met de interactie met de keyboards.

Goed, mijn laatste vraag: heeft Jørn nog steeds zijn snor? En was dat ook een reden dat de onderhandelingen tussen jullie zo lang heeft geduurd?

Haha, ja, hij heeft nog steeds zijn snor. En nee, dat was geen breekpunt voor zijn terugkeer. Hij kan nu mooi op het podium zijn snor onderhouden met zijn microfoon.

De persvoorlichter onderbreekt ons en Roland vertelt hem lachend dat we het nu over Jørn's snor hebben. Hij kijkt ons raar aan en deelt mee dat er nog meer interviewers wachten. Snel vraag ik Roland nog of er plannen zijn voor een tournee.

Er is nog niks in kannen en kruiken, maar het is wel de bedoeling dat er in de herfst een tournee komt. Toch wil de platenmaatschappij eerst de verkoopcijfers afwachten. Hetzelfde geld voor de festivals. Graag hadden we die nu al aangedaan, maar vanwege commerciële overwegingen zit dat er niet in. Wacken Open Air ziet ons bijvoorbeeld gewoon als beginnende band die zichzelf eerst moet bewijzen. Dat snap ik echt niet, maar helaas moeten we ons daar bij neerleggen.