Het was heel leuk, eigenlijk. Vaak zorgt het wel voor een hoop stresssituaties, maar het hele proces is altijd erg leuk. Aan nieuwe muziek werken is sowieso leuk. Je begint met een schone lei en alles is mogelijk. Dat is het leuke van spelen in Immolation; alles is mogelijk. Voor Majesty And Decay hadden we een behoorlijke pre-productie. We kenden de nieuwe nummers dus al goed. Al met al was dit een van de betere studio-ervaringen voor ons.

Dus het maken van Majesty And Decay was eigenlijk een koud kunstje?

Nou, het begin is altijd lastig. Dat je iets moet maken van niets werkt altijd op mijn zenuwen. Waar moet je beginnen? Als dat eerste begin er eenmaal is en je kan steeds verder uitbouwen wordt het pas echt leuk. Met elk nieuw deel komt het album verder samen.

Zoals ik zojuist al zei hadden we een goede pre-productie. Het was de eerste keer dat we daar gebruik van maakten. Het was tevens de eerste keer dat ik een computer gebruikte. Voor de vorige albums gebruikte ik altijd een cassettespeler met vier sporen. Je hoorde nooit de drums en als je geluk had kon je wat riffs onderscheiden. Ik gebruikte het zodat ik mijn delen niet vergat! De tapes bevatten geen arrangementen, alleen riffs. Het was zo old school, maar niet echt handig om mee te werken. Ik vond dat dat beter kon en, met de hulp van mijn goede vriend John, heb ik mij verdiept in enkele programma’s die ik gebruikte bij het opnemen van stukken.

Met behulp van de computer kon ik complete nummers opnemen. Van begin tot eind, inclusief drums, breaks, solo’s en effecten. In een eerder interview vergeleek ik deze verandering met de ontwikkeling van het stenen tijdperk naar Star Wars. Ik was gemotiveerd door de nieuwe mogelijkheden die zich voordeden en daardoor ook creatiever. Alles werd ineens een stuk eenvoudiger en dat hielp alle bandleden. Steve (Shalaty, red.) kon duidelijk de nummers horen en daardoor was het makkelijker voor hem om ze te leren. Ik e-mailde hem complete nummers, waarna hij aan de slag kon en met zijn typerende drumpartijen het album tot leven bracht. Ross (Dolan, red.)kon al lang voordat we de studio ingingen zijn vocalen repeteren. De pre-productie maakte alles een stuk makkelijker.

Er zijn talloze bands die zullen beamen dat er ontzettend veel werk gaat zitten in het opnemen van een album. Wij gaan altijd voor het hoogst haalbare en maken het onszelf daardoor vaak moeilijk. Ieder album is een uitdaging en met elk nieuw album wordt het makkelijker en tegelijkertijd ook moeilijker. Makkelijker vanwege de ervaring die je in het verleden hebt opgedaan. Moeilijker omdat je na 70 originele nummers veel harder moet werken om met iets nieuws te komen en zo de essentie van de band levend te houden. Het is de balans vinden tussen trouw blijven aan je roots en progressie boeken. Dat is de ultieme uitdaging.

Waren er zaken die jullie dit keer anders hebben gedaan dan in het verleden?

Wat voor dit album extra aandacht verdiende was de productie. We wilden er zeker van zijn dat al ons harde werken ook te horen zou zijn op het album. Het album is wederom opgenomen in de Millbrook Sound Studios, maar voor de mix zijn we uitgeweken naar Zack Ohren (Suffocation, red.) en zijn Castle Ultimate Studios.

In het verleden was er nogal eens commentaar op de productie van jullie albums. Ik neem aan dat jullie Majesty And Decay ten koste van alles een goede productie wilden geven.

Dat proberen we al 20 jaar. Ieder album weer, haha! We wilden een keer iets anders proberen om een beter geluid te krijgen. Paul Orofino heeft ons altijd geweldig geholpen, maar we hadden iemand nodig die deze muziekstijl beter begrijpt en ons naar een hoger niveau kon tillen. Wat dat betreft zijn we zeer tevreden over Zack Ohren. Hij heeft voor een geweldige productie gezorgd. Het album klinkt strak en krachtig, maar ademt tegelijkertijd ook sfeer uit. Daarbij is er voor ieder instrument genoeg ruimte. Ik vind persoonlijk de drums te gek. Je hoort echt alles wat Steve doet en hij doet fantastische dingen. Ik kan zonder twijfel zeggen dat dit album het beste geluid heeft van al onze platen.

Toch werken jullie keer op keer weer met Paul Orofino. Hoe belangrijk is Paul geworden voor Immolation?

Paul is nog steeds ontzettend belangrijk voor ons. Hij is niet alleen een goede producer en engineer, maar ook een hele goede vriend. Hij behoort tot de familie en we zullen dan ook niet gauw met iemand anders in zee gaan om een plaat op te nemen. Paul weet wat hij doet en zorgt voor de juiste sfeer wanneer we aan het werk moeten. Majesty… is het alweer het zesde album met Paul en met elk album bevalt de samenwerking beter. Hij zit al vele jaren in het vak en kent daardoor veel mensen. Bovendien is hij erg goed in het vertellen van verhalen. Vaak zitten we na een opnamesessie bij hem aan de bar. Dan drinken we wat en luisteren naar muziek. Hij vertelt dan naar wat we op dat moment zitten te luisteren en hoe het was in de tijd dat die muziek gemaakt is. Of hij vertelt wat over de muzikanten met wie hij gewerkt heeft. Het is hoe dan ook altijd weer een interessante ervaring waar we naar uitkijken.

‘Majesty’ en ‘decay’ zijn twee woorden die het geluid van het album perfect omschrijven. Refereert de albumtitel strikt aan de muziek of heeft het voor jullie een diepere betekenis?

Majesty And Decay gaat over de menselijke obsessie met macht en geld en hoe het misbruik daarvan leidt tot de verrotting van de samenleving en uiteindelijk de destructie ervan. Het album behandelt de donkere periodes uit de recente geschiedenis; de oorlogen, de gruweldaden, dood en verderf dat de laatste tijd gezaaid is, maar ook de persoonlijke kant van het conflict, het proces daarvan en de resultaten. Het gaat ook over religie. Zowel uit extremistisch oogpunt, als alle instituten die hun volgelingen verwaarlozen. We stellen het bestaan van de mensheid op deze wereld aan de kaak. De wereld zou beter af zijn zonder mensen. Het moge duidelijk zijn dat het thema van de plaat koud en glansloos is.

Door de jaren heen verwerkt Immolation steeds vaker kleine details in de muziek. Hoe verklaar je deze ontwikkeling?

Met elk album leer je iets nieuws. Van het schrijven tot het opnemen, er zijn altijd nieuwe dingen die je ontdekt en die je in de toekomst kunt gebruiken. Detail is daar een goed voorbeeld van. We hebben geleerd om de muziek interessanter en diverser te maken. Als we zorgen voor meer dynamiek worden de nummers sterker. Voor dit album heeft de pre-productie er ook voor gezorgd dat we meer oog voor detail hadden. We luisterden keer op keer naar wat we op dat moment hadden. Zodoende wisten we wat we nog moesten toevoegen. Heel belangrijk was dat we op het laatste moment nog toevoegingen konden doen, zoals een solo of een gitaarstuk.

Waarom hebben jullie eigenlijk gekozen voor twee intro’s. Eén aan het begin van het album en één vlak voor A Thunderous Consequence?

Ik liep al heel lang met plannen om korte intro’s of intermezzo’s tussen de nummers te plaatsen, maar het kwam er nooit van. We hebben eerst alle nummers voor het album opgenomen en toen Zack daarmee in zijn studio aan de slag ging, heb ik thuis aan die stukjes gewerkt.

Ik was van mening dat het album een duistere opener nodig had, zodat de toon gelijk gezet werd. De inspiratie voor het intro komt van het artwork. Dat donkere, lege gevoel van het beeld, het afbrokkelende gesteente, de vele zielen die vastzitten onder het majestueuze icoon en lijden. Ik bedacht wat effecten en speelde wat op mijn gitaar, mixte dat en klaar was Kees. Van de duistere grommen tot de stoffige winden, de stemmen, het afbrokkelen van de steen die opent om de zielen te bevrijden. Dat is zo’n beetje wat je hoort. Ik moet zeggen dat ik blij ben met het resultaat.

A Thunderous Consequence gaat over oorlogen. Het proces, de consequenties en de onzekerheden die volgen. Terwijl Par Olofsson aan het artwork werkte had ik een beeld in gedachten van een stuk niemandsland, volledig geruïneerd door een falende macht. Ik dacht dat het perfect zou passen voor de middelste pagina’s van het cd-boekje. Par heeft dat dus ook gemaakt en ik vind het fantastisch. Luister naar Interlude en laat het dienen als soundtrack voor de afbeelding. Het sombere gitaarwerk en de overlappende delen met in de verte geluiden van explosies, alsof echo’s uit het verleden weerklinken. Ik denk dat beide intro’s voor net dat beetje extra zorgen. Het zorgt er in mijn beleving in ieder geval voor dat het album echt af is.

Het artwork werd dus verzorgd door Par Olofsson. Was je verrast toen hij het je voor het eerst liet zien?

We hadden zelf al wat schetsen naar hem opgestuurd en hem wat nummers laten horen. Par had dus een goed idee van wat wij wilden. Toen hij het resultaat liet zien waren we echter totaal verrast. Hij heeft onze verwachtingen overtroffen en zijn zeer content met het werk dat Par heeft geleverd. Hij heeft de essentie en ziel van dit album perfect vast weten te leggen. Het artwork is kil, bleek en duister. Ook de afbeelding van de wildernis in het cd-boekje spreekt tot de verbeelding.

Onze reviewer eindigt haar recensie met de woorden ‘een absolute must-have’. Waarom mogen liefhebbers van death metal Majesty And Decay zeker niet missen?

Jullie hebben een goede reviewer, ik ben het volkomen met haar eens! Ik denk dat Majesty And Decay een uniek album is dat niemand die van death metal of extreme muziek houdt teleur zal stellen. Het heeft alle elementen die deze muziek zo goed maakt. Bovendien ademt de plaat een donkere en duistere sfeer uit. Immolation staat voor 20 jaar aan ervaring met duistere, onophoudelijke en pure death metal. Neem deze ervaring tot je en geniet er van!

Immolation is één van de weinige bands die met de drie grootste metallabels, te weten Roadrunner Records, Nuclear Blast en Metal Blade, heeft gewerkt. Welk label past of paste het best bij de band en wat is je mening over de samenwerking met de twee andere platenmaatschappijen?

Nuclear Blast is veruit het beste label voor ons. Dat komt door tal van factoren, waarvan de belangrijkste timing is. We hebben inderdaad ook met Roadrunner en Metal Blade gewerkt, maar beide labels pushten de band niet echt. Ze toonden weinig betrokkenheid, wat natuurlijk geen goed teken is wanneer je bij een groot label zit. Ik zeg niet dat Roadrunner en Metal Blade geen goede labels zijn, het punt was dat ze ons destijds niet konden geven wat we nodig hadden. We waren ook een stuk jonger, zeker toen we bij Roadrunner onder contract stonden. We moesten nog veel leren over de zakelijke kant van de muziekscene en misschien verwachtten we meer hulp. We doen daar verder ook niet moeilijk over. Er zijn een aantal leuke mensen die we nog kennen van die labels en daar praten we ook nog regelmatig mee. Het was gewoon niet de juiste tijd voor ons.

We zitten nog steeds bij een grote platenmaatschappij, maar wel één die de band te gek vindt en die alles doen wat ze kunnen om Immolation te promoten. Dat maakt wel een groot verschil. Zelf zijn we een betere band, met meer ervaring en een betere live-performance.