Dat klopt. Die twee festivals deden we, en die show in London, en daarna zijn we op tour gegaan voor ons tweede album Us And Them. Na die tour zijn we naar Irak en Koeweit gegaan om voor onze militairen op te treden. Nu pas, bij ons derde album, hebben we onze eerste tour in Europa. Ik ben Disturbed erg dankbaar dat ze ons hier meenemen. We zijn al lang bezig om hier een keer te touren, maar tot dusver hadden we hier ook geen album uit.

Jullie eerste albums zijn hier dus niet uitgebracht?

Us And Them is in een paar landen in Europa uitgebracht, maar The Sound Of Madness is het eerste album wat echt overal uitkomt. En nu kunnen we dus ook hier gaan touren, want zonder album heeft dat weinig zin. We merken nu al dat het publiek de nieuwe cd wel een beetje kent. Goed, een klein deel kent de oudere nummers ook, maar toch een stuk minder. Ik vind het wel uitdagend om de interesse van het publiek te winnen. We zijn nieuw hier, dus ze kennen ons nog niet goed.

Is het tot dusver wat je van touren door Europa verwachtte?

Het is veel beter dan ik verwachtte. Ik wist dat het hard werken zou worden, maar gelukkig doen we het graag en als je dan de reacties van het publiek ziet is het het allemaal waard. De mensen hier zijn echt geweldig. Waar ik zelf altijd versteld van sta is dat er eigenlijk geen taalbarriëre is. Waar ik vandaan komt spreekt iedereen één taal: Engels. Hier spreken mensen vaak naast hun eigen taal ook Engels, en soms nog één, twee of soms zelfs drie talen! Prachtig! Dit soort verschillen in cultuur vind ik echt mooi.

Maar op deze tour met Disturbed is het publiek er echt voor Disturbed. Merk je dat op het podium goed?

Dat merk je wel, maar na afloop hoor ik meestal veel goede reacties op ons optreden. We sluiten wel aan bij Disturbed. En zoals ik zei, we zijn Disturbed erg dankbaar dat we ons voor onze eerste Europese tournee met hen mee mogen.

Disturbed is de laatste jaren in Europa ook steeds bekender geworden, en vult nu een zaal als de Heineken Music Hall. Ik heb begrepen dat jullie dit soort zalen ook wel vullen in de Verenigde Staten. Klopt dat?

Ja, daar gaat het met ons ook erg goed. Het varieert van zalen van 1500 tot 5000 man, en soms festivals van 55.000 man. Het verschilt daar wel van stad tot stad.

Nu komt jullie cd dan eindelijk hier uit, maar enkele jaren terug weigerde MTV in Amerika om een clip van jullie te draaien. Wat was er aan de hand?

Dat was onze tweede single, 45. Die hebben ze een tijdje gedraaid, maar ze hadden ongeveer het hele refrein eruit geknipt. Toen heb ik ze een brief geschreven, met de vraag waarom ze het nummer überhaupt nog draaien als het refrein eruit geknipt is. Ze vonden het een te schokkende tekst. "I'm staring down the barrel of a 45, swimming through the ashes of another life, no real reason to accept the way things have changed, staring down the barrel of a 45." Toen heb ik dus gevraagd waarom ze dit eruit knippen, als Jay-Z wel 99 keer neergeschoten mag worden in z'n liedje. Maar goed, ze snapten de metaforen niet in het nummer.

Het heeft dan vast nog wel wat gratis publiciteit opgeleverd.

Dat wel. Dat hadden we in het begin ook niet, na ons eerste album. Niet op tv, in ieder geval. Op de radio wel. En we hebben na ons eerste album ongeveer twee jaar aan een stuk getourd. Toen hebben we ongeveer 480 shows in twee jaar gedaan. En daarbij hebben we veel promotie via de radio gedaan, wat ook heel veel werk is. Je hebt 50 staten, en in elke staat diverse steden, en in elke stad weer diverse zenders. We hebben heel veel acoustische optredens op de radio gedaan, en veel interviews, om maar zoveel mogelijk gedraaid te worden zodat er meer mensen naar onze shows kwamen. En daar hebben we veel contacten aan overgehouden. Nu dat we met onze derde plaat er zijn merken we dat men ons graag weer terug wil zien.

Maar waarom is The Sound Of Madness dan pas het eerste album dat hier ook echt uitkomt?

Ik denk dat het label destijds niet verwachte dat we zo gingen scoren als we in Amerika deden. De media vond ons destijds niks, ze begrepen onze muziek niet en dachten dat het niks zou worden. Uiteindelijk zijn er van ons debuutalbum meer dan een miljoen exemplaren verkocht, en nog gaan er elke week een paar duizend van over de toonbank.

Dan vind ik het toch vreemd dat we jullie hier nog niet kennen.

Zoals ik al aangaf, het label wist ook niet helemaal wat ze konden verwachten. Toen ze zagen dat het goed ging wilden ze dat we ons eerst op de Verenigde Staten gingen concentreren. Daar hadden we onze handen wel vol mee, kan ik je zeggen. En achteraf gezien vind ik het niet erg dat het even geduurd heeft voordat we naar Europa konden komen, want nu worden we hier met onze beste nummers geïntroduceerd.

Over die beste nummers gesproken, waarom staan een paar van de beste nummers als bonustrack op de fanclub-editie van de nieuwe cd?

Heh dat hoor ik vaker. Sommige mensen vinden die nummers heel goed, maar anderen vinden het terecht dat ze bonustrack zijn en niet op de normale versie staan. Helaas is er in de Verenigde Staten wat regulering over hoeveel nummers er op een album mogen staan, waarvoor de artiest betaald krijgt. Technisch gezien word je in de Verenigde Staten voor tien nummers op een album betaald. Als je dus meer nummers toevoegt krijg je als artiest daar niets voor. Als je het nummer geschreven hebt krijg je wel je deel van het geld voor die extra nummers, maar als uitvoerende artiest niet. Een paar jaar geleden hebben ze diverse wetten aangepast, en dit ingesteld. Voor dit album heb ik ongeveer zestig nummers geschreven en als demo opgenomen. Men vraagt vaak wat ik dan met al die andere nummers doe. Niks, zeg ik dan. We hebben de nummers opgenomen waarvan wij vonden dat ze het sterkst waren. En daarna hebben we gekozen welke op het album komen, en welke de bonustracks zijn.

Als je dan aan een nieuw album begint, ga je dan ook nog tussen je overgebleven nummers kijken of er toch nog iets bij zit wat je kan gebruiken?

Nee, ik begin dan helemaal opnieuw. Na ons tweede album hadden we negentien maanden getourd, en we waren helemaal op. Ik had helemaal geen zin meer in muziek. Tijdens die tour heb ik de band zichzelf zien vernietigen. Het ging echt niet goed meer, er waren teveel problemen binnen de band. Ik was daardoor echt toe aan wat anders. Ik ben daarna een maand weggeweest, waar naartoe weet ik niet eens meer. En toen opeens kreeg ik een vloedgolf van ideeën en woorden over me heen. Ik zat toen in een hotel ergens in Florida, en had daar een kladblok bij me, wat ik helemaal heb volgeschreven. Dat was dus te klein, en toen ben ik op de muren verder gegaan. Daar heb ik dan foto's van genomen met m'n camera, om het niet kwijt te raken. Daarna heb ik met een vriend van me, Dave Bassett, die ideeën gaan uitwerken. Samen hebben we alle nummers geschreven, op drie na.

In het boekje zie ik ondermeer Eric Bass staan als bassist, en Zach Myers en Nick Perri als gitaristen, maar als ik verder lees zie ik nog meer namen staan. Hoe zit dat?

De mensen die je noemt zitten nu in de band, maar zijn eigenlijk pas na de opnames erbij gekomen. We hadden al tijd in de studio geboekt toen we afscheid moesten nemen van gitarist Jasin Todd. Hij had wat problemen in z'n priveleven, en kon daardoor niet door met de band. We hebben op het album daardoor enkele andere mensen gebruikt dan de vaste band. Barry [Kerch] en ik zijn de enigen die vanaf het begin in Shinedown zitten. Begrijp me niet verkeerd, de mannen die je in het boekje ziet staan zijn echt onderdeel van Shinedown. Ze zijn niet ingehuurd om even mee te touren, maar ze kwamen pas na de opnames bij de band. Zach Myers was al met ons mee geweest op als gitarist en bassist, en is nu weer onze gitarist. Nick en Eric kenden we ook al, en we hebben ze gevraagd of ze mee wilden doen. We hebben ze het album gestuurd en binnen een maand hadden ze alle nummers geleerd. Niet alleen van de nieuwe cd, maar ook de oude nummers. Barry en ik keken elkaar aan, en we wisten dat het wel goed zat met deze nieuwe bandleden.

Je zei al dat jullie naar Irak gegaan zijn om voor de soldaten daar op te treden. Hoe was het?

Heel anders dan je op tv ziet. Heel frustrerend soms, maar het heeft wel mijn ogen geopend. Wij zijn er naartoe gegaan om voor onze soldaten te spelen vanwege dat we veel respect voor ze hebben en voor wat ze doen, niet vanuit een politiek oogpunt. Ik zou niets liever willen dan dat die jongens naar huis kunnen komen, want het heeft nu wel lang genoeg geduurd. Deze oorlog lijkt niet op te houden, maar sommige mensen verdienen er geld aan, en anderen gaan er door dood. Dat is dus echt niet eerlijk. Dus ik vind het tijd dat ze naar huis komen. Maar ik heb daar heel veel fascinerende verhalen gehoord, en heel veel mensen van over de hele wereld ontmoet. Ik zou die ervaring echt niet hebben willen missen. Ze waren zo blij dat we daar waren om op te treden. Gewone fans zijn geweldig, maar als je de ogen van de jongens daar ziet als je voor ze optreedt... geweldig.

Wat staat er voor jullie te wachten na deze tour?

We zijn tot begin november met Disturbed op tour door Europa, daarna gaan we terug naar de Verenigde Staten voor een tour met Avenged Sevenfold en Buckcherry. Voor kerst hebben we nog enkele shows in arena's. Met kerst hebben we een paar weken vrij, en daarna komen we waarschijnlijk weer terug naar Europa voor ons eigen tourtje. Zoals het er naar uitziet worden dat veertien shows, en natuurlijk ook in Nederland. Daarna weer terug naar de Verenigde Staten en Canada, en hopelijk komen we hier in de zomer voor de festivals.