Nou, allereerst, we wisten wat we aan het doen waren. Ik kwam met het idee voor het conceptalbum tijdens de Viva La Bands tour die we geheadlined hebben in Amerika, waarbij we onder andere GWAR in het voorprogramma hadden. Een beetje een rare line-up, maar wel erg cool. En toen we terugkwamen, hadden we onderweg al wat ideeën verzameld en we wisten dat we maar zes weken de tijd hadden voordat het kerst was. Die tijd hebben we volgens mij heel goed gebruikt, want na die zes weken, toen we even uit elkaar gingen, hadden we al een behoorlijke basis voor het nieuwe album gelegd. En op dat moment raakte ik een beetje in paniek, omdat ik moest gaan nadenken over de teksten. De keyboards waren juist toegevoegd en toen ik het album een keer 's avonds doorluisterde, deed de atmosfeer me heel erg denken aan Cruelty And The Beast. Dat album gaat over de Bloedgravin Elisabeth Bathory. Ik begon mijn oude aantekeningen over haar nog eens door te lezen, en toen kwam ik de naam Gilles de Rais tegen. En toen dacht ik: dit kan wel eens interessant zijn; het is tien jaar na Cruelty And The Beast, dus zou wel cool zijn om een soortgelijk topic te gebruiken. Dus ik nam contact op met een vriend van me, Gavin Baddeley, waarmee ik samen The Gospel Of Filth heb geschreven, en hij wees me op enkele zeer goede boeken. Dus tegen kerst had ik al wat dingen gelezen, en wist iedereen in de band al ongeveer waar het album over zou gaan, en dus hebben we samengewerkt om een behoorlijk cineastisch album te creëren, zodat de teksten een reflectie van de muziek waren en vice versa. En we hadden ook al gepland om met Andy Sneap te werken. We hebben het vorige album ook met hem opgenomen en we zijn verliefd geworden op zijn studio. Het ligt in een prachtig deel van Engeland, erg geïsoleerd, maar zeer inspirerend. Andy wist al hoe we het ongeveer wilden aanpakken, hij wist dat we een vocal engineer zouden meenemen – Doug Cook - met wie we in het verleden al hebben samengewerkt. Dus we gebruikten twee studio's, zodat we tegelijkertijd konden werken.

Als ik me niet vergis, is dit jullie derde conceptalbum, na Cruelty And The Beast en Damnation And A Day. Als je die drie albums nu eens met elkaar vergelijkt, welke verschillen en overeenkomsten zie je dan?

Nou, het nieuwe album heeft een heel moderne productie. Andy heeft fantastisch werk geleverd. Het voordeel van Andy is dat hij 'mee mixt': je hoeft dus niet het ene nummer af te hebben voordat je aan het andere begint. Dat is heel handig. Maar ik denk dat het nieuwe album dezelfde bombast en hetzelfde cineastische karakter heeft als beide andere albums. Maar vanwege de thematiek en de 'middeleeuwse' sfeer van de keyboards en orkestrale delen heeft dit album volgens mij de meeste raakvlakken met Cruelty And The Beast, hoewel dit album meer mannelijk is, in vergelijking met het meer 'vrouwelijke' Cruelty And The Beast. Tenminste, als ik er even heel basaal een vergelijking tussen maak, om de mensen een algemeen beeld te geven.

De naam Gilles de Rais duikt ook al op in de tekst Lord Abortion van het Midian-album. Wat is er zo fascinerend aan deze figuur dat je er een heel album aan wijdt?

Dat vroeg ik me in eerste instantie ook af. Ik kende het verhaal van Gilles de Rais deels, door te spreken met een occulte historicus, die ook veel van zijn kastelen heeft bezocht. Hij raadde me echt de goede boeken aan, waardoor het verhaal meteen een stuk interessanter werd. Gilles de Rais was een kameraad van Joanne d'Arc, hij werd benoemd tot Maarschalk van Frankrijk, hij was een van de rijkste mannen van West Europa, een oorlogsheld, een soort Middeleeuwse playboy eigenlijk. Het album begint eigenlijk pas na de dood van Joanne d'Arc, en ik geloof dat haar ter doodsveroordeling de katalysator was van zijn misdaden, omdat hij sterke gevoelens voor haar had. Tot dan was hij een vrome christen, en omdat hij volgens mij een man van extremen was, geloofde hij volgens mij dat je verlossing niet alleen in de handen van God, maar ook in handen van de Duivel kon vinden. Hij was tevens wetenschapper en alchemist, maar ontvoerde ook kinderen om te offeren – uiteindelijk heeft hij tussen de 100 en 250 kinderen en tieners ontvoerd, verkracht en vermoord. Uiteindelijk is hij gevangen genomen en veroordeeld, maar volgens mij was hij uiteindelijk overweldigd door schuldgevoelens en heeft hij, zoals sommige moderne seriemoordenaars, bewust sporen achter gelaten om gevonden te worden. Hij is dus uiteindelijk van het ene uiterste naar het andere gegaan.

Er zijn enkele mensen die beweren dat zowel Elisabeth Bathory als Gilles de Rais eigenlijk alle moorden in hun schoenen kregen geschoven, zodat het vele land dat ze bezaten geconfisqueerd kon worden, maar dat zou niet bepaald een interessant verhaal voor Cradle of Filth zijn, of wel dan? Het album kan ook los van het concept beluisterd worden, maar als mensen wat dieper onder het oppervlak willen graven, kunnen ze dat doen via de teksten en het artwork, die op een cineastische manier met de muziek samenwerken.

Dus het zijn vooral de tegenstellingen in de persoon van Gilles de Rais die je zo aantrekken?

Ja, kijk, we behandelen dit onderwerp niet op een soort Cannibal Corpse-achtige manier, maar op een poëtische manier. Een voorbeeld: Gilles de Rais pleegde zijn daden in vele van zijn kastelen, maar wij hebben ons geconcentreerd op zijn meest bekende kasteel, om verwarring te voorkomen. Dus we hebben het thema ook een beetje gebastaardiseerd, en het veranderd in een gotisch horrorverhaal.

En als je het nieuwe album met zijn voorganger Thornography vergelijkt, wat zie je dan voor verschillen?

Het is behoorlijk verschillend, we zijn een band die er sowieso niet van houdt om twee soortgelijke albums te maken, in ieder geval niet achter elkaar. En vergeleken met het vorige album, even kort omschreven als ik dat zou moeten – is het nieuwe album veel harder, maar ook melodieuzer en absoluut meer symfonisch.

De vorige twee albums waren in vergelijking met het nieuwe album wel stukken meer gitaargeoriënteerd volgens mij...

Hmm... nou... dat zie ik niet helemaal zo. Ik zie wel wat je bedoelt. Maar dat komt omdat de nadruk op het nieuwe album niet meer alleen maar op de gitaren ligt. Er zitten nog steeds net zoveel gitaargeoriënteerde stukken in, misschien zelfs nog wel meer, maar op het nieuwe album wordt tegelijkertijd ook veel nadruk gelegd op koren, keyboards en samples die nauw met de muziek samenwerken. Dus het plaatje wordt nu niet alleen door gitaren bepaald, maar ook door de orkestratie, en in mijn ogen heeft dat heel goed gewerkt.

Is de nadruk op het gitaarspel ook in zekere zin een beetje een eerbetoon aan 'oude helden' als Iron Maiden? Sommige gitaarstukken doen me daar wel eens aan denken...

Ja dat zou goed kunnen. Ik denk dat dat toch een beetje de Engelse nalatenschap is. Het album klinkt wel zeer Engels, maar dat hebben maar weinigen opgemerkt.

Oké, een wat algemenere vraag: als je terugkijkt op de historie van Cradle of Filth, wat is dan volgens jou je favoriete Cradle of Filth-album en waarom?

[Dani gaat er eens goed voor zitten en neemt een tijdje om na te denken. ]

Dan zou ik toch Damnation And A Day zeggen. Er zijn verschillende redenen waarom ik dat album prefereer. Ik was erg trots op de manier waarop het album in elkaar is gezet, en ik heb gewoon goede persoonlijke herinneringen aan het album. En de massiviteit van het geluid op dat album: we houden allemaal van soundtracks, en we wilden een album opnemen waar niet alleen van genoten kon worden als een extreem metal album, maar ook als de soort soundtrack van een film die er nooit was. Maar uiteindelijk denk ik wel dat de nummers op ons nieuwe album beter zijn.

Was Damnation And A Day ook het meest uitdagende album om te schrijven?

Ja, dat zou ik wel zeggen. Het was een erg lang album en mensen verwachtten allemaal verschillende dingen omdat we hadden getekend bij Sony Records. Er waren zelfs enkelen die waarschijnlijk verwachtten dat we ineens dance-muziek zouden gaan maken.

Over dance gesproken... ik had begrepen dat jullie allemaal wel fan zijn van electronische / industrial muziek, zoals Skinny Puppy...

Nou, eigenlijk hou ik helemaal niet zo van Skinny Puppy: ze zijn wel oké, maar dat was het dan ook. Maar inderdaad, ik hou wel van tragische muziek, en ook wel van bands als Ministry, Wumpscut en Limbo.

En jullie hebben toch in Engeland ook getourd met Hanzel und Gretyl? Dat is toch ook een meer industrial-achtige band?

O ja, ja Hanzel und Gretyl is wel een geweldige band. Ja, we zijn al een aardige poos fans – en vrienden – met hun. Sinds we met Ozzfest op tour waren kennen we hen.

Wat voor overeenkomsten zie je tussen deze verschillende stijlen? Tussen extreme metal en industrial of electronische muziek?

Nou, Hanzel und Gretyl is meer de bastaardversie van metal, het is meer rigide, en digitaal klinkend, waar metal meer vloeiend en natuurlijk klinkt. Maar ja, ik hou van extreme muziek, maar ik hou eigenlijk vooral van soundtracks, omdat die je helemaal in een bepaalde stemming kunnen krijgen. Ik zou zeggen dat de overeenkomsten met name in de energie en de agressie zitten, maar dat industrial wel meer mechanisch is dan wanneer je met een band speelt. Een echte drummer helpt natuurlijk altijd.

Je bent dus een grote fan van soundtracks: speel je misschien stiekem ook wel eens met het idee om zelf een soort van soundtrack op te nemen – een volledig niet-metal album?

Dat idee is wel eens ter sprake gekomen, hoewel mijn betrokkenheid dan wel minimaal zou zijn. Maar we hebben het wel eens gehad over het opnemen van een stille film, zoals The Cabinet of Dr. Cagliari, of misschien een soort cover-versies – we houden van cover-versies – van klassieke stukken die we dan als band spelen. We hebben altijd genoeg ideeën. Misschien dat er zelfs tussen nu en de volgende full length een dubbelalbum verschijnt met heropnames van oud materiaal, waarvoor de fans kunnen stemmen, en cover-versies waar we erg trots op zijn.

Dat klinkt interessant...

Ja, nou ja, ik weet niet hoe interessant het zal zijn voor de algemene fans, maar het is ook meer om onszelf een plezier te doen.

Oké... dan even over naar de tour die eraan komt...

O ja, maar het is eigenlijk niet een echte tour, maar meer een soort festivaltour waarbij ons is gevraagd om te headlinen. Maar het is met Gorgoroth, Moonspell, Septic Flesh en een band genaamd Asr... Asr..... Asrai of zoiets [lacht].

We worden ineens onderbroken door een luid geschal uit Dani's telefoon. Het lijkt op een soort robotstem die op vervormd volume uit de te kleine telefoonspeakertjes komt knallen...

Waarom is dat zo verdomde hard? Och hou toch je kop, ik bel hem straks wel terug!

Wat is dat voor een 'tune'?

Het is mijn 'Dalek'. Ken je Dr. Who? Een science fiction film waarin de Daleks, een soort mutanten, robots, kijk, zo zien ze eruit! Ze zijn ongeveer anderhalve meter hoog, en er leeft een soort mutant in. Hij praat ook, en zegt dan dingen als "exterminate! Obey! Kill the doctor! Kill humanity!" [lacht]. Anyway, waar hadden we het over?

De tour...

O ja ja, de tour! Onze echte headline tour begint in januari 2009 in Amerika, en we nemen Satyricon en Septic Flesh mee voor 8 weken. En daarna komt er zeker een volledige Europese tour, maar onze booking agent heeft pas net de Amerikaanse tour bevestigd, dus dat zal nog wel even duren.

Ik was eigenlijk wel een beetje verbaasd toen ik Cradle of Filth en Gorgoroth samen op één bill zag staan: volgens mij is Gorgoroth toch met name een behoorlijk traditionele, 'narrow-minded' black metal band...

Nou, zo narrow-minded zijn ze ook niet. Je hebt vast de verhalen van Gaahl gehoord die met zijn vriendjes uit de kast kwam. En het designen van vrouwenkleding, whatever, dus zo narrow-minded zijn ze niet. Maar serieus: het is interessant, en ik ben al een aardige tijd bevriend met King ov Hell. We mailen elkaar regelmatig en hij is eigenlijk een erg grappige, down to earth guy. Dus er zullen wel verschillende stijlen te horen zijn, maar volgens mij wordt het een interessante tour. We touren met de Gaahl-versie van Gorgoroth.

Wat ik me ook nog afvroeg: hebben jullie al videoclips opgenomen voor het nieuwe album?

We hebben net een regisseur gekozen. Over een weekje of drie gaan we een clip opnemen bij het nummer Honey And Sulphur. De clip zal representatief worden voor het concept van het nieuwe album, maar ook een interpretatie, omdat het anders wel erg duur zal worden.

Wordt het een typische Cradle-clip?

Nou, dat is het punt, dat weten we eigenlijk nog niet. We gaan het over een paar weken met de regisseur bespreken. Hij woont in Canada, en is daar nu beelden aan het schieten, en daarna komt hij naar ons.

Oké. Wat is eigenlijk jouw persoonlijke favoriete Cradle of Filth clip?

Waarschijnlijk From The Cradle To Enslave, omdat het de voorloper van Cradle Of Fear was, en ook weer gewoon vanwege de persoonlijke herinneringen. En er gebeurt heel veel in de clip. Die, of So Glad For The Madness, dat is ook een geweldige clip. Temptation was ook erg leuk om te doen, Nymphetamine... we hebben al veel clips opgenomen eigenlijk!

Jullie zijn inmiddels een behoorlijk grote band, maar herinner je je ook nog de allereerste tour die je ooit met Cradle of Filth deed?

Ja hoor, de eerste tour waar we in feite zonder nadenken aan meededen was als support act voor Cancer en nog een band, waarbij een andere support band eruit geschopt werd en wij invielen. Maar de eerste normale tour was een Europese tour met Anathema en At The Gates, en wij waren de opener. Het was krankzinnig. Alle drie de bands in één bus, veel drank... Het was niet een heel grote tour eigenlijk, soms speelden we voor 600 mensen, terwijl we een andere avond voor 40 mensen stonden te spelen. Het was vreemd, maar wel een erg leuke tour. Het was allemaal nieuw voor ons. En vergeleken met de laatste tour... twee bussen, crew... heel anders.

Wat is het meest bizarre dat je ooit is overkomen tijdens het touren?

Poeh, heel veel dingen. Een keer in Mexico waren we aanwezig bij een of ander vreemd ondergronds ritueel met een Mayan priester. Erg surrealistisch: onder een piramide, verlicht met kaarsen, en dan vandaar tot helemaal boven, en vervolgens dronken raken van gratis tequila aan de bar. Een erg surrealistische dag.

Oké. Even nog wat anders: jullie promoblaadje heeft het heel ruig over 'fuck our detractors'...

Dani veert meteen op: Echt? Waar staat dat?

Op de achterkant. En jullie hebben het ook over de 'hard earned reputation' van de band, en ik vroeg me af, als jullie met een nieuw album komen dan breekt al bij voorbaat de discussie los op het internet...

Ik weet het, maar dat is al de helft van de lol voor ons. Volgens mij zit er in een deel van onze band al iets opgesloten dat mensen pissig maakt. We doen het niet opzettelijk of zo, maar ik denk dat we onbewust een beetje dat element in ons hebben als band.

Maar het moet toch ook wel hartstikke frustrerend zijn? Je steekt al je energie in een nieuw album en je hoort vervolgens mensen zeggen: "goh, alweer hetzelfde klote-album".

Ja oké, maar dat is een minderheid, ook al zijn het misschien best veel mensen die dat zeggen. Meestal zijn dat ook de mensen zonder leven die sowieso maar wat via het internet lopen te zeiken. We hebben tot nu toe veel positieve reacties gehad op het nieuwe album, maar gegarandeerd zal er wel weer een 'elite' zijn die niet eens de moeite zullen doen om het te luisteren. Ze willen ons hoe dan ook haten. Prima, ik vind het geweldig dat ik hun leven verkloot [lacht].

Oké... kun je ook niet iets meer vertellen over het boek dat eraan komt?

O ja, het is bij de uitgever, en ik heb de PDF-files bij me op mijn laptop. Ik ben het aan het proeflezen, samen met enkele andere mensen. Het is een misvatting dat het boek een autobiografie van de band zou zijn. Het neemt ieder album van ons en gebruikt die albums als een springplank om zich te richten op de thema's waar de albums om draaien. The Principle Of Evil Made Flesh draait om de femme fatale door de geschiedenis heen, Dusk And Her Embrace draait rondom de gotische esthetiek, zoals die te vinden is in 18e-eeuwse poëzie en architectuur. En er zitten veel gastbijdragen in het boek van bekende personen: Dario Argento, Clive Barker, Tim Burton, Anton LaVey, Christopher Lee, Johnny Depp. En qua muziek Glen Benton, Tom Araya, Marilyn Manson, Glenn Danzig... heel veel mensen. We noemen het zelf Bible Part Deux [lacht]. Het is een reis door alles dat delicious and dark is. Het boek komt pas rond Pasen uit, maar via de website van Cradle of Filth kun je – samen met het nieuwe album – een streng gelimiteerde, in leder ingebonden editie kopen. Handgesigneerd en met een extra hoofdstuk over dingen die ons tijdens het touren overkomen zijn. En die komt met Halloween uit.

Oké, de laatste vraag: jullie hebben al heel wat albums uit, veel getourd, héél veel interviews gedaan: hoe houd je het interessant voor jezelf?

Door goede lunches te hebben [lacht]. Het is altijd interessant. En je moet niet vergeten: de laatste keer dat ik hier zat om interviews te geven, is alweer twee jaar geleden. In die tijd is veel gebeurd. Kijk, als het iedere dag, jaar in jaar uit, alleen maar interviews geven was, dan zou het wel vermoeiend worden, maar op deze manier niet. Ieder album is nieuw, brengt nieuwe onderwerpen met zich mee, nieuwe mensen om mee te praten.

Oké, bedankt voor je tijd!