Hoewel Brutus rond de eeuwwisseling het definitieve levenslicht zag, ligt de oorsprong van de band eigenlijk nog verder in het verleden. Het was ergens in het jaar 1998 dat er voor het eerst sprake was van een samenkomst van musicerende individuen, waarvan er later drie nog deel hebben uitgemaakt van Brutus. Aanvankelijk wisten wij van elkaar dat wij, op het uiterlijk gebaseerd, zo ongeveer dezelfde muzieksmaak hadden en heeft drummer Ploegbaas het eerste initiatief getoond door aan te geven dat hij, onder de naam 'Vleespomp', wel in was voor een jamsessie met deze en gene. Dat was uiteindelijk niet echt bevallen dus ging een ieder weer zijn eigen weg.
Rond het jaar 2000 kwam het er op neer dat Ploegbaas en gitarist Bastærd toch nog een band gingen vormen, die de weerspiegeling zou moeten worden van hun deathmetalsmaak. Geen gefriemel en gefrummel als in dat je sneller wilt gaan dan dat je eigenlijk kan, maar constant alleen maar intens. That's it.

Dat verhaal klonk mij op zich goed in de oren en ondanks dat het een paar jaar eerder niet zo goed bevallen was, ben ik toch naar een repetitie gegaan, vooral omdat Bastærd in mijn ogen echt een supergitarist is en Ploegbaas sinds die eerste repetitie zo hard vooruit is gegaan dat het binnen de kortste keren van een geinproject met alleen maar "snel", naar een serieuze en uitgedachte aanpak is gegaan. Op het moment dat we de eerste promo uitbrachten waren we dus ook al een hecht team, in de zin van zes keer per week repeteren, nachtenlang, met alle plezierige zaken die daarbij horen... Dat was zonder meer één van de gezelligste tijden uit mijn leven.

Geen vuiltje aan de lucht

Toen de demo goed en wel in elkaar gedraaid was, gingen wij op zoek naar een platenlabel. Van tevoren hadden wij een aantal labels beoogd waar we een deal mee zagen zitten, en deden we tien - vijftien pakketjes de deur uit. Via de gasten van Disavowed hoorden wij dat onze demo inmiddels bij Unique Leader werd beluisterd en dat was voor ons op dat moment toch echt keus nummer één. Uiteindelijk hebben we daar getekend en kregen al gauw het gevoel dat het label zou gaan groeien. Wij voelden ons daar meer dan thuis en hebben ons toen gestort op de opnames van de eerste cd.
Gedeeltelijk door eigen schuld, gedeeltelijk door het feit dat het label op dat moment een hoop bands tekende, liep de release van Slachtbeest vertraging op. Het was een kwestie van op tijd zijn met je cd, hoewel we redelijk op tijd waren, waren we wel nét na een aantal bands, zoals Decrepit Birth, Spawn of Possession en Severed Savior, dus zodoende kwam onze cd drie kwart jaar nadat deze al was opgenomen pas uit. Slachtbeest kwam uiteindelijk uit in 2004 en direct na de release gingen wij op tour met Macabre en Cephalic Carnage. Op dat moment was er dus nog geen vuiltje aan de lucht.

Superbot

Één van de kenmerken van Brutus zijn onze teksten die volledig Nederlandstalig zijn. Ik kan mij voorstellen dat het vragen oproept, maar dat was eigenlijk net zo'n besluit als op het moment dat we drie nummers af hadden en ons afvroegen waarom we nog een andere beat zouden gebruiken dan de blastbeat of de blastbeat met double bass er onder. Hetzelfde gold voor de Nederlandse teksten. Wij vonden dat er op dat moment geen band was die de Nederlandse teksten gebruikte zonder jolig over te komen. Wij hebben er dus verder niet moeilijk over gedaan. De teksten zijn Nederlands, de bandnaam is Nederlands, dít is Brutus.

Uiteraard werden we wel ernstig op het feit gewezen dat wij een demo hadden met Nederlandstalige teksten en alleen maar blastbeats... is dat wel verstandig om te blijven doen? Nou, toen dachten wij op onze beurt: "Verstandig als in... wil je soms geld verdienen met deathmetal? Ben je achterlijk?" We deden dus gewoon wat we wilden en ondanks de tips om toch te switchen naar het Engels voelden wij daar niets voor. In het Nederlands klinkt het echt superbot, lees het maar eens op, voor de grap. Ja, in het buitenland begrijpt men er geen zak van, maar had je de teksten soms beter verstáán, als ze Engels zouden zijn geweest?
Dat is ook de reden waarom we de teksten niet hebben afgedrukt in het boekje van de eerste cd. Wij besloten het te beperken tot zinsneden die het verhaal samenvatten, die zijn in het Nederlands en Engels afgedrukt. En voor de rest gebruik je maar je fantasie en laat je de muziek de rest doen. Dat was min of meer de insteek.

Cheap shot

Omdat de release van Slachtbeest, zoals al eerder gezegd, op zich liet wachten, hadden we inmiddels al vijf – zes nieuwe nummers voor de nieuwe plaat volledig afgerond. Toen dachten wij ook eigenlijk: "Touren, misschien nog wat optredens doen en eind 2004 slaan we de handen ineen voor de opname van de nieuwe plaat." Ondertussen was Ploegbaas bezig met een concept, dat ging van kleinschalig naar opeens een ultralang verhaal, in het Nederlands, en dat gingen we uitwerken. Op dat moment hadden we besloten dat de vijf nummers die al voor de nieuwe plaat gepland stonden niet eens close waren bij wat het moest zijn, dus toen zijn we gaan doorschrijven. Op het moment dat we hadden kunnen zeggen dat we met acht nummers een nieuwe plaat konden gaan uitbrengen besloten wij om niet voor de "cheap shot" te gaan, maar hadden we nog steeds het plan om een mooie lange tweede plaat op te nemen. In de tussentijd wilden we nog wat optredens doen, toen een aanbod voor een tweede tour met Beheaded en Mortal Decay zich aandiende. Dat hebben we gedaan, met het idee dat als de tour is afgelopen, wij direct, direct maar dan ook direct die tweede plaat zouden gaan opnemen.
Zo gezegd, zo gedaan, toen we terug waren gingen wij er tegenaan en binnen anderhalve maand stonden de drums er op. Inmiddels was het mei 2006 en ik was net klaar met de gitaren, toen het tot ons door begon te dringen dat Ploegbaas écht eens serieuze problemen kon hebben en totaal niet lekker in zijn vel zat...

Issues

Aanvankelijk leek zijn depressiepatroon redelijk overeen te komen met dat van de meeste mensen. We hebben allemaal wel eens momenten dat we even down zijn, zo ook hij. Nou, dat duurde dan even en vervolgens ging het weer goed. Dan kwam de winter er aan en ging het weer even iets minder, maar in 2006 begon het echt goed door te dringen dat er meer aan schortte dan alleen een winterdepressietje en dat is ons allen gaan aantasten. Tot op het moment dat we de plaat moesten gaan afwerken en toen kwamen wij zodoende vanzelf op het punt dat we beseften dat we wellicht niet zo hard moesten doordraven. Ons leven stond volledig in het teken van Brutus en dat moest wellicht gaan veranderen.

Iedereen heeft issues, iedereen gaat daar op zijn eigen manier mee om. Omdat ik een behoorlijk down to earth persoon ben kon ik het mij ook niet voorstellen hoe Ploegbaas zich voelde. Hij was een intelligente kerel met talent, met vooruitzichten, met kundig taalgebruik, noem maar op. Hij kon in feite alles klaarspelen, maar de manier waarop hij dat voor ogen had was... zeg maar een "make or break" en dat gold voor alles. Hij was altijd met een hoop dingen bezig, op een zeer toegewijde manier, dus dat had ook altijd resultaat. Maar het was voor hem nooit goed genoeg om bepaalde minderwaardige gevoelens te onderdrukken. Dat had niet een reden maar was meer een soort manifest van wat zijn mentale staat teweegbracht bij hem. Wij hebben dat in de eerste instantie altijd als drijfveer gebruikt om met de band bezig te blijven, te blijven schrijven, te blijven oefenen, beter te blijven worden. Dat bleef een tijdje goed gaan totdat wij dus op het punt kwamen dat het ernstig duidelijk werd dat hij echt hulp nodig had. Wij besloten op een gegeven moment dat het gewoonweg niet gezond was om die jongen in een positie te drijven waarin hij maar door ons moest worden meegetrokken, terwijl juist hij altijd diegene was die óns meetrok. Dus toen besloten wij dat wij een tandje terug moesten, die cd die komt wel af, maar eerst moest Ploegbaas herstellen, daar hij op het laatst nog maar een schim van zichzelf was.

Op de bewuste avond dat Ploegbaas een einde aan zijn leven besloot te maken heb ik... noem het toeval, of niet... ook Ploert en Vlerk, de toenmalige gitarist en de bassist, opgebeld en gezegd dat het dermate niet goed ging dat hij wellicht wel de stekker er uit ging trekken.
Ik heb er altijd vertrouwen in gehad dat hij zou kunnen herstellen, in die zin dat hij zijn leven werkbaar zou maken, maar als hij daar jarenlang voor zou moeten vechten, therapie, medicijnen, weet ik veel wat allemaal... dan weet ik ook echt serieus niet of dat wel de moeite waard zou zijn om dat te doorlopen voor een schim van wat je zou kunnen zijn als je al die issues niet zou hebben. Voor mijzelf kan ik zijn oplossing niet voorstellen, maar als ik hem zo de laatste anderhalf jaar zag, dan kan ik er vrede mee hebben met het feit dat hij besloten heeft dat hij dat voor zichzelf niet meer ging doen. Ik kan mij goed voorstellen dat het een opluchting voor hem was om niet steeds weer datzelfde pad te moeten bewandelen, wat voor zijn familie en vrienden ook knap pijnlijk was om te zien.

Veldslag

Ploegbaas heeft altijd zijn familie, band en vrienden als excuus gebruikt om er nooit een einde aan te maken. Hoe vaak we het er ook over hadden, hij zei altijd dat hij het niet kon maken, tegenover al die mensen. Het is uiteindelijk altijd een egoïstisch besluit om zoiets te doen, maar iedereen in zijn omgeving die om hem gaf gunde het hem om niet meer die veldslag tegen zichzelf te moeten leveren.
Hij heeft er regelmatig over gehad maar ik wist het nooit op zijn waarde in te schatten. Hij kwam er ook steeds weer overheen. Op een gegeven moment bereikte ik het punt dat ik ook echt ging geloven dat hij het niet zou doen, omdat hij ook steeds maar bleef zeggen dat hij het niet kon maken, tegenover mensen. Totdat hij het dus wél deed. Mijn beste vriend... Vijf jaar lang heb ik met die gozer in een huis gewoond, in een band gezeten, we trokken bijna 24 uur per dag met elkaar op. Ja, dan zakt de grond onder je weg.

We hebben de gebeurtenissen toentertijd heel bewust zoveel mogelijk stilgehouden voor de (metal)media. Het klinkt misschien heel grimmig en wrang, maar op het moment dat hij het over zelfmoord had zei hij altijd: "Stel dat ik het zou doen, dan zou dat echt supergoed voor de band zijn." Dat soort dingen... Ja, dat was dan echt een stomp in je gezicht. Snap je dan echt niet waar het echt om draait? Daar ging het natuurlijk niet om. Toch spoken die quotes door je hoofd op het moment dat zoiets daadwerkelijk gebeurt. Dus toen dacht ik ook: "Ik ga het niet op de hoerenmanier aanpakken. Kijk ons nou een grimmig verhaal hebben, nu zijn wij groot..."
We hebben juist het omgekeerde gekozen. Kijk, op het moment dat het gebeurde hadden we plaat voor een groot deel al af. We gingen daar niet mee verder om het warm te houden. We hebben nog wel even een eerbetoonoptreden overwogen, door één enkele show te spelen en Ploegbaas op de beamer zetten en de drumtracks kaal over de PE. Daar is het bijna van gekomen, uiteindelijk hebben we dat niet gedaan omdat... het daar toch niet het juiste moment voor was.

Afterlife

Ploegbaas heeft altijd gezegd dat als er ooit een moment zou komen waarop hij zou stoppen met drummen of stoppen met de band, wij te allen tijde moesten doorgaan, omdat Brutus sowieso de vetste band was waar hij ooit in zou kunnen zitten.
Op het moment dat de bewuste T-splitsing kwam heeft de band besloten niet alles op alles te zetten en zich in het zweet te werken om de band maar te blijven pushen. Het was altijd een vriendenband en een supergezellige ervaring om alles te beleven, wie weet hoe het nu zou worden nu er buitenstaanders bij de band betrokken moesten worden. Wij kozen op dat moment voor een Brutus-break en investeringen in de persoonlijke toekomst. De band viel even weg tegen het leven.
Overigens is het nooit een overweging geweest om de cd helemaal niet meer uit te brengen. Als we dat zouden doen en we komen Ploegbaas in de "afterlife" tegen, dan is één ding zeker: we zouden zo weer naar de volgende afterlife kunnen moven, want dat gaat hij niet pikken. Het was dus nu een kwestie van timing. Niet óf het zou gebeuren, maar wanneer zou het gebeuren. En de eerste anderhalf jaar lieten we dat gewoon niet toe.

Één lijn

In die anderhalf jaar hebben we ons wel beseft dat wij niet allemaal altijd op één lijn zouden blijven, en dat je op een gegeven moment wel moet gaan kijken of je jezelf nog kan onderhouden en vooruitzichten voor de toekomst kan behouden, terwijl je toch zo driftig met je band durft bezig te zijn. Het eerste signaal werd al afgegeven door Ploert, die tijdens de opnames van de cd op zijn werk een managementtraject kreeg aangeboden en heeft gedaan. Dat was voor ons het sein om te gaan opletten dat wij onszelf niet in het diepe zouden gooien voor een band die wellicht op een bepaald moment teniet zou worden gedaan, al dan wel niet door één persoon. Dat is tot dusver gelukkig niet gebeurd, in dusverre dat niemand echt de stekker uit de band heeft getrokken en gezegd heeft dat het te veel is om mee te dealen. Het is wel veel, maar niet té veel...

Die cd, die moest gewoon af. Is het niet voor Ploegbaas dan is het wel voor onszelf én niet in de laatste plaats voor de mensen die daar misschien toch al een geruime tijd op zitten te wachten. Maar sinds Ploegbaas zijn dood hebben wij ons afgevraagd of er toch niet een manier is om het in andere banen te leiden. Dus niet alles voor de band, niet meer 24/7 met Brutus bezig zijn. Dat is natuurlijk wel goed voor de band, maar wij hebben uiteindelijk besloten dat wij eerst ons eigen leven weer helemaal op de rit moesten krijgen en flink in eigen toekomst investeren, dan konden we er weer aan gaan denken.

Gare tijd

Iedereen is toen even zijn eigen weg gegaan. Ploert kon hogerop met zijn baan en daar heeft hij voor gekozen. Daarmee werd ons dus al duidelijk dat de band niet meer de tourschema's van weleer waar kon maken. Voorheen was het overigens zo, dat iedereen, behalve Ploert, na de tour steenvast ontslagen werd. Nu gaf hij duidelijk aan dat hij, mede dankzij zijn nieuwe functie, het frequente touren niet meer bij kon benen.

Vlerk, de gitarist die in plaats van Bastærd is gekomen, die moet wel helemaal door een gare tijd zijn gegaan. Hij komt ineens in een band, trekt een tijdlang superveel met een paar gasten op en dan gebeurt er zoiets... Hij was al met een studie bezig, is inmiddels van studie gewisseld, maar ook hij heeft het voor zichzelf heel duidelijk hoe dingen binnen een band plots kunnen veranderen. Het is niet aan één persoon om alles door te drukken binnen de band, eigen perspectieven behouden is een must. Dus hij heeft zich op zijn studie gestort.

Yngwie Malmsteen

Ik heb voor mijzelf een betere baan en huisvesting geregeld, en toen kwam plots het berichtje, dat Satyricon een gitarist zocht. Dus dacht ik: "Why the fuck not?!" Ik stuurde een mailtje, wat foto's, wat Youtube dingetjes en kreeg reactie of ik zin had om op auditie te komen. Hell fucking yeah!!!
Uiteindelijk ben ik het dus ook geworden, tegen al mijn verwachtingen in. Ik was al lang blij dat ik mocht komen en met de band mocht oefenen. Ik weet hoe die andere gitarist van Satyricon speelt... nou, dat ben ik niet. Ik ben ook geen Yngwie Malmsteen, maar oké, eerlijk is eerlijk, voor een band als Satyricon is dat eigenlijk ook niet echt nodig.

Afijn, ik mocht dus mee op tour en ik heb een te gekke, jolige metalzomer gehad. Ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat het voor mij meer een "hoera ende joepie" verhaal was, dan dat ik überserieus met de band aan de slag ging. De focus was ongeveer 75% op Satyricon en had ik alles op alles willen zetten om mijn presentie bij Satyricon tot een goed einde te willen brengen als in eventueel behouden, dan had ik met mijn gitaarspel echt 100% voor Satyricon moeten gaan. Nu heb ik een supervette ervaring gehad, waanzinnige shows gespeeld en niets gelaten waar anderen dat wel hebben gedaan. Kijk, had de band echt zekerheid geboden en een financiële toekomst, dan had ik mij er volledig op willen storten. Maar dat was gewoonweg niet het geval en dus was het voor mij niet aantrekkelijk om zekerheden op te geven en alle kaarten op één paard te zetten.

Drie man sterk

Toen was ik weer terug in Nederland en werd het voor mijn gevoel toch echt tijd om het album af te maken. De planning was om in januari/februari van 2008 er weer volop voor te gaan. Die plaat moest er van langs krijgen en beter afgewerkt worden dan dat 'ie ooit had kunnen zijn. We hadden verder niets in de planning qua shows.
Toen kwamen wij uit bij Bastærd, onze oude gitarist, die de opleiding muziektechnologie doet. Die had een schoolopdracht, waarvoor hij een nummer moest afmixen, en dat heeft hij gedaan met Verbolgen. Ja, en er stonden uiteindelijk heel wat riffs van die gast op de plaat, dus wij vroegen aan hem of hij zin had om mee te helpen om het album af te ronden en dat had hij. Dus toen waren we opeens drie man sterk. Vlerk, Bastærd en ik.

En dan komt ineens Ruud van Neurotic Records, die ons een optreden aanbiedt op het Neurotic Deathfest. Ja, tuurlijk, maar... eh... drummer? Hebben! Dus ik ben mijn contactenlijst gaan aflopen waaruit op een gegeven moment een drummer kwam, in persoon van Justin DiPinto, die ook in Mortal Decay en Pyrexia speelt. Dat was ergens in december vorig jaar.
Hij zei "ja", wij zeiden "ja" tegen Neurotic... en toen scheurde hij een pees in z'n rechterelleboog. Dus ja, toen was alle hoop op een optreden vervlogen en dacht ik dat we ons maar beter helemaal aan de plaat konden wijden.

Superenthousiast

Maar, wat blijkt: die track die Bastærd heeft afgemixed voor zijn opleiding, dat moest hij in een groepje doen. Twee man sterk. Die tweede kerel was Yuma van Eekelen, die tevens ook in The New Dominion speelt. Ik kende hem, ik wist wie hij was, ik wist dat hij drummer was en van thrashmetal hield. Op het moment dat ik er niet eens meer aan dacht om dat optreden koste wat kost door te laten gaan, zegt die gast ineens: "Ik heb met Bastærd overlegd en ik heb Verbolgen ingedrumd en naar hem opgestuurd, om te zien of het wat was." En wat zei Bastærd: "Neem dat ding nog een keer op, maar dan zonder de gitaren, alleen de kale drums, en laat het aan Schoft horen." Zo geschiedde en... ik was gewoon blown away! Ik liet het aan Vlerk horen en die was blown away. Hoe kan dat nou?! Maandenlang hebben we zitten zoeken naar een drummer, over zee, in alle mogelijke en onmogelijke uithoeken en nu woont er gewoon een geschikte kerel 23 kilometer verderop. Ideale situatie, zomaar opeens! Vanuit het niets wordt zoiets je in de schoot geworpen en zijn wij binnen een tijdsbestek van drie weken opeens superenthousiast geworden over het optreden, de plaat en wie weet wat daarna...

Op het moment dat we het optreden gingen bevestigen werd helaas wel duidelijk dat Ploert de band niet meer met zijn werk zou kunnen combineren, ook niet voor een paar optredens. Dus vroegen we Bastærd terug op de snaren. Hij stemde toe, maar uiteraard hebben wij tegenwoordig wel rekening te houden met Textures, zijn andere band. Wij zijn nu semi-afhankelijk van Textures geworden, als zij een vrij weekend hebben, kunnen wij spelen. Maar wij hebben met Brutus niet meer die druk, we gaan er gewoon voor en we zien wel waar het schip strandt. In de eerste instantie gaan er twee optredens komen, naast het optreden op Neurotic hebben we ook een optreden in Breda, met Textures. We hebben inmiddels een paar repetities er al op zitten, ook met Yuma, en dat gaat gewoon hard, ik kan niet anders zeggen.

Het optreden op Neurotic wordt ons eerste optreden na twee en een half jaar. In de laatste periode dat we nog optraden hebben wij een duidelijke stijgende lijn gezien qua publiek en de mensen die ervoor gingen. Of dat nu wordt doorgezet, wordt overtroffen, gelijk blijft of niet, dat doet nu ook helemaal niet ter zake. Maar wat wij wel altijd voor ogen hadden is dat er hoe dan ook, in welke format dan ook, een promotioneel optreden voor de nieuwe plaat had moeten komen. Ja, en dat het nu in zo'n jasje gegoten wordt, dat is alleen maar super. Een pak van mijn hart dat het zo gaat.

Nieuwe plaat

De nieuwe plaat, zoals deze gaat uitkomen, is ongeveer voor 80% door Ploegbaas geschreven. Dan komen de nummers voorbij en dan denk je wel: "Het zijn zijn woorden, zijn gevoel." Slachtbeest was nog geinig slachtwerk, zeg maar, maar dit is echt serieus, deprimerend gebeuren. Er werden steeds meer en meer ultragrimmige, bijna blackmetal deprimerende stukken door de cd verweven, waardoor het één verhaal is geworden van één persoon, van begin tot het eind.
Het begon met losse teksten, uiteindelijk werd het steeds meer één verhaal over acht nummers verspreid, dat zijn er uiteindelijk twaalf geworden. Omdat hij twaalf teksten had die gewoon te grimmig waren om te laten liggen, hebben wij ook twaalf nummers moeten pennen. Er komt dus een uur aan beukwerk op de cd. We hadden, zoals al eerder gezegd, voor de easy way kunnen gaan. Gewoon 28 minuten aan beukwerk, een paar fillers ertussen, maar fuck that. Dat hebben we dus niet gedaan en hebben wij nu twaalf nummers, die Slachtbeest stuk voor stuk een dwergje gaan laten lijken.
Vooral tekstueel is er dus een hoop veranderd en ik hoop voor Ploegbaas dat dat ook echt zal worden opgemerkt. Deze keer komen de teksten dus ook wel in het boekje afgedrukt te staan, met aan de andere kant de Engelse versie.

De toekomst van Brutus, daar zijn wij nu ook bewuster en gerichter mee bezig. Dat de plaat uit gaat komen is zo zeker als wat. Nu wachten we de optredens af om te zien hoe dat gaat, maar ik kan je wel al vertellen dat er voor het najaar wellicht meer shows gepland kunnen worden, daar een aantal promoters serieuze interesse hebben getoond. We gaan eerst kijken hoe de eerste shows zullen lopen, voordat we besluiten of we doorgaan, ja of nee, dus in juni weten we hopelijk meer. Yuma speelt verder ook in The New Dominion, een band die ook vette muziek maakt en hoe dan ook gaan groeien, hoe je het wendt of keert, het moet voor iedereen haalbaal blijven. Uiteraard hebben we al Bastærd die in Textures speelt, dus sowieso worden onze shows in de toekomst wat "exclusiever".

Juist behandeld

Op dit moment is er nog geen label die de nieuwe cd gaat uitbrengen. Bij Unique Leader tekenden wij ten tijde van Slachtbeest voor één album, een vervolg zou bespreekbaar zijn. Dat is tot op de dag van vandaag nog niet besproken. We hebben op dit moment een selectie van labels gemaakt die wij graag willen aanboren, dat gaan wij doen als de cd helemaal klaar is. Voor ons is het tevens belangrijk dat deze cd juist behandeld wordt. Wij willen het liefst zoveel mogelijk exposure voor de plaat, in plaats van een snelle release en een leuk zakcentje voor het afleveren van het eindproduct. Mensen zijn immers nu al zo lang aan het nagelbijten.
De cd dit jaar nog uitbrengen gaat waarschijnlijk niet lukken, zoals ik al zei willen we de cd eerst afmaken voordat wij labels gaan benaderen en daar gaat dus sowieso nog wel wat tijd overheen.

Voorlopig kijken wij dus uit naar de eerste optredens en het afmaken en uitbrengen van de plaat. We zullen er zorg voor dragen dat we alles op alles zetten om Plobbes z`n legacy aan iedereen op te dringen. Dankzij de huidige situatie blijven wij vooral een vriendenband, waarin de zaken met meer beleid en op een relaxtere, ongedwongenere manier worden doorgevoerd dan voorheen. We kiezen collectief voor dingen en als iemand plots onzeker wordt over de gang van zaken, wordt er niets doorgedreven om dat af te stompen waardoor je uiteindelijk het risico loopt diegene kwijt te raken. Hoe deze band er over twee jaar voorstaat durf ik niet te zeggen, maar één ding is zeker: Geen van ons vieren zal binnenkort het botte muzikale bijltje er bij neergooien.