Eigenlijk wel. Na Maniacal Renderings wist ik dat ik de volgende keer graag een wat meer divers album wilde maken. Ik ben dus begonnen met het experimenteren met geluiden. Dat leidde soms tot afwijkende songs, maar ik heb die gewoon een plaats gegeven op dit album. De rustige zoete ballades wisselen goed af met de handvol old school heavy metal songs.

Is het moeilijker om een gevarieerd album te schrijven dan een standaard heavy metal album?

Eigenlijk niet. Ik voelde geen grenzen en kon schrijven wat ik wilde. Uiteraard heb ik ook weer steun gekregen van mijn overleden broer Criss want ik heb weer heel wat ideeën gebruikt van hem. Zoals je weet heb ik dozen vol met oude cassettebandjes van mijn broer met riffs en halve liedjes op die ik ook nu weer heb gebruikt.

Gebruik je dan de exacte riffs die je hoort op die cassettebandjes of gebruik je zijn riffs om daar een variatie op te maken?

Meestal is het gewoon de exacte riff die ik gebruik. Soms verander ik de toonhoogte of een andere kleine ingreep. Maar ik maak geen eigen riffs van zijn werk, want wat hij heeft achtergelaten is goed genoeg om te gebruiken zonder aanpassing.

Zijn er nu nog veel riffs over of heb je de beste nu allemaal al gebruikt?

Ik heb geen flauw idee, want er zijn nog heel wat bandjes die ik nog niet heb gehoord. Misschien staan die vol met geweldige dingen ofwel staat er niets bruikbaars op. Ik weet het dus niet.

Het nieuwe album is Global Warning getiteld. Wil je daar eens wat meer over vertellen?

Graag. Iedereen kent natuurlijk de term ‘global warMing’, maar ik bekijk het een beetje breder en ik heb het over een ‘global warNing’. Er zijn niet enkel dingen mis met het milieu, maar met van alles en nog wat gaande van politiek tot de mentaliteit van mensen. Ik vond dit een leuk thema, zeker omdat je er gemakkelijk sprekend artwork voor kunt verzinnen. Enkele songs gaan over dit thema, maar anderen gaan weer over totaal andere persoonlijke onderwerpen. Let op: dit album is absoluut geen conceptalbum, maar wel een album waar een los thema aan vast hangt. Ik vind dat het gebruik van een dergelijk thema een meerwaarde heeft voor de individualiteit van een album.

Ik bemerk in de teksten ook weer spirituele verwijzingen. Is religie zo belangrijk voor je geworden?

Je moet niet denken dat ik een Jesus freak ben geworden, maar ik heb zeker mijn geloof. Niet dat ik me specificeer tot God, Allah, Boeddha of wie dan ook, maar ik geloof wel in een kracht. En daar haal ik steun uit.

Tegenwoordig schrijf je meer persoonlijke teksten en minder fantasierijke teksten. Zijn die moeilijker om te schrijven?

Zeker weten! Je moet jezelf uitdrukken en je eigen gevoelens verwoorden. En de tekst mag ook niet te zoet of belachelijk worden. Ik vind dat best een moeilijke zaak. Zeker omdat ik voor de periode met Jon Oliva’s Pain veel minder teksten schreef dan nu.

Ik las vanmorgen een interview met Nick Cave waarin hij stelde dat hij zichzelf een betere tekstschrijver vond dan een schrijver van muziek. Hoe zit dat met jou?

Aha, je hebt over je vragen nagedacht! Ik zie mezelf toch nog altijd als een liedjesschrijver. Ik denk dat ik meer talent heb voor melodie en op opbouw van songs dan voor het schrijven van een goede tekst. Ik heb ook een haat/liefde verhouding met tekstschrijver omdat het me toch wel moeilijk afgaat. Het schrijven van liedjes is meestal een hobby, terwijl het goed krijgen van de tekst meer aanvoelt als werk. Hahaha.

Ik hoorde dat alles in de studio uitstekend verliep en dat er geen problemen waren.

Alles verliep inderdaad uitstekend. Behalve natuurlijk het plotselinge overlijden van onze geluidsman en producent Greg Marchak. We hadden alle demo’s met hem gemaakt en plots was hij een paar weken later dood door een hersenbloeding. Zomaar. Dat was een zeer zware klap. Ik ken Greg al vijftien jaar en we waren goede vrienden. Het was eigenlijk gewoon ‘one of us’ en hoorde gewoon bij Jon Oliva’s Pain. Zo zie je maar dat je toch elke dag moet genieten, want plots kan het gedaan zijn.

Heeft zijn overlijden iets veranderd aan het album?

Neen, want de songs waren al klaar. De enige invloed op het album is de song O To G dat over Greg gaat. Zijn bijnaam was namelijk G.

Is het opnemen van een album anno 2008 nu eigenlijk simpeler of moeilijker dan het opnemen van een album twintig jaar geleden.

Dat vind ik een heel goede vraag. Ik denk dat het voor de helft makkelijker is geworden en voor de helft moeilijker. Hahaha. Nu heb je het voordeel dat je digitaal kunt opnemen en dat is op veel vlakken makkelijker. Je hoeft eigenlijk niet eens meer in een studio te zitten want je kunt overal opnemen. Maar langs de andere kant heb je nu zoveel mogelijkheden dat het soms veel moeilijker wordt. Vroeger had je bijvoorbeeld gewoon maximaal 45 sporen om dingen op te nemen en dat was al meer dan genoeg. Nu zitten bands soms dingen te doen met 150 sporen. Ik gebruik zelf programma’s als ProTools voor de preproductie om dingen voor mezelf in kaart te brengen. Of voor volledige demo’s zelfstandig op te nemen.

Met deze digitalisering is het ook nu gemakkelijker om een dvd te maken.

Ja, er zal wel eens een Jon Oliva’s Pain dvd aankomen. Maar persoonlijk vind ik naar een optreden gaan veel interessanter dan naar een optreden op televisie kijken. Dan is de magie toch grotendeels weg en het maakt toch veel minder indruk dan dat je zelf lijfelijk aanwezig was. Dus ik vind het zeker geen must.

Dus een videoclip zie je ook niet zitten?

Wie zit er nu eigenlijk te wachten op een band die zit te playbacken? In de jaren ’80 was het promotioneel heel belangrijk, maar tegenwoordig is het geld niet waard. Dan besteed ik liever 10 000 dollar meer in de studio om de muziek geweldig te laten klinken.

Als ik naar je volledige discografie luister, heb ik dan een goed beeld van wie de persoon Jon Oliva is?

Ik hoop het wel. Ik zou dat in ieder geval als een zeer groot compliment opvatten als mensen een goed beeld van mij zouden krijgen door mijn muziek. Want dat wil zeggen dat mijn muziek iets emotioneel heeft en dat mensen begrijpen wat ik eigenlijk wil zeggen. Dus ik hoop het echt.

(toen viel mijn telefoon om onverklaarbare reden uit, twee minuten later belt Jon me opnieuw op)

Hej man! Ik was je kwijt.

Ja, ik heb het nooit meegemaakt dat mijn telefoon zomaar uitvalt.

Maar Kristof toch, je weet het toch wel?

Wat?

I’m completely Haunted!

(de heer Oliva ligt nu een minuut in een deuk van het lachen)

Het spijt me om je lachbui te onderbreken, maar ik heb toch nog één serieuze vraag die ik moet stellen. Ik vind Savatage fans die blijven zeuren over een reünie eigenlijk blind. Jon Oliva’s Pain is gewoon Savatage: je speelde en zong in 18 jaar niet meer zoveel oude Savatage klassiekers op het podium en je hebt nog nooit zoveel opgetreden als nu. Waarom blijven die fans dan toch zeuren? Is dat enkel voor de naam?

Ik denk het wel. En Jon Oliva’s Pain is voor mij ook gewoon Savatage. Ik ben de hoofdman van Savatage en heb vroeger ook de meeste muziek geschreven. Ik zing ook bij Jon Oliva’s Pain. We spelen genoeg klassiekers. Ik gebruik riffs van mijn broer Criss voor deze band. Hoe meer Savatage kan het worden? En denk eens aan de laatste tour van Savatage. Daar was ik het enige originele lid! Misschien dat je bassist Johhny Lee Middleton ook nog kunt meereken, hoewel die er ook niet van het begin bij was. Dus ik denk dat het inderdaad vooral de naam is en ik vind het ook jammer dat er zoveel koppige Savatage fans zijn. Dus ook deze vraag beschouw ik als een compliment. Ik hoop je in Nederland te zien tijdens de show en take care buddy