Ja. Ik krijg voor dit album nergens zoveel publiciteit als hier in Nederland en dat kunnen we goed gebruiken.

Gefeliciteerd met jullie Kingdom Of Sorrow-debuut. Hoe voel je je?

Zeer goed! Ik ben erg blij dat we nu iets hebben om vast te houden. Het is nu klaar en kan zo naar de schappen.

Heb je er vertrouwen in dat men dit album goed zal vinden?

Ik heb er wel vertrouwen in, maar ik kan nu toch niets meer veranderen. Het gaat nu om het album en de mensen die er in geïnteresseerd zijn.

Je kent Kirk al ruim vijftien jaar. Wanneer was er voor het eerste sprake van dat jullie samen een album wilden opnemen?

Daar hadden we eigenlijk nooit over gesproken totdat Hatebreed in maart 2005 optrad in Engeland met Crowbar als voorprogramma. Ik heb veel met Kirk gepraat en we hebben samen interviews gedaan. Op een avond luisterden we naar Rose Tattoo en bands als Deep Purple, Sabbath en Dio, toen we tegen elkaar zeiden ‘laten we een band beginnen’. Ik luisterde in die tijd veel naar doom en sludge metal, zoals Cavity en The Melvins en liet die bands aan Kirk horen. Ik ben toen een maandje thuis geweest, waarna ik Kirk in mei opbelde en daarna zijn we er gelijk ingedoken.

Wilde je Kingdom Of Sorrow zo graag doen om je eens van een andere kant te laten horen? Van Hatebreed verwacht men een bepaalde sound. Voor Kirk geldt hetzelfde met Down en Crowbar. Wilde je eens iets anders?

Zeker weten. We combineren nu elementen van Hatebreed, Crowbar en Down, maar Kingdom Of Sorrow heeft wel z’n eigen identiteit. Kingdom Of Sorrow is een plaats. Voor ons allebei is Kingdom Of Sorrow een plaats. Dat is het hele idee erachter. We namen de donkerste, meest tragische en smerigste plaats die je je maar kan bedenken en geven er een positieve draai aan. Ik heb nagedacht over de vervelendste ervaringen in mijn leven en heb dat in mijn teksten verwerkt. Vroeger dacht ik altijd ‘wat positiefs kan je halen uit een tragische ervaring?’. Als iemand wordt vermoord of iemand pleegt zelfmoord of wordt misbruikt, wat is dan het positieve dat je daar uit kan halen? Een echte overlever kan dat. Het is moeilijk, maar als je dat eenmaal kunt en je kan het toepassen in het dagelijks leven, zonder dat je negatieve ervaringen je stemming bepalen, kun je van veel meer dingen genieten. Toen we met dit album bezig waren verloor Kirk zijn moeder. Ik heb ook mensen verloren. Goede relaties zijn verbroken. Dat ligt nu achter ons en als we terugkijken op de afgelopen periode, dan hebben we daar een goede cd aan overgehouden. Kingdom Of Sorrow is een nare plek, maar als je er geweest bent en je komt terug, dan ben je een beter persoon.

Dat vertoont heel wat gelijkenissen met het laatste Hatebreed-album Supremacy. De transformatie van een gebroken persoon, die vervolgens zijn problemen overwint en een beter leven leidt.

Zonder dit album had ik Supremacy echter nooit kunnen maken. Kingdom Of Sorrow was er voor Supremacy. Ik had het over depressies en angst, maar ik was vooral boos. Mijn oom heeft zelfmoord gepleegd en ook een voormalig bandlid. Toen dit gebeurde had ik het er nooit over, maar tegenwoordig praat ik er regelmatig met journalisten over omdat ik alle negativiteit heb losgelaten. Ik wilde nooit mijn vuile was buitenhangen, maar ik kan je vertellen dat ik het na deze twee gebeurtenissen absoluut niet meer zag zitten. Ik dacht dat ik nooit meer iets positiefs mee zou maken. Echter hebben deze situaties ervoor gezorgd dat ik een nieuwe appreciatie voor het leven heb gevonden. Ik zeg vaak 'life is for the living'. Het is niet iedereen gegund, niet iedereen is een overlever. Dat is echter niet mijn probleem. Mijn leven draait om mij en deze wereld. Het heeft er voor gezorgd dat ik closer ben met mijn dochter en met mijn ouders. Ik hou nog meer van muziek dan eerst en het eten smaakt beter. Alles is beter als je de tijd neemt om het te waarderen. Ik hoop dat men de tijd neemt om naar dit album te luisteren en als het is afgelopen iets positiefs gaat doen.

Sta je nu positiever in het leven dan ooit?

Ik leef mijn droom. Ik heb al zoveel gedaan, het is ongelofelijk. Daarom schrijf ik nu twee boeken en breng ik platen uit. Ik groei elke dag. Ik verander, maar geniet er wel elke dag van. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik me besef hoe dankbaar ik de fans, de media, de boekingskantoren en de concertzalen moet zijn. Ik heb onlangs mijn eerste soloshow gedaan. Dat was in een hele kleine club. Ik had de fans online laten stemmen welke songs ik moest spelen. Dat werden onder andere nummers van Agnostic Front, Earth Crisis, Hatebreed en Icepick. Ik noemde het simpelweg Jasta. Het geld dat ik hiervoor ontving heb ik aan de Amerikaanse kankerbestrijding gegeven. Dus ik deed die show en vond het geweldig, maar die gast die mij daar opving was hartstikke nerveus. Hij zei ‘ik heb een hotelkamer voor je geregeld en daar staat eten voor je’. Ik zei ‘ik heb eigenlijk niks nodig’. Hij gaf me handdoeken en water. Ik vertelde hem dat ik alleen water nodig had en verder helemaal niets. Hij stond versteld. Hij gaf me geld en ik gaf het gelijk terug. Hij snapte er niks van, hij wilde zelfs extra beveiliging voor me regelen.

En hoe was de show zelf? Dat moet een groot verschil zijn met waar je optreedt met Hatebreed.

Na de show verliet iedereen met een grote grijns op zijn gezicht de zaal. Het was een volle zaal, maar hadden het vier mensen geweest dan was ik nog steeds zo blij als een kind. Het gaat erom dat je geniet van wat je doet. Als dat doordeweeks op je werk niet kan, doe het dan in het weekend. Ga vissen of barbecuen. Het maakt niet uit. Hatebreed is groter dan de persoon Jamey Jasta. Hatebreed is groter dan de vijf leden waar de band uit bestaat. De band is een wereldwijd fenomeen. Soms kan ik het nauwelijks geloven. Met mijn solowerk is dat compleet anders. Ik heb geen kleedkamer nodig. Helemaal niks. Ik vind Hatebreed geweldig hoor, beter dan dat wordt het niet. Het enige nadeel is dat je met zoveel zaken rekening moet houden. De zaal moet groot genoeg zijn, je zit met je licht, hekken, je moet zelfs aparte verzekeringen afsluiten en contracten ondertekenen. Er komt zoveel bij kijken. Als ik een soloshow doe heb ik al die problemen niet. Als er niemand opdaagt, geen probleem. Er zal niemand zijn die zijn huis verliest als er tien mensen bij zo’n show aanwezig zijn.

Was het een bewuste keuze om geen leden van Hatebreed deel uit te laten maken van Kingdom Of Sorrow?

Kingdom Of Sorrow is een samenwerking tussen Kirk en mij. Omdat we een bepaalde stijl spelen zochten we een drummer die daar in past. Ik wilde niemand buiten sluiten. Het was gewoon zo dat we een ander geluid wilde creeeren dan dat van Hatebreed. Als je elke dag pizza eet komt dat ook je strot uit. Je moet af en toe iets anders doen. Als ik me nu een tijdje focus op dit project en straks terugkeer bij Hatebreed, voelt dat geweldig. Net zoals je een jaar lang niet je favoriete pizza hebt gegeten. Op z’n tijd is dat even nodig.

Er staan wat langzamere nummers op de plaat.

Dat was wel even wennen, ja. Toen we de nummer repeteerden moest de knop volledig om. Ik kan met deze muziek ook niet als een gek over het podium stuiteren. Dat is geen gezicht.

Je hebt veel samengewerkt met death metal- en grindbands uit de stal van Relapse. Is daardoor ook het contact ontstaan?

Voordat we ook maar enig contact hadden gehad met platenlabels had Relapse al mijn voorkeur. Later is er nog wel contact geweest met andere maatschappijen, maar toen ik op een gegeven moment een e-mail kreeg van Pat van Relapse, waren we er snel uit. Als je heel vaak een positieve gedachte associeert met iets, is de kans groot dat het goed zal uitpakken. Relapse zit nergens aan vast en staat voor alles open. Zo leef ik zelf ook graag. Ze kunnen iemand contracteren die alleen met een lepel op een bord zit te rammen en er zullen mensen zijn die het cult vinden. ‘Heb je die gast gehoord die op z’n bord zit te rammen? Die moet je horen!’. Welk ander label kan dat?

Het contract met Roadrunner is ten einde en Hatebreed zit momenteel zonder label. Zie je het zitten om toekomstige Hatebreed-albums ook door Relapse uit te laten brengen?

Daar heb ik nog niet over nagedacht eigenlijk. Onze manager praat met iedereen op deze wereld die een platenlabel runt.

Heb je er ook over nagedacht om het via je eigen label, Stillborn, uit te brengen?

Nee, dat heb ik wel geleerd toen ik het laatste Icepick-album zelf uitbracht. Het werkt voor onbekende bands. Ik ben die gast van Hatebreed, dus er zijn genoeg mensen die hun albums willen checken omdat ik er bij betrokken ben. Daar kan ik bij helpen. Als je niemand op een kantoor hebt of iemand die contact houdt met de pers en dergelijke, dan is dat onmogelijk. Je moet alles zelf doen. En om allerlei mensen in te huren en hun werkgever te zijn zie ik ook niet zitten. Het uitbrengen van Violent Epiphany ging zelfs ten koste van het creatieve proces omdat ik het label en de promotor wilde zijn, terwijl ik niet eens een volledige band had om mee op te treden.

Er wordt ook druk gewerkt aan een Hatebreed-dvd. Kan je daar eens een update over geven?

Het zal een live-dvd worden. Ik zag laatst die dvd van Rammstein. Die gasten hadden beeldmateriaal van hun shows in Tokio, Frankrijk en Londen en dat vond ik wel heel gaaf. Dus zoiets wil ik ook graag doen, verschillende steden laten zien. We hebben zelf al veel materiaal uit Philadelphia, New York, Dresden, Tokio, Londen en misschien zelfs uit Nederland, van onze shows in 013 en Paradiso. Op 29 maart nemen we nog het een en ander op in Detroit en daarna moet dat klaar zijn. Het zou fantastisch zijn als die dvd in juni of juli in de winkels ligt.

Op het Kingdom Of Sorrow-album staan veel gitaarsolo’s. Zou je dat ook niet Hatebreed in willen?

Weet ik niet. In de muziek van Crowbar en Hatebreed komen weinig solo’s voor, dus daarom hebben we dat gedaan. Het maakt mij niet uit eigenlijk. Het zou leuk zijn als Frank en Sean hun talent etaleren. Zij krijgen niet het respect dat ze verdienen. Ik schrijf veel teksten, maar niet vanuit het oogpunt van de gitaristen. Mijn teksten zijn heel simplistisch. Ik heb ‘live for this’ in mijn hoofd en probeer een riff te bedenken. ‘Mind over all’ schiet te binnen en dan komt daar vanzelf een vervolg aan. Het begint niet met een riff, waarna de zang volgt, zoals bij Kingdom Of Sorrow. Bij Hatebreed heb ik eerst de woorden, dan pas de riffs. Sean heeft een solo gedaan voor Bound To Violence van The Punisher-soundtrack. Hij wilde eerst niet, maar ik ben blij dat hij zich er toch voor open heeft gesteld.

Pro-Pain propt in bijna elk nummer een solo, wat vind je van die band?

Ik heb pas nog een album van ze op m’n iPod gezet, Act Of God. Ik vond Beast On My Back en Jimmie’s Dream van de Crumbsuckers altijd geweldig. Pro-Pain heeft in de Verenigde Staten nooit veel aandacht gehad. Toch zijn hun optredens steevast uitverkocht. Het is nog steeds min of meer een undergroundband.

Heb je nog nieuwe bands gecontracteerd voor je label?

Ik heb pas Thy Will Be Done vastgelegd. Ze klinken als een kruising tussen Sepultura en All That Remains. Oblige is een andere band die onlangs heeft getekend. Zij klinken meer als Meshuggah, Crowbar, Pantera en Sepultura. Catalepsy is een aankomende band en zit in de hoek van Job For A Cowboy en Suicide Silence. Zij hebben veel getoerd en waren heel vasthoudend. Men zal wel zeggen dat ik Catalepsy heb getekend omdat antichristelijke bands zoals Behemoth en Job For A Cowboy het erg goed doen, maar ik kende heel hun achtergrond niet. Ik vond het gewoon een brute death metalband en wilde ze een kans geven.

De hoogste verwachtingen heb ik echter van het nieuwe soloalbum van Vinnie Stigma. Die plaat ligt al twee jaar te wachten om uit te worden gebracht. Dat zal tegelijk zijn met de film New York Blood, die trouwens gedraaid zal worden tijdens het New York Film & Video Festival. Ik ben erg trots op Vinnie. Hij heeft veel tijd in die film gestoken en is een goede acteur. Ik moest er voor zorgen dat het budget niet werd overschreden en heb nog wat taken omtrent marketing en promotie. Ik heb dus behind-the-scenes meegeholpen. Er komt veel bloed en drugs in voor. Hoeren, gangsters, alles zit erin.

Tomas van Meshuggah had tot slot nog een vraag voor je. Wat is de domste vraag die je ooit gesteld is?

Ik ben van mening dat elke vraag een goede vraag is. Ik moet vaak dezelfde antwoorden geven, maar ik steek er altijd evenveel energie in. Ook al heb ik die vraag al zo vaak gehoord. Natuurlijk, als het een biografische vraag is, lees gewoon onze biografie, dan weet je het ook.