Het was toen gewoon heel hard nodig om een pauze te nemen. Vooral om te kijken waar ik stond in het leven en op het muzikale vlak.
Verder was ik vreselijk moe na alle perikelen rondom Pictures at an Exhibition. Vergeet niet dat de voorbereidingen rond dat album maar liefst twee jaar in beslag namen. Het was simpelweg hoog tijd om de zinnen even te verzetten.
Ik hield me bezig met de andere zaken die ik leuk vond, zoals software programmeren, lezen en dergelijke zaken.
Eigenlijk had ik pas in 2005 een beetje het gevoel dat ik mezelf terug had gevonden. Het was weer tijd om wat te doen op muzikaal vlak. Ik zou alle zaken samensmelten die ik ooit had gedaan en vanwege de inspiratie die ik had opgedaan bleek de toekomst kristalhelder.
In een korte periode schreef ik toen nieuwe album.
Jullie zijn er een aardig tijdje uit geweest. Denk je dat er nog wel plaats is voor het soort progressieve thrash metal dat jullie maken?
Ik heb geen flauw idee eigenlijk. Ik schrijf gewoon waar ik zin in heb. De mening van de massa laat me daarbij koud.
Heeft de doorstart van Mekong Delta te maken met de hernieuwde aandacht voor oude thrash metal bands. Het is immers bekend dat bands als Toxik, Sacred Reich en eerder Death Angel ook weer bij elkaar kwamen. Dachten jullie er ook aan om een graantje mee te pikken?
Welnee, zo was het helemaal niet hoor. Mekong Delta is in principe nooit opgehouden. Ik wilde alleen wachten tot ik weer iets kon componeren wat het echt waard was om uit te brengen. Rotzooi op cd zetten, uitbrengen en dan van de centjes profiteren is iets wat voor mij niet van toepassing is. Het is echter wel begrijpelijk dat je het denkt, aangezien de helft van de hedendaagse muziekwereld het slechts voor de centen doet.
Mekong Delta is natuurlijk een band met een behoorlijk eigen geluid. Elk album heeft daarnaast een hele typische sfeer. Gelijk als je een plaat hoort, dan weet je dat het Mekong Delta is. Natuurlijk zijn daar die complexe songstructuren, de klassieke invloeden en de typische baslijnen. Dat was vroeger natuurlijk haast niet te evenaren, maar momenteel is technische thrash natuurlijk een vrij achterhaald genre. Maar vertel eens, wat maakt volgens jullie de band uniek?
Ik denk dat het te maken heeft met de manier waarop we onze nummers schrijven. Ik ben simpelweg geen liefhebber van muziek dat het ene oor in gaat en het andere oor weer uit. In mijn optiek dient muziek wel wat langer mee te gaan dan slechts een enkele luisterbeurt. Je zou zelfs nog in staat moeten zijn nieuwe details te ontdekken na 40 luisterbeurten. Dat is waarschijnlijk waarom ik de muziek op meer complexe wijze componeer. Uiteraard hangt het ook van de luisteraar af. De ene luisteraar zal het allemaal ingewikkeld vinden en de andere zal zeggen dat een nummer juist erg interessant is.
Wanneer ik met andere metalliefhebbers spreek over Mekong Delta, dan merk ik een grote verdeeldheid. Het ene gedeelte vindt band intrigerend en doet er alles aan om de structuren te doorgronden en het andere deel raakt compleet gestoord van de muziek. Zou er een duidelijke reden bestaan voor die tweedeling?
Welja, die verdeeldheid bestaat natuurlijk al sinds de eerste plaat van Mekong Delta. Er kunnen verschillende redenen voor bestaan, maar dat is vrij moeilijk te verklaren. De ene luisteraar zal liever gemakzuchtig op de achtergrond een muziekje draaien zonder zich echt druk te maken om de opbouw en structuur en weer een andere luisteraar laat de hersenen kraken om elke luisterbeurt nieuwe dingen te ontdekken. Ik vind die verdeeldheid wel vermakelijk.
Het nieuwe album is uit. Lurking Fear is uitgebracht op AFM records en dat is voor jullie een nieuw label. Hoe kwam de samenwerking tot stand en bevalt het daar een beetje?
We hebben geen redenen tot klagen momenteel. We kwamen in contact met een medewerker van het label en hij had er wel vertrouwen in. Als mensen vertrouwen in ons hebben, dan heb ik er zelf vaak ook wel vertrouwen in. We zien de toekomst wat dat betreft zonnig tegemoet.
Een stabiele line-up heeft Mekong Delta eigenlijk nooit gehad. Het was een komen en gaan van bandleden. Is dat wel een prettige manier om te werken? Ik kan me voorstellen dat drummer Uli Kusch tevens erg druk is met zijn andere bands en projecten. Waar liggen de prioriteiten van de andere bandleden en zou een tour mogelijk zijn?
Jazeker, er zijn wel degelijk plannen om te gaan touren. We hebben inmiddels al verschillende aanbiedingen gehad uit heel Europa en zoals het nu lijkt zullen we de meeste landen misschien wel 2 of 3 keer aandoen. Aan het einde van deze maand gaan we met de overige bandleden om de tafel zitten om te kijken hoeverre alles mogelijk is. Dat wordt waarschijnlijk nog wel een hoop geregel, aangezien we uiteraard vele andere werkzaamheden nog hebben naast Mekong Delta. Persoonlijk zou ik op de tour nummers spelen van elk album, maar dat moeten we ook nog overleggen.
Hoewel ik zeer onder de indruk ben van de nieuwe plaat, moet ik toch een kleine kanttekening plaatsen bij het drumgeluid. Uli is natuurlijk n van de beste drummers van Duitsland en wellicht zelfs Europa. Daarom vroeg ik mij af waarom de drums zon digitale klank hebben meegekregen. Ik mis daarom toch een beetje dat speelse wat hem zo kenmerkt. Wat is jouw mening hierover?
Allereerst moet je weten dat de promo cd die jij hebt ontvangen het album in gecomprimeerde versie bevat. Dat wil zeggen dat er veel details in het geluid wegvallen. Als we het over de drums hebben, ze zijn volledig getriggerd om ze beter op te laten gaan in het totaalgeluid. Zo zijn alle instrumenten op de uiteindelijke cd een stuk beter te horen. Als je de uiteindelijke plaat hoort dan zul je merken dat het allemaal uitstekend klinkt.
Hoe kwam je eigenlijk in contact met zanger Leo Szpigiel? Zoals te zien op enkele bandfotos van zijn vorige band Wolfspider was hij zelf al aardig bekend met Mekong Delta. (De beste man droeg een t-shirt)
Dat is een mooi verhaal. We hadden al verscheidene zangers getest die overal vandaan kwamen. Ik werd er echter behoorlijk zat van om zangers te horen die geen enkel benul hadden van ons gebruik van ritmes en harmonien. Uli kent eigenlijk iedereen binnen het wereldje wel en hij kwam plotseling met het idee of Leo eens uit te nodigen. Ik beluisterde enkele opnames die hij al had gemaakt en ik was blij verrast. Hij vroeg me namelijk om de bladmuziek om nog beter te kunnen opgaan in het geheel. Deze man heeft verstand van zaken. Hij was het gewoon en na kort overleg is de samenwerking tot stand gekomen.
Wat is er eigenlijk gebeurd met de vorige zanger? Doug Lee was toch de man die jullie beste platen heeft ingezongen.
Ik heb eigenlijk geen flauw idee. Met uitzondering van Peter Haas (drummer die meedeed op Kaleidoscope tot en met Pictures at an Exhibition) heb ik geen enkel contact meer met oude bandleden.
n van de meest interessante zaken die jullie in de muziek verwerken, zijn toch wel de klassieke arrangementen. Opnieuw vinden we enkele klassieke en filmische themas terug in de muziek. Over het algemeen gezien is de muziek echter niet dusdanig orkestraal opgebouwd als Visions Fugitives of Pictures at an Exhibition. Is dit album misschien ook bedoeld als een echte vuist in het gezicht van de mensen die jullie al doodverklaard hadden, of kunnen we in de toekomst weer meer experimenten verwachten?
Dit album klinkt alsof je alles wat we ooit gedaan hebben in n plaat propt. Daarom heeft het album ook zon druk en vol geluid meegekregen. En wat betreft de experimenten. Noem me n Mekong Delta album waarop we geen grenzen verleggen. We gooien soms wel meer variatie op n album, dan honderd bands op al hun platen. Wat de toekomst betreft; dat zal moeten blijken, ik kan daar nu nog niet bijster veel over zeggen.
Om dit soort muziek te schrijven en op te nemen heb je wel even tijd nodig. Vanwege het enorm complexe karakter van de muziek ben ik erg benieuwd naar de manier waarop je de nummers schrijft. Brandde het vuur nog altijd, heb je wederom de magie ervaren van het opnemen van een album?
Dit in enkele woorden beschrijven zou een dagtaak voor me worden en dat is niet arrogant bedoeld. Ik zou wat dat betreft eens een kijkje nemen op onze website en dan in het 'songdiary' gedeelte. Daarin kun je zien hoe de songs zich van niets tot de uiteindelijke nummers ontwikkelen. Er gaat aan het schrijven van een nummer echt wel wat denkwerk aan vooraf. De magie blijft uiteraard. Mijn hersenspinsels vastleggen is hetgeen ik het liefst doe.
Zoals al eerder gezegd, Mekong Delta is een band met een typisch eigen geluid. Hoe is je visie op de hedendaagse metalscene met al die bands die op elkaar lijken en waarin originaliteit en uitblinken niet meer van belang lijken te zijn. Voor een vooruitstrevende instrumentalist lijkt me het toch frustrerend om te zien dat er zo weinig innovatiefs uit komt.
Ik ben behoorlijk zeker van het feit dat bands die elkaar maar blijven kopiren snel vergeten zullen zijn in de toekomst. Je ziet dat bijvoorbeeld ook in de popmuziek met al die eendagsvliegen die elkaar met eenheidsworsten bekogelen. Kun jij je de band of artiest nog voor de geest halen die vorig jaar in augustus op n stond in de hitlijsten? Waarschijnlijk niet, denk ik. Dus dat kan geen nummer geweest zijn wat echt belangrijk is geweest voor de hele muziek branche. En als ik dat eens omdraai. Kun jij je de groep Yes nog voor de geest halen uit de jaren 70? Ik denk dat je het wel begrijpt. Sommige muziek is tijdloos en andere muziek raakt snel in de vergetelheid.
Heb je nog iets toe te voegen aan dit gesprek?
Ik wil jou en alle fans hartelijk bedanken voor alle steun in al die jaren. Niet dat ik me muzikaal gezien iets aantrek van de fans, ik doe wat ik zelf het leukste vind, maar toch zijn ze zo belangrijk.
